„რეპორტიორი“ რუსი ბლოგერის ანტონ ბლაგინის სტატიის ქართულ თარგმანს გთავაზობთ ინფორმაციის სახით. „რეპორტიორი“ არ აპირებს წერილში დასმული მოსაზრებების განხილვას, რადგან მიგვაჩნია, რომ დემოკრატიის პირობებში ყველას აქვს საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლება. უბრალოდ, გენერალ ლებედის სიტყვებს დავეყრდნობით: „Глупость – это не отсуствые ума, это такой ум.“

(ზოგიერთი რუსის პოლიტიკურ ახლომხედველობაზე)

რუსეთის პატრიოტული საზოგადოება ახალმა ამბავმა შეაშფოთა:

დღეს, 05.02.2014. „ცენტრ Э-ს“ (სავარაუდოდ) თანამშრომლები ბინებში შეუვარდნენ:

1. კ. ვ. ბარაბაშს

2. ვ. პარფიონოვს

3. ა. სოკოლოვს

სამივე ИАПР ЗОВ-ის („ხელისუფლების პასუხისმგებლობის შესახებ კანონის“ მისაღებად რეფერენდუმის მოწყობის საინიციატივო ჯგუფი) თანამშრომელია.

მიმდინარეობს ტოტალური ჩხრეკა, ამოღებულია ტელეფონები (მათ შორის ნათესავებისგანაც), კომპიუტერები. პარფიონოვის სახლში შეამტვრიეს კარი, თავად პეტროვკის 38-ში (სავარაუდოდ) გადაიყვანეს. ბარაბაშის სახლში ჩხრეკაზე დასწრების მსურველი მისი ადვოკატი ბინიდან გამოაგდეს.

საჭიროა საერთო სახალხო მხარდაჭერა!

პირადად მე, ამ ამბავმა არ შემაშფოთა, უბრალოდ გული დამწყვიტა. მაშინვე განსვენებული გენერლის ალექსანდრ ლებედის ფრაზა გამახსენდა წიგნიდან „За державу обидно“: „სისულელე – უჭკუობა არ არის, უბრალოდ ასეთი ჭკუაა“. რატომ მაინც და მაინც ეს ფრაზა? იმიტომ, რომ ბევრს თავი ჭკვიანი ჰგონია, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასეთი არ არის.

როგორც წესი, ყველა ჩვენგანი ერთი ან რამდენიმე მიმართულების სპეციალისტია, მაგრამ როდესაც პოლიტიკასა და ხელისუფლებაზე მსჯელობას ვიწყებთ, უმრავლესობას იმდენად უხეიროდ გამოსდის, რომ სპეციალისტებში მხოლოდ სიბრალულს იწვევს.

ჩემი მოსაზრების განმარტებისთვის სამი საკმაოდ ცნობილი ადამიანის გამონათქვამს მოვიყვან:

ედუარდ დრიუმონი, XIX საუკუნის ფრანგი მწერალი: „სოციალურ სფეროში მოღვაწე ადამიანები სანამ ებრაულ ფენომენს არ შეისწავლიან, კატის სალაფავის მეტს ვერაფერს მოხარშავენ“.

ნიკოლაი ბერდიევი, რუსი ფილოსოფოსი: „ებრაული საკითხი ის ღერძია, რის გარშემოც ისტორიის ბორბალი ბრუნავს“.

იგორ გუბერმანი, ებრაული წარმოშობის თანამედროვე რუსი პოეტი: „ნებისმიერ არეულობაში, სადაც ბოროტი ბოროტებას სჩადის, აუცილებლად ფიგურირებს ებრაელი, ან ებრაული ფული“.

სურვილის შემთხვევაში შეგიძლიათ თავად მოიძიოთ ინფორმაცია ებრაელებისადმი სხვადასხვა ერების დამოკიდებულების შესახებ. ამასთან, ყურადღება მიაქციეთ, რომ ამ გამონათქვამებს წითელ ხაზად გასდევს ებრაელთა ისეთი მახასიათებლები, როგორიცაა ფლიდობა, ეშმაკობა, სისასტიკე, ღალატი, ნაციონალიზმი, რასიზმი და პედერასტიის  დიდი, მაგრამ „სუფთა“  სიყვარული.

ფილოსოფოსთა და მსოფლიო ავტორიტეტთა ამ გამონათქვამებიდან ერთმნიშვნელოვანი დასკვნის გაკეთება შეიძლება: იმისათვის, რომ პოლიტიკისა და ხელისუფლების საკითხებში გაერკვეთ, კარგად უნდა იცოდეთ ებრაელთა ცხოვრება, მათი ფსიქოლოგია და რელიგია. ამის გარეშე პოლიტიკაზე მსჯელობა და პატრიოტობანას თამაში – უაზრობაა.

ჩემს ერთ-ერთ სტატიაში ვწერდი:

„102 წლის წინ 21 ნოემბრიდან - 1 დეკემბრამდე 1911 წელს მოსკოვში მიმდინარეობდა რუსი ხალხის კავშირის სრულიად რუსული ყრილობა, სადაც ასეთი რეზოლუცია მიიღეს: „ებრაელთაგან განთავისუფლების ყველაზე კარგი საშუალება მათი გასახლება იქნებოდა, მაგრამ რადგან ეს შეუძლებელია, საჭიროა ურიების წინააღმდეგ შემდეგი ღონისძიებების გატარება:

1. ურიები არ უნდა მოხვდნენ სახელმწიფო სამსახურში.

2. ვინაიდან მათი გასახლება შეუძლებელია, აუცილებლად მიგვაჩნია სასამართლო სისტემის ებრაელთაგან გაწმენდა. ურია არ უნდა იყოს მოსამართლე, პროკურორი, ნაფიცი მსაჯული და არც ქრისტიანის წინააღმდეგ მოწმე, რადგან მათი კანონი, თალმუდი, ყველა ებრაელს ავალდებულებს ზიანი მიაყენოს ნებისმიერს და ნებას აძლევს დაარღვიოს ყველანაირი ფიცი, რომელიც არაებრაელისთვის არის მიცემული.

3. ყურადღება უნდა მიექცეს შეიარაღებულ ებრაელ ახალგაზრდებს, რომლებიც თავდამცველებად იწოდებიან. 1905-06 წლების არეულობისას ჩადენილი ბევრი დანაშაული ჯერაც გამოუძიებელია, ბევრი მკვლელობა დაუსჯელი დარჩა, ბევრი ურია-მკვლელი დღესაც თავისუფლად დანავარდობს.

4. შემცირდეს (3 %-მდე) ებრაელთა რაოდენობა ექიმების, ექთნების, ვეტერინარების რიგებში, რადგან ისინი საზოგადოების გარყვნაში დიდ როლს ასრულებენ.

ებრაელი ექიმები არ უნდა დაუშვან სკოლებში, სახელმწიფო დაწესებულებებში და რუსულ საავადმყოფოებში; განსაკუთრებით ფსიქიატრიულში, სადაც ყველაზე მეტ ზიანს გვაყენებენ, როცა ავადმყოფებს ჯანმრთელებად ასაღებენ და პირიქით. ამას საკუთარი, ძირითადად პოლიტიკური მიზნით აკეთებენ.

5. ებრაელები არ უნდა დაუშვან მიწისმზომელებად, რადგან კეთილსინდისიერი საქმიანობა მათთვის უცხოა, ასეთ საპასუხისმგებლო დარგში კი თაღლითობას დიდი ზიანი მოაქვს.

და ა. შ. სულ რეზოლუციაში 34 პუნქტია.

1917 წელს, რეზოლუციის მიღებიდან 6 წლის მერე რუსეთში „დიდი ოქტომბრის სოციალისტური რევოლუცია“ მოხდა სწორედ იმ ურიების ხელმძღვანელობით, ვისი თავიდან მოშორებაც სრულიად რუსთა ყრილობას უნდოდა. შედეგად, რუსი ხალხის ხელისუფლად მოგვევლინა ე. წ. „საბჭოთა ხელისუფლება“, რომელიც (ეს ფაქტი ცოტა ხნის წინ გაახმოვანა რუსეთის ამჟამინდელმა პრეზიდენტმა ვლადიმირ პუტინმა) 80-85 %-ით ებრაელებით იყო დაკომპლექტებული.

მოკლედ, იმ თაგვივით მოუვიდათ, თავის დასაკლავი დანა რომ გამოთხარა, გამოდის, რომ მთელი ეს „რუსი ხალხის კავშირის სრულიად რუსული ყრილობის“ წარმომადგენლები პოლიტიკაში უჭკუო დილეტანტები ყოფილან.

შესაძლოა მთელი ეს „მეყრილობეები“ თავის სფეროს კარგი სპეციალისტები იყვნენ, მაგრამ ურიების წინააღმდეგ არც ძალ-ღონე ეყოთ და არც ჭკუა-გონება.

რუსეთი გარდაუვალი დაღუპვისგან მაშინ იხსნა ერთმა გენიოსმა, რომელიც საქართველოში მოიძებნა და ებრაელებზე ძლიერი აღმოჩნდა ჭკუითაც და სულიერი სიმტკიცითაც. მისი სახელი იოსებ სტალინია. თუმცა, მანამდე ამ ურიებმა რუსეთში სამოქალაქო ომი გააჩაღეს და 10 მილიონი რუსი იმსხვერპლეს. ეს ისტორიული ფაქტი იმდენად უტყუარია, რომ ამ აზრს ზოგიერთი ებრაელიც იზიარებს.

სანამ დიადი სტალინი გახდებოდა 10 წელი სასულიერო საქმეს სწავლობდა. იქიდან გამომდინარე, რომ ბიბლია – ებრაელი ხალხის ისტორიაა, იოსებ ბესარიონის ძე ჯუღაშვილმა, თეორიულად და პრაქტიკულად, გამოწვლილვით შეისწავლა ებრაული საკითხი, რომლის ცოდნის გარეშეც, როგორც ედუარდ დრიუმონი ბრძანებდა, პოლიტიკაში არაფერი გესაქმებათ.

როდესაც რუსეთში ვითარება აირია, ხოლო შემდეგ, 1917 წელს, ოქტომბრის რევოლუციამ იქუხა, სტალინი ათასგვარი ტყუილ-მართალით რევოლუციური მოძრაობის ლიდერებში გაერია, ვლადიმირ ლენინის (რუსეთის სოციალისტური მოწყობის თეორეტიკოსი) და ლეიბ ტროცკის (წითელი არმიის შემქმნელი და ერთდროულად სამი სამინისტროს მინისტრი) გვერდით. პირველ საბჭოთა ხელისუფლებაში მას ნაციონალური საკითხები მიანდეს, რაშიც სტალინი ბრწყინვალედ ერკვეოდა. შემდეგში რა შედეგიც მივიღეთ, ახლა ყველასთვის ცნობილია.

დღეს პრაქტიკულად ყველა რუსი პატრიოტი და ე. წ. ნაციონალისტი სტალინზე დიდი პატივისცემით საუბრობს და რუსეთის გადამრჩენს უწოდებს, და სრულიად სამართლიანადაც. რატომ? ეს შესანიშნავად ახსნა სატელევიზიო გამოსვლაში პოლკოვნიკმა ვლადიმირ კვაჩკოვმა, რომელმაც სტალინი რუსეთის სამგზის გადამრჩენლად მოიხსენია. იმავე სატელევიზიო გამოსვლაში ვლადიმირ კვაჩკოვმა არაერთგზის გამოთქვა მოსაზრება, რომ ყველა ებრაელს რუსეთის საიდუმლო მტრად მიიჩნევს, ხოლო ერთი მათგანის – ანატოლი ჩუბაისის ფიზიკური განადგურების სურვილიც გამოთქვა.

მაინც რა არის ამ ჭეშმარიტად პატიოსანი და რუსეთის მამაცი პატრიოტის უბედურება?

რატომ ზის ახლა ციხეში?

ალბათ იმიტომ, რომ ძალიან პრიმიტიულად წარმოედგინა ურთულესი ებრაული საკითხის გადაჭრა. მან რუსი ხალხის ყველაზე საშიში რამდენიმე მტრის ბანალურ ფიზიკურად მოცილების დონემდე დაიყვანა უმნიშვნელოვანესი პრობლემა, რისი პრაქტიკულად განხორციელებაც, რა თქმა უნდა, ვერ შეძლო.

როდესაც პოლიტიკას მოჰკიდა ხელი ვლადიმირ კვაჩკოვს დაავიწყდა, რასაც თავის დროზე დიადი იოსებ სტალინი გვასწავლიდა: „სიონიზმის წინააღმდეგ ბრძოლას არანაირი კავშირი არ აქვს ანტისემიტიზმთან. სიონიზმი – მსოფლიო მშრომელთა მტერია – როგორც ებრაელების, ისე არაებრაელების“.

XX საუკუნეში სტალინმა სამჯერ გადაარჩინა რუსეთი სწორედ იმიტომ, რომ მკვეთრად მიჯნავდა მცნებებს: არიან ებრაელები და არიან სიონისტები. მათ შორის სხვაობა კი ისეთივეა, როგორიც მეორე მსოფლიო ომისას იყო გერმანელებსა და ნაცისტებს შორის.

ერთნიც და მეორენიც გერმანელები იყვნენ, მაგრამ ნაცისტებში იმდენად იყო გამჯდარი კაცთმოძულეობის მცნება, რომ აზროვნება გაუკუღმართებული ჰქონდათ. ეს უბედურება სჭირთ ებრაელებსაც.

სტალინის გმირობით აღფრთოვანებულ პოლკოვნიკ კვაჩკოვს დაავიწყდა, რომ განურჩევლად ყველა ებრაელის მიმართ პათოლოგიური ზიზღი, ანუ ე. წ. „ანტისემიტზმი“ საბჭოთა კავშირში მკაცრად ისჯებოდა, დახვრეტითაც კი.

ანტისემიტების წინააღმდეგ ასეთი მკაცრი ბრძოლის აუცილებლობას, თავად სტალინი ასე ხსნიდა: „ნაციონალური და რასობრივი შოვინიზმი კანიბალიზმის პერიოდისთვის დამახასიათებელი კაცთმოძულეობის გადმონაშთია. ანტისემიტიზმი, როგორც რასობრივი შოვინიზმის უკიდურესი ფორმა, კანიბალიზმის ყველაზე საშიში გადმონათშია. ანტისემიტიზმი აწყობთ ექსპლოატატორებს, იგი მათთვის მეხამრიდია, რომელიც კაპიტალიზმს მშრომელთა შემოტევისგან იცავს. ანტისემიტიზმი მშრომელთათვის ყალბი ბილიკივითაა, რომელიც ჭეშმარიტი გზიდან გაცდენს და ჯუნგლებისკენ მიჰყავხარ. ამიტომ ინტერნაციონალიზმის მიმდევარი კომუნისტები ანტისემიტიზმის შეურიგებელი მტრები უნდა იყვნენ. საბჭოთა კავშირში, კანონით მკაცრად ისჯება ანტისემიტიზმი, როგორც საბჭოთა წყობილებისთვის მიუღებელი მცნება. აქტიური ანტისემიტები საბჭოთა კავშირში სიკვდილით ისჯებიან (გაზეთი „პრავდა“, № 29, 30 ნოემბერი, 1936 წ.).

სტალინმა ებრაელები გაყო კარგებად და ცუდებად, შედეგად მის მხარეს აღმოჩნდა რუსეთის იმპერიის ტერიტორიაზე მცხოვრები თითქმის 5 მილიონი ებრაელი. მისი ხელმძღვანელობით ეს 5 მილიონი ებრაელი ერთგულად ემსახურებოდა სსრკ-ს, კომუნისტურ პარტიას და მთელ საბჭოთა ხალხს. ცუდი ებრაელები სტალინის რეპრესიებს ემსხვერპლნენ 1937-38 წლებში, რადგან კარს იყო მომდგარი უმძიმესი ომი ჰიტლერულ გერმანიასთან და მათი მოთმენა სიკვდილის ტოლფასი ხდებოდა. ე. წ. „სტალინის ფენომენი“, რომელიც დღესაც აღაფრთოვანებს რუსების უმეტესობას, ამაშიც მდგომარეობდა.

დიდი სამამულო ომისას სტალინის კიდევ ერთი სიბრძნე გამოჩნდა. წითელი არმიის პოლიტიკური მართვა მან ძირითადად ებრაელებს ანდო, რომლებიც კომისრებისა თუ პოლიტხელების რანგში არნახულ სიმამაცესა და ჯანსაღ ფანატიზმს ავლენდნენ.

ამის გამო იყო, რომ ომის პირველივე დღეებში, 1941 წლის ივნისში, ვერმახტის ჯარებმა მიიღეს ბრძანება: „კომისრები და პოლიტხელები ადგილზე დახვრიტეთ“, ხოლო „ლიუფტვაფეს“ გერმანელი მფრინავები ჰაერიდან საბჭოთა ჯარების განლაგებაში პროკლამაციებს ყრიდნენ სადაც ჯარისკაცებს მოუწოდებდნენ კომისრები და პოლიტხელები დაეხოცათ და ტყვედ ჩაბარებულიყვნენ.

ყველა რუს პატრიოტს ვურჩევ კარგად გაიაზროს ზემოთქმული და წაიკითხოს დამატებით სხვა შრომები, რომლებიც იმისთვის დაიწერა, რომ ებრაული საკითხის პოლიტიკური უმეცრების აღმოფხვრაში დაეხმაროს ათასობით რუსს.

ახლა ორიოდ სიტყვით მოგახსენებთ, რატომ დააკავეს დღეს კირილ ბარაბაში და კიდევ რამდენიმე ე. წ. პატრიოტი.

პარტიაში ვლადიმირ კვაჩკოვის მოადგილის, ბლოგერ იური ეკიშევის ინფორმაციით, დღეს დილის 6 საათზე, მიზეზების აუხსნელად ОМОН-ი ბარაბაშის ბინაში შეიჭრა და ჩხრეკის მოტივით ყველას ჩამოართვეს ტელეფონები და გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანეს. იგივე მოხდა მისი თანამებრძოლის ვალერი პარფიონოვის სახლშიც: შეამტვრიეს კარი, ჩაატარეს ჩხრეკა და ისიც სადღაც წაიყვანეს.

ასეთი რა დამსახურება აქვს კირილ ბარაბაშს პატრიოტულ ფრონტზე?

პირველ რიგში ის, რომ ლამაზად ლანძღავს რუსეთის პრეზიდენტ ვლადიმირ პუტინს!

„ხომ დავამარცხეთ ჰიტლერი, პუტინსაც დავამარცხებთ!“ – განაცხადა ერთ-ერთ მიტინგზე კირილ ბარაბაშმა.

მინდა ვუთხრა, რომ ნამდვილი სულელია, თუნდაც იმიტომ, ჰიტლერსა და პუტინს ერთ რიგში რომ აყენებს – ბანალური იდიოტიზმია.

ამასთან, დღეს რუსეთი ლამის საომარ მდგომარეობაშია NATO–სა, შესაბამისად აშშ-სა და ისრაელთან (სადაც მოსახლეობის 77 % რუსეთი არ უყვარს).

სრულიად უპასუხისმგებლო პოლიტიკოსი უნდა იყო საკუთარ თავს ეს შეკითხვა რომ არ დაუსვა: ვის შეუძლია დღეს რუსეთი გარეშე აგრესიისგან დაიცვას, თუ ვინმეს ამის მცდელობა ექნება?

ნაციონალისტების ბრიგადებს, რომლებიც ერთმანეთშიც ვერ პოულობენ საერთო ენას? მუდმივად მოთათბირე კომუნისტებს, ზიუგანოვის მეთაურობით? თუ ვინმე სხვა ვაიპატრიოტს?

დღეს პუტინი იმ ერთეულებს განეკუთვნება, ვინც ებრაულ საკითხს კარგად ფლობს, ვისაც რუსეთის შეიარაღებული ძალების მართვის გამოცდილება გააჩნია, ვინც მსოფლიო კულისებსმიღმა საიდუმლოებებშია ჩახედული, და რაც მთავარია, მშვენივრად ერკვევა საგარეო პოლიტიკაში.

სწორედ, რუსეთის ინტერესების დაცვაში ამ მებრძოლი ხასიათის (ეშმაკი და ფრთხილი, ჭკვიანი და ხისტი) გამო, პუტინს ვერ იტანენ ძლიერნი ამა ქვეყნისა. გაიხსენეთ, როგორ ცდილობდა მასზე ზემოქმედების მოხდენას მაკკეინი, მისი სახელის ხსენებისას ლამის ისტერიკაში ვარდებოდა ჰილარი კლინტონი, ვერშემდგარი სირიული ავანტიურის მერე დამნაშავე მოწაფესავით როგორ უყურებდა ნობელის პრემიის ლაურეატი ბარაკ ობამა.

მოდით ახლა ვნახოთ, როგორ ვერ იტანს პუტინს ჩვენი თანამემამულეების ერთი კატეგორია.

ინტერნეტი სავსეა მსგავსი კოლაჟებით. ფოტოშოპით გაკეთებულ ამ ფოტოზე ალექსეი ნევალნი პუტინს და რუსეთის მთელ ხელისუფლებას ასაფლავებს. 2012 წლის თებერვალში, საპრეზიდენტო არჩევნების წინ, ეკლესიაც არ დაინდეს და ანტიპუტინური პროვოკაციებისთვის გამოიყენეს.

პოლიტიკური ბრძოლის მთელი ამ ბინძური მეთოდების უკან დგანან ადამიანები, რომლებსაც „მეხუთე კოლონად“, ან პოტენციურ მოღალატეებად მოიხსენიებენ.

განმარტებისთვის: ტერმინი „მეხუთე კოლონა“ ეკუთვნის ესპანელ გენერალ ე. მოლას, რომელიც სამოქალაქო ომში ნაციონალისტების არმიას ხელმძღვანელობდა. მადრიდის ალყისას დედაქალაქის მცხოვრებლებს რადიოთი მიმართა, სადაც ამბობდა, რომ მის განკარგულებაში არსებული ოთხი სამხედრო კოლონის გარდა, მადრიდში მყოფი მეხუთე კოლონის იმედი ჰქონდა, რომელიც გადამწყვეტ ჟამს ზურგში დანას ჩასცემდა ქალაქის დამცველებს. ამის შემდეგ „მეხუთე კოლონას“ ეძახიან საიდუმლო აგენტებს, დივერსანტებს, პროვოკატორებს, ტერორისტებს, გავლენის აგენტებსა და ა. შ.

დღეს ასეთი ადაიმანები რუსეთში მრავლად არიან და დასავლეთის მხარდაჭერით იმდენად გათამამდნენ, რომ ღიად ემუქრებიან რუსეთის პრეზიდენტს მოკვლით, თან გაუკუღმართებული ფორმით!

თუ რუსეთში ასეთი მძლავრი „მეხუთე კოლონაა“, რომელიც მუდმივად ზიანს გვაყენებს და გარედან აგრესიის შემთხვევაში მზად არის ზურგში ლახვარი ჩაგვცეს, მინდა გკითხოთ პატივცემულო პატრიოტებო, ყველა უბედურებაში მხოლოდ პუტინს რატომ ადანაშაულებთ? რატომ არ ებრძვით სამშობლოს ამ პოტენციურ მოღალატეებს? ნებით თუ უნებლიედ, რატომ ეხმარებით მათ პუტინის წინააღმდეგ ბძროლაში? თუ გინდათ, რომ მან ერთმა გამოავლინოს, დასაჯოს და მერე ბედნიერებისკენ წაგვიძღვეს? თუ გინდათ, რომ დილიდან საღამომდე ტელევიზორის ეკრანიდან ჩამოგვითვალოს თავისი და ქვეყნის მტრების გვარ-სახელები? ამასობაში თქვენ სავარძელში მოკალათებულები ერთმანეთს გაუზიარებთ მრისხანებით აღსავსე წერილებს, რამდენიმე ჭიქა რუსული არყის მიღების მერე კი კოლეგებთან წაიტრაბახებთ: „ნახეთ, გუშინ ჩემს ბლოგში ვოვა რა დღეში ჩავაგდე?“

ასეა ბატონებო?

გაარკვიეთ, ბარიკადის რომელ მხარეს დგახართ.

პირადად მე რას ვფიქრობ ვლადიმირ პუტინზე და მის პოლიტიკაზე, ჩემს სტატიაში „მრავალი წლის მერე მივხვდი ვინ არის პუტინი!“ ვთქვი.

როგორც გამოირკვა, ასევე ფიქრობს რუსი მწერალი გეორგი სიდოროვი, რომელმაც ამასწინათ მოთხრობა – გროტესკი „ზღაპარი უფროსებისთვის: პუტინი და მოხუცი ხოტაბიჩი“ დაწერა. ასევ ფიქრობს რუსი მწერალი კონსტანტინ დუშენოვი, რომელმაც დაწერა წიგნი „პუტინი და ურიები: სიყვარულიდან სიძულვილამდე“. ასევე ფიქრობენ საღად მოაზროვნეები საზღვარგარეთ. მარტო გერმანელი მწერლის იურგენ ელზესერის გამოსვლა რად ღირს.

დღეს ერთმა ჩემმა მკითხველმა ვლადიმირ ვოლოკიტინმა მომწერა: „მოკლედ პატრიოტიზმზე. ვინც პუტინს აქებს და ამიტომ თავი პატრიოტი ჰგონია – თავისი ქვეყნის მტერია. მას ერთმანეთში ერევა პუტინი და სამშობლო. თან ბიბლიაც გვასწავლის: ნუ შეიქმნით კერპებს“.

მე ასე ვიტყოდი: პოლიტიკა – ძალიან რთული სფეროა. მასში რომ გაერკვე, კარგად უნდა იცოდე ისტორია, რელიგია, ნაციონალური საკითხები და ადამიანური ფსიქოპათოლოგია. თუ დღეს რუსეთის პრეზიდენტს თავგამოდებით ლანძღავენ ურიები და პედერასტები, რომლებსაც პუტინმა კანონმდებლობით აუკრძალა ბავშვებსა და ახალგაზრდებში გეიპროპაგანდა, რამაც ძალიან გაანაწყენათ(!), იქნებ ჩვენი პატრიოტები ერთ მოვლენას ჩაუკვირდნენ: ის, ვინც პუტინს რუსი ხალხის მტრად მიიჩნევს – ბარიკადის იმ მხარეს დგას, სადაც გაქნილი ურიები და პედერასტები დგანან.

მოგწონთ ბატონებო მათი კომპანია? კარგად დაფიქრდით. დასახმარებლად კი ჩემს კიდევ ერთ სტატიას შემოგთავაზებთ „უმცირესობა, რომელიც უმრავლესობას ემუქრება“.

6 თებერვალი, 2014 წ. მურმანსკი. ანტონ ბლაგინი

P. S. ამ წერილისა და პუტინთან მიმართებაში ჩემი პოზიციის გამო ბევრი რუსი პატრიოტი გამინაწყენდება. მე გიპასუხებთ: ყველა წერილი – თეორიაა, რომელიც რეალური ცხოვრების გაგებას გვიიოლებს, ხოლო კრიტიკული წერილი დამატებითი წამალია ტვინისთვის. მართალი კრიტიკა არავის კლავს, მაგრამ გაუკუღმართებულ ტვინს კი კურნავს!

თარგმნა თამაზ ჩიქვანაიამ

სტატიის რუსულენოვანი ვერსია: 

Не всякий называющий себя патриотом является таковым (о политической близорукости многих русских)