23 იანვარს გიორგი აბაშიძემ ხელი ყოფილ ცოლთან მოაწერა. 11-წლიანი განშორების შემდეგ წყვილმა ისევ ერთად ყოფნა გადაწვიტა. როგორც აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკის ყოფილი ლიდერის რძალმა სალომე ბაჯელიძემ „პრაიმტაიმთან" საუბრისას განაცხადა, ისინი ამ წლების მანძილზე მეგობრობდნენ და მერედ ქორწინების გადაწყვეტილება ერთად მიიღეს.
სალომე ბაჯელიძე: ჩვენ გასული წლის ოქტომბრის ბოლოდან უკვე ერთად ვართ. მანამდე ვმეგობრობდით. ბუნებრივად მოხდა და აეწყო. ერთად ყოფნის გადაწყვეტილება ორივემ ერთად მივიღეთ. და უკვე ერთი თვეა, რაც ერთად ვცხოვრობთ.
წყვილმა ხელი სასტუმრო „ინტურისტის" საქორწინო სახლში მოაწერა და ქორწინების დაკანონებაც იქვე, სუფრით აღნიშნა.
„მხოლოდ ოჯახის წევრები და ახლობლები გვყავდა. მეც სამი მეჯვარე და გიოსაც სამი მეჯვარე ჰყავს. კარგად გავერთეთ. სოფო ხალვაშმა რამდენიმე სიმღერა გვიმღერა. მე და სოფო ვმეგობრობთ".
- ასლანმა დაგირეკა?
- რა თქმა უნდა, ხშირად გვირეკავს და ჩვენც ასევე. მას ჩვენი ქორწინება ძალიან უხარია. ძალიან თბილია ჩემ მიმართ, მეც მამასავით მიყვარს და ყოველთვის მიყვარდა.
- სად იცხოვრებთ?
- ჯერჯერობით, თბილისში ვიცხოვრებთ. რამდენიმე დღით მოსკოვში ჩავალთ.
სამი წლის წინ სალომემ გაზეთ „პრაიმტაიმს" ექსკლუზიური ინტერვიუ მისცა. მან მხოლოდ ჩვენ ფურცლებზე მოყვა თავისი სიყვარულის, ქორწინებისა და განქორწინების ამბავი. ექსკლუზიურად ჩვენი მკითხველი წაიკითხავს მეორედ დაქორწინებული წყვილის ინტერვიუს. ამის პირობა მიღებული მაქვს.
წლების წინ ბათუმში ჭორაობდნენ, გიორგის პატარა გოგონა შერთეს ცოლად, სარძლო დედამთილმა შეარჩიაო. მუდმივად განხილვის საგანი იყო აბაშიძის ვაჟის ბოჰემური ცხოვრება. თავისი ცხოვრების სტილით მუდმივად ყურადღების ცენტრში ექცეოდა. ვერც სუსტი სქესი რჩებოდა გულგრილი მის მიმართ. და ამ დროს ბათუმში ყველაზე პოპულარულმა და სიმპათიურმა 27 წლის გიორგი აბაშიძემ ცოლად 17 წლის სალომე ბაჯელიძე შეირთო. შორიდან შესაშურად ბედნიერები ჩანდნენ, თუმცა ქორწინება უიღბლო გამოდგა. თაფლობის თვეს სალომეს მამის დაღუპვა დაერთო. წყვილს არც ჯვრისწერა ჰქონია. გიორგის დედას, მაგული გოგიტიძეს სიმსივნე აღმოაჩნდა და მალევე გარდაიცვალა. ახლად დაქორწინებულებმა დიდი სტრესი გადაიტანეს. ერთმა საყვარელი მამა დაკარგა, მეორემ - დედა. დაიწყო დაძაბულობა. მალე კი დაგროვილ სტრესს ვერც ერთმა ვერ გაუძლო და დაშორება არჩიეს. ეს გიორგის ინიციატივით მოხდა. მას შემდეგ 11 წელი გავიდა...
სალომე ბაჯელიძე: ჩვენი ოჯახები მეგობრობდნენ. სულ მახსოვს, ერთმანეთთან სტუმრად რომ დავდიოდით. იმდენად ვახლობლობდით, რომ აბაშიძეები ჩემი ნათესავები მეგონენ. გიორგი პირველად რომ გავიცანი, 12 წლის ვიყავი. მერე ის სასწავლებლად ლონდონში წავიდა. კარგა ხნის უნახავი მყავდა. რომ ჩამოვიდა, ერთმანეთი თავიდან გაგვაცნეს. მე 16 წლის ვიყავი, გიორგი - 26-ის. ჩემთვის დიდი იყო ეს ასაკობრივი სხვაობა. ძალიან პატარა ვიყავი, ბავშვური, გათხოვებისთვის მზად არც ვყოფილვარ. სწავლის გაგრძელება მინდოდა. არც ჩემს ოჯახს უნდოდა ჩემი გათხოვება. მერე დაიწყო შეხვედრები მეგობრებთან ერთად, სეირნობა... როგორც ხდება ხოლმე. თუმცა იმ განსხვავებით, რომ ეს ჭორებისა და მითქმა-მოთქმების ფონზე ხდებოდა. ჩემს ასაკში ეს ძალიან დამთრგუნველი იყო. წარმოიდგინეთ, სკოლის, სახლის და მასწავლებლის გარდა რომ არაფერი ვიცოდი და უცებ მთელი ქალაქის ყურადღების ცენტრში აღმოვჩნდი. ყველა ფეხის ნაბიჯს მიკონტროლებდნენ - ახლა ის აცვია, ახლა იქ არის, იმას აკეთებს... რა თქმა უნდა, ყველაფერს გადააკეთებდნენ და ისე ავრცელებდნენ.
- იმ ასაკში ეს ყველაფერი მართლა არ მოგწონდა?
- რაღაც დოზით შეიძლება ეს ყურადღება მომწონდა კიდეც, მაგრამ ჭორები არასასიამოვნო და დამთრგუნველი იყო. გიორგისთან მიჰქონდათ ენა, რომ თითქოს მე რაღაც ვთქვი და პირიქით.
- რამდენი ხანი იყავით შეყვარებულები?
- შვიდი თვე. 2002 წლის სექტემბერში დავიწყეთ ურთიერთობა და 2003 წლის მარტში დავქორწინდით. სიყვარული მანამდე არ აუხსნია, ეს მერე იყო, რომ ვიქორწინეთ. მართლა არ მახსოვს, ეს როგორ გააკეთა. დიდი ხნის წინ იყო... მახსოვს ის, რომ მე ძალიან შეყვარებული ვიყავი. ან როგორ არ უნდა ვყოფილიყავი გიორგიზე შეყვარებული?
- რითი მოგხიბლა?
- ჩემი დასაწუნი არაფერი ჰქონდა. ძალიან განათლებული იყო, სიმპათიური. მომწონდა პიროვნულად, ძალიან კეთილი და შეგნებული ადამიანი იყო.
- ყოველთვის საუკეთესო მანქანებით დადიოდა. იმ ასაკში, შენ რომ მოგხიბლა, პიროვნულ თვისებებს ნაკლებად აქცევენ ყურადღებას, უფრო „ბრჭყვიალა" მოსწონთ.
- მე „ბრჭყვიალა" არ მიზიდავდა. არ ვიცი, ამას როგორ გაიგებთ, მაგრამ ჩემს ოჯახში სხვა ფასეულობები იყო და ისე გამზარდეს, რომ ურთიერთობები და სიყვარული იყო ჩემთვის მთავარი. ფულს და მისი ოჯახის გავლენას არ მოვუხიბლივარ. ეს შეიძლება ძნელად დასაჯერებელი იყოს, მაგრამ ასეა. ვერ წარმოვიდგენდი, თუ გიორგის ყურადღებას მივიქცევდი. ამიტომ ამ ურთიერთობით აჟიტირებული ვიყავი. ერთი ის იყო, რომ მის ოჯახთან კარგი ურთიერთობა მქონდა. მერე, სანამ ვიქორწინებდით, დაშორებულები ვიყავით. ეს ჭორებმა განაპირობა, თან პატარაც ვიყავი. სასწავლებლად თბილისში გადავედი. რამდენიმე თვე არანაირი კონტაქტი არ გვქონია. მერე ჩვენი საერთო ნათესავი გარდაიცვალა და პანაშვიდზე ჩამოვედი. იქ ვნახეთ ერთმანეთი და მეორე დღეს უკვე საქორწინო მოგზაურობაში წავედით. ტაილანდში თითქმის ერთი თვე ვიყავით. იქ ყოფნის დროს მამა ტრომბით გარდამეცვალა. ასლან აბაშიძემ უმამობა არ მაგრძნობინა. გვერდში დამიდგა და მამობა გამიწია. დიდი სითბო გამოხატა. გიორგიც დამეხმარა. ქორწილი ვეღარ გადავიხადეთ, ვერც ჯვარი დავიწერეთ. იმ დროს გავიგეთ, რომ ქალბატონი მაგული ავად იყო. ეს ძალიან დიდ სტერსთან იყო დაკავშირებული. მამაჩემის გარდაცვალებაზე არანაკლებად განვიცადე ქალბატონი მაგულის გარდაცვალება. ბედნიერებასთან ერთად მეც და გიორგისაც უბედურება გვეწვია.
- რვა თვეში რატომ გაიყარეთ?
- ვერ გავუძელით სირთულეებს. დაგვეძაბა ურთიერთობა. მე ბავშვი ვიყავი, ის ჩამოყალიბებული და ვერ გავუგეთ ერთმანეთს. დედამისის გარდაცვალების მერე აგვერია ურთიერთობა. გიორგის ძალიან უყვარდა დედა და მისი გარდაცვალება განიცადა. დეპრესია ჰქონდა. ყველანაირად ვცდილობდი დახმარებას, მაგრამ...
- გქონიათ კონფლიქტი?
- არ გვქონია, არ უყვირია. ბავშვივით მექცეოდა. პატივს მცემდა და ამას ვაფასებდი მასში. მახსოვს... ბულვარში ვისხედით, სასტუმრო „ინტურისტის" წინ. ოქტომბერი იყო. მაშინ ვილაპარაკეთ... და დავშორდით.
ყველაფერი კარგია, რაც კარგად მთავრდება - დაელოდეთ გაგრძელებას.
თამარ გონგაძე
გაზეთი „პრაიმტაიმი"
