მედიაჰოლდინგ „რეპორტიორისა" და ქვემოქართლისტელე-რადიოკომპანიის ერთობლივი პროექტის - „რეპორტიორის თვალით..." სტუმარია საქართველოს თავდაცვის ყოფილი მინისტრი დავით თევზაძე.
- ბატონო დავით, ქვეყნის გამოსაფხიზლებლად ახალ მოძრაობას ქმნით. რატომ გადაწყვიტეთ ამ მოძრაობის შექმნა და გააქტიურება?
- სამწუხაროდ, ბოლო რამდენიმე წელია, ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, რომ ქვეყანა არ იმართება, უბრალოდ, რაღაც ინერციით არსებობს. ყველაფერი რომ დალაგებული იყოს, მაშინ ეს ასატანი იქნებოდა. არის რაღაც ზღვარი,რის იქითაც შესაძლოა, დადგეს ქვეყნის ყოფნა-არყოფნის საკითხი და ამ დროს ძალიან რთულია, ამ ყველაფერს უყურო, მით უმეტეს, როცა შენი ცხოვრების რაღაც ნაწილი მიეცი იმას, რომ ეს ავად თუ კარგად ქვეყანა არსებულიყო და წარმოდგენილიყო მსოფლიო რუკაზე. ამიტომ ვიფიქრე,რომ ის დროა, ყველამ თავისი საქმე გადადოს და დაიწყოს ან დაუბრუნდეს ქვეყნის სამსახურს.
-„საქართველო მშვიდობისთვის"- ასე ჰქვია მოძრაობას...რატომ აირჩიეთ ეს სახელწოდება?
-საქართველო არის ის, რაც ჩვენგვაერთიანებს. საქმე იმაშია, რომ საქართველოს მოქალაქეები ბევრი რამით განვსხვავდებით ერთმანეთისგან - ჩვენი ცხოვრების წესით, შეხედულებებით, რწმენით, ეთნიკური წარმომავლობით... ყველაფერი ეს კი ქმნის დაპირისპირების ფონს, რაც ეტყობა კიდეც საზოგადოებას. მეტიც, ამ საზოგადოებაში, სადაც 200-ზე მეტი პოლიტიკური ჯგუფი თუ პარტიაა, ეს დაპირისპირება ქმნის მშვენიერ საფუძველს, რომ გარკვეულწილად იმ ვითარებაში ვიყოთ, რომელშიც დღეს ვართ. დიდხანს ვფიქრობდი, რა შეიძლება იპოვოს ადამიანმა ისეთი, რომელიც ნებისმიერ ჩვენგანს გაგვაერთიანებდა. ზედაპირზე იყო პასუხი - საქართველოს მოქალაქეობა არის ის, რაც ჩვენ, ყველასგვაერთიანებს, შესაბამისად, საქართველო არის ის, რაც მიუხედავადჩვენი სხვაობისა, ჩვენი ერთიანობის საფუძვლად შეიძლება გამოდგეს.
რაც შეეხება მშვიდობას, ეს არის ის, რაც დღეს საქართველოს სჭირდება, რომ გარკვეული წლების შემდეგ ქვეყანამ რეალურად შეძლოს ფუნქციონირება. საქართველო, თავისი დემოგრაფიული და ეკონომიკური მონაცემებით, თავისი სოციალური უზრუნველყოფის სისტემებით ღრმა კრიზისშია,ამას სხვა არფერი უშველის, თუ არა იმის განცდა, რომ დღეს თუ არა ხვალ, ქვეყნის აღმშენებლბაზე ფიქრი რომ დავიწყოთ, ამას არაფერი დაემუქრება. ჩვენ ძალიან არა მშვიდ გარემოში ვცხოვრობთ, სახელმწიფოს აქვს გარკვეული რესურსი, როგორც დიპლომატიური, ასევე სხვა ნებისმიერი, რომელმაც უნდა უზრუნველყოს, რომ ახალგაზრდა თაობას არ ეშინოდეს, რომ სახლი, რომელშიც ცხოვრობს, დაიბობმება; სკოლა, რომელშიც სწავლობს, აღარ იარსებებს და ა.შ. მშვიდობა არის ის, რაზეც უნდა აშენდეს მომავალი შემდეგი თაობისთვის, თორემ ახლა ჩემი მომავალი... ცოტა ისეთი წარმოსადგენია...
- ბატონო დავით, ბოლო პერიოდში საზოგადოებრივ ასპარეზზე აქტიურად არ ჩანდით. ამ ხნის განმავლობაში, იმის გათვალისწინებით, რომ თქვენ გაქვთ ძალიან დიდი გამოცდილება, ცოდნა... ხომ არ თვლიდით თავს უფუნქციოდ, მივიწყებულად?
- მთელი ეს პერიოდი ვასწავლიდი და სრულებითაც არ ვთვლიდი თავს უფუნქციოდ. დღესაც, არ დაგიმალავთ, მიმაჩნია, რომ ის, რასაც მე ვაკეთებდი, ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია ქვეყნის მომავლისთვის, ვიდრე სადმე გამოჩენა და აზრების ფრქვევა. 6 შვილის მამა ვარ და 10 შვილიშვილის ბაბუა. თაობა, რომელსაც მე ვასწავლიდი, ეს არის ის მომავალი, რომელიც ჩემი შვილების და ჩემი შვილიშვილების გვერდით იცხოვრებს. თუ ეს იქნება თავისუფალი აზროვნების ადამიანებისგან შემდგარი საზოგადოება, გაცილებით ადვილად მიაღწევენ იმას, რასაც ჩვენ ვერ მივაღწიეთ.
- გაიხსენეთ თქვენი ახალგაზრდობის დროინდელი საქართველო. როგორი იყო და რა გავლენა მოახდნა მან თქვენი, როგორც პიროვნების ჩამოყალიბებაზე?
- ახალგაზრდობიდან, ყველაზე კარგად უნივერსიტეტის წლები მახსოვს. ლექციების მერე უნივერსიტეტის ბაღში ვიკრიბებოდით, საოცარი ადგილი იყო. საუბრის ძირითადი თემა ყოველთვის იყო საქართველოს დამოუკიდებლობა. ჩვენს გვერდით იყვნენ არაჩვეულებრივი ადამიანები, უფროსი თაობა - ზურაბ მიქელაძე, ზურაბ ჭავჭავაძე, ზურაბ კაკაბაძე, თაზო ბუაჩიძე, მერაბ მამარდაშვილი... მათ ხელში გავიზარდე და ხომ ხვდებით, რა მოგონებებიც მექნება... თავისუფლების გაკვეთილები მათგან მივიღე და მერე მთელი ცხოვრება ვცდილობდი, გამეთვალისწინებინა. იყო რაღაც სირთულეებიც, მაგალითად, დისერტაციის დაცვა იმ დარგში, რომელშიც მე ვმოღვაწეობდი. შესავალში მარქსის ციტირება შინაგანად მიუღებელი იყო, მაგრამ მე ეს შეზღუდვები არ მახსენდება. მახსენდება ის, რომ ვოცნებობდით, გვქონოდა ასპარეზი, სადაც ქვეყნისთვის თავის გაწირვა იქნებოდა საჭირო და ბევრმა გააკეთა კიდეც... მოსაყოლად რთულია.
-პროფესიით ხართ ფილოსოფოსი...
- მე ლოგიკის დარგში ვმოღვაწეობდი. დარგის შერჩევაც მოხდა იმ პრინციპით, რომ ყველაზე ნაკლებად იყო ეს დარგი დატვირთული იდეოლოგიით. რა იდეოლოგიისაც არ უნდა იყო, ლოგიკა არის ლოგიკა. ეს არის მათემატიკასთან ყველაზე ახლო მდგომი დისციპლინა. ვინც გინდა იყო შენ - ჰიტლერი, მაო ძედუნი თუ სტალინი, ლოგიკას ვერაფერს შემატებს შენი იდეოლოგია, თუ რა თქმა უნდა, არ იტყვი, რომ რასაც მე ვლაპარაკობ, ეს არის ლოგიკა.
-უკვე ფილოსოფიურ მეცნიერებათა კანდიდატი იყავით, როცა აფხაზეთის ომში წახვედით. როგორ ან რატომ დაიწყო თქვენი სამხედრო კარიერა?
- ჩემი სამხედრო კარიერა ომიდან დაიწყო. მე მაშინ დანიაში ვიყავი, კონფერენციაზე. იქ შევიტყვე, რომ საქართველოში ცუდი ამბები ხდებოდა, ვიჩქარე ჩამოსვლა. რომ ჩამოვედი, 3 სექტემბრის საზავო ხელშეკრულების ხელმოწერა შედგა და თითქოს ომი შეჩერდა. ერთ ხანს ვინანე კიდეც - რატომ ვიჩქარე-მეთქი. მერე იყო გაგრა... სახლში დარჩენა, უბრალოდ, მორალური ტვირთი იყო. თბილისის ზღვაზე ავედი, გიორგი ყარყარაშვილი ქმნიდა ბრიგადას, გავიარე სტაჟირება და იმავე წლის ნოემბერში მოვხვდი ფრონტზე. იქიდან მერე ძალიან გრძელი გზა იყო სახლამდე... დეკემბრამდე სახლში ვერც დავბრუნდი.
- ომი, ალბათ არც ერთ შემთხვევაში არ არის მარტივი, მაგრამ ერთი შეხედვით რა იყო ყველაზე რთული იმ პერიოდში?
- რთული იყო პირველი კვირა. ყოველთვის აქვს ადამიანს დილემა: ესროლო-არ ესროლო... გადარჩები-ვერ გადარჩები...შემდეგ ეს რაღაცნაირად ნელდება. მერე ვიღაც დაიღუპება- როგორ მოჰკიდებ ხელს მიცვალებულს და ჩაასვენებ... როგორ ეტყვი მის მშობლებს. იყო შემთხვევები, როცა მშობლებს ვერ ვეუბნებოდით, რომ მათი შვილი არ იყო ცოცხალი... იმედიანად რომ ყოფილიყვნენ. მორალური მომენტები უფრო რთული იყო, ვიდრე ფიზიკური. ომიდან დაბრუნების მერე ბევრი ეკლესიაში წავიდა, ზოგმა სხვა მიმართულება აირჩია.
- მინისტრის პოსტზე როგორ აღმოჩნდით?
- ჩემი მინისტრად დანიშვნა ძალიან საინტერესოდ მოხდა. 1994-დან 1997 წლამდე სახელმწიფო ცდილობდა, ეს საქმიანობა მესწავლა და ცუდი სკოლები არ გამივლია. ყველაზე დიდხანს ვიყავი აშშ-ში და რომ ჩამოვედი, შეიქმნა უმაღლესი მთავარსარდლის მთავარი სამხედრო ინსპექცია. მე ამ სამსახურის ხელმძღვანელად დავინიშნე და დაახლოებით ერთი წლის განმავლობაში ვიმუშავე, რამაც საშუალება მომცა, მთელი ქვეყნის სამხედრო ინფრასტრუქტურას გავცნობოდი. მე ვამზადებდი უმაღლესი მთავარსარდლისთვის მოხსენებას, ჩემი საშუალებით ჰქონდა მას წვდომა, სხვადასხვა სამხედრო სტრუქტურებთან მიმართებაში რა და როგორ უნდა ყოფილიყო. მერე მოხდა ყველასთვის კარგად ცნობილი გაუმართავი თვითმფრინავის ამბავი, მინისტრ ვარდიკო ნადიბაიძეს რომ დაბრალდა რაღაც.
როცა საჰაერო სივრცეში შემოდის თვითმფრინავი, მას უნდა დახვდნენ გამანადგურებლები, რომლებიც რეალურად თავის თავზე იღებენ ცეცხლს, თუ თვითმფრინავის ჩამოგდების მცდელობა იქნებოდა. თუ საზღვარგარეთ მიფრინავდა ჩვენი თვითმფრინავი, მაშინ ჩვენი გამანადგურებლები საზღვრამდე აცილებდნენ, ხოლო საზღვარზე იბარებდნენ სხვისი გამანადგურებლები. საზღვარზე რომ შემოდიოდა პრეზიდენტის თვითმფრინავი, აღმოჩნდა, რომ ჩვენს გამანადგურებლებს აფრენა არ შეეძლოთ. მაშინ ამაში იყო თუ არა დამნაშავე ბატონი ვარდიკო ნადიბაიძე, ამას არ აქვს მნიშვნელობა, თუმცა არსებობდა მოსაზრება, რომ შესაძლოა, ეს ყველაფერი შეგნებულად ყოფილიყო გაკეთებული.
მახსოვს, ორშაბათის თათბირი იყო, სადაც უნდა ავსულვიყავი. ამ დროს საჯაიამ დამირეკა, ნუ შეხვალ თათბირზე, შესაძლოა, პრეზიდენტმა გამოგიძახოსო.პრეზიდენტთან რომ შევედი, მეგონა, ამ ამბის მოკვლევას მავალებდა და ვკითხე, როდისთვის სჭირდებოდა. პირდაპირ მითხრა- ხარ თუ არა მზად, მინისტრის პოსტი ჩაიბაროო. ვკითხე, რამდენი დრო მქონდა მოსაფიქრებლად. მიპასუხა - აქედან ან გადიხარ მინისტრად, ან სახლში მიდიხარო. შესაძლოა, ამბიციამ გადამძლია, შესაძლოა, იმან, რომ უკვე კარგად ვიცნობდი სისტემას... არ ვიცი. ვუთხარი, რომ მზად ვარ.
რაც შეეხება მართვას, როგორც გამოვიდა, ისე გამოვიდა... ყველაზე რთული მაშინაც და ახლაც სახელმწიფოს დამოკიდებულებაა თავდაცვის სისტემის მიმართ. სახელმწიფო არ ენდობა სამხედროებს. ეს ჩანდა ზვიადის დროს, შევარდნაძის დროს, ხაზგასმით ჩანდა სააკაშვილის დროს და ახლა რასაც ვუყურებ, ზუსტად იგივეა. სახელმწიფო ვერ მომწიფდა იმ დონემდე, რომ თავის სამხედროებს ენდოს. როცა სამხედროები მართავდნენ საკუთარ თავს, მათ აქცევდნენ საბიუჯეტო მარწუხებში, ხოლო თუ საბიუჯეტი მარწუხები მოშვებული იყო, ნიშნავდა იმას, რომ სამხედრო სისტემას მართავდნენ ის ადამიანები, რომელთაც არ უნდა ემართათ... ვგულისხმობ პოლიციის კადრებს და ა.შ. გამსახურდიას პერიოდში შესაძლოა ამის მიზეზი ყოფილიყო გამოუცდელობა, შევარდნაძის დროს ის, რომ თვითონ შევარდნაძე მოდიოდა „ემ-ვე-დეს" სისტემიდან - ჯერ შს მინისტრი იყო, მერე გახდა ცეკას მდივანი. სააკაშვილის დროს პიროვნული ნდობის საკითხი იყო, რაც სისტემაზე ცუდად მოქმედებს. დღესაც ვხედავთ, რომ წინა მინისტრი იყო გარკვეული პოლიტიკური ბექგრაუნდის მქონე, მაგრამ მაინც უშიშროების სისტემიდან. დღევანდელი მინისტრიც პირდაპირ უშიშროების სისტემიდანაა წამოსული ყოველგვარი პოლიტიკური ბექგრაუნდის გარეშე. ეს ყვეალაფერი ძალიან მძიმედ აწვება ქვეყანას, რადგან რეალურად რომ დასჭირდეს, თავისი შეიარაღებული ძალები სათავისოდ გამოიყენოს,ისეთ შედეგებს მივიღებთ, როგორთანაც 2008 წელს მივედით.
- საზოგადოებას თავი დაამახსოვრეთ, როგორც ყველაზე სიტყვაძუნწმა მინისტრმა...
- სამსახური მქონდა ასეთი...
- რა გიშლიდათ ხელს?
- ხელს არაფერი არ მიშლიდა, უბრალოდ, ზუსტად უნდა იცოდე, რა უნდა თქვა და რა - არა. უმჯობესია, არ თქვა და საქმე არ გააფუჭო, ვიდრე თქვა და გააფუჭო...
- რომელიმე მინისტრის სიტყვაუხვობით გაფუჭებული საქმე თუ გახსენდებათ?
- ბატონი ალასანიას ნათქვამი, რომ სირიელი მეამბოხეები მომზადდებიან NATO-ს ბაზაზე საქართველოში. ეს ნათქვამი ნებისმიერი სივრციდან იყო ამოვარდნილი. არანაირი NATO-ს ბაზა არ შენდება და რა მეამბოხეების მომზადებაზეა საუბარი. როცა ენაზე არ გექაჩებიან, სჯობს ართქმა.
- საქართველო-NATO, მითია თუ რეალობა?
- კარგი თემაა. საქართველო და NATO რეალურად ხელშესახები თემა 2003 წლამდე იყო. მერე გარემო შეიცვალა მთლიანად. 2002 წლის ბოლოს და 2003წლის დასაწყისში რამდენიმე განხილვას ვესწრებოდი, NATO-ში, შიგნით იყო საუბარი, ხომ არ არის დრო, რომ გაფართოების სივრცე ცოტა ხნით მაინც დარჩეს ის, რაც არის;შესაძლებელია თუ არა მასში ამიერკავკასიის ჩართვა. ამაზე საუბარი იყო 2003 წელს. ამ 10 წელიწადში ვითარება შეიცვალა, NATO გახდა ფრთხილი ამ საკითხთან მიმართებაში. გადაწყვეტილება, მაინც, პოლიტიკური უნდა იყოს, პოლიტიკურ გემოვნებაზეადამოკიდებული. თუკი ერთ დღეს NATO-ს წევრმა ქვეყნებმა ეს გადაწყვეტილება მიიღეს, მაშინ საქართველო აღმოჩნდება NATO-ში, თუკი იმ დროს აქ ისეთი ვითარება იქნება, როგორიც მათთვისაა მიღებული, თუ არა და, ეს საკითხი დარჩება ოცნებად, რომელიც საზოგადოებას ასაზრდოებს. რაღაც მომენტში მიღწევადია, მაგრამ რა დანაკარგების ფასად, ამის თქმა არის რთული. ეს არის სპეკულაციის თემა, რომელიც არ დგას დღის წესრიგში. დღის წესრიგში დგას პარტნიორობა და ამასაც რაღაც სარგებელი მოაქვს. თუნდაც ის, რომ რაღაც წესებით თამაშს ვსწავლობთ. ამის მერე რა იქნება, ეს უკვე მარჩიელობის საგანია.
- ალბათ ადევნებთ თვალყურს თავდაცვის სამინისტროს პოლიტიკას...
-თავდაცვის სამინისტროს, მე რასაც ვუყურებ, პოლიტიკა საერთოდ არ გააჩნია,თვითდინებაზეა. სამინისტრომ ქვეყანაში უნდა შექმნას სივრცე, რომელიც დაცულია. მაგრამ რეალურად ეს ასე არ ხდება.
- რა სამი მნიშვნელოვანი პრობლემის წინაშე დგას სამინისტრო, რომელიც დაუყონებლივ გამოსასწორებელია?
- სამინისტროში კი არა, მთელ მართვის ვერტიკალშია გამოსასწორებელი, როგორ ვუყურებთ თავდაცვის სისტემას მთლიანობაში. როცა ეს მთლიანობაში იქნება დანახული, მაშინ შეიძლება ითქვას, რა შეიძლება გაკეთდეს თავდაცვის სამინისტროში. დღეს ეს ვერტიკალი დაშლილია, მის ზემოთ არსებობს პრეზიდენტი, რომელსაც არანაირი ბერკეტი არ გააჩნია და მეორე მხრივ - პრემიერ-მინისტრი, რომელსაც თავისი ვარიანტი აქვს უშიშრების საბჭოს სახით. აი, აქ იწყება ის აღრევა, რაც მერე მთელ სახელმწიფოს აზიანებს. ანუ სამინისტროში კი არ არის პრობლემა, ქვეყნის ვერტიკალშია პრობლემა.
- რაც შეეხება აგვისტოს ომს. რამდენად იყო შესაძლებელი ამ ომის თავიდან აცილება?
- არ არსებობს ომი, რომლის თავიდან არიდებაც არ შეიძლება. რამდენად იმ კონკრეტულ სიტუაციაში, ეს არ ვიცი, იქ უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ იმ მინიშნებებზე დაყრდნობით, რაც მესმის, მე არაფერს მეუბნება. ჰყვებიან - ესა და ეს ხდებოდაო. ჰოდა, რომ ხდებოდა, უნდა მიმხვდარიყავი,რომ ესიყო ხაფანგი. მახსოვს, იაკობაშვილი, რომელსაც საერთოდ არ ეხებოდა, ეს ომი იქნებოდა თუ არა, საუბრობდა ისეთი რიტორიკით, რომელიც მას არ ეხებოდა. აი, იქ ჩანდა, რომ ხელისუფლებას ან ძალიან დიდ გარიგებაში ჰქონდა გაყოფილი თავი, ან აბსოლუტურად არაადეკვატური იყო. რაც შეეხება ომის ნიშნებს, ეს ჩანდა 2007 წლის გაზაფხულიდან. ყველაფერი აჩვენებდა, რომ ეს სიტუაცია ოდესღაც გადაიკვეთებოდა ომში და ასეც მოხდა. ყველაფერი ამბობდა, რომ იქნებოდა ომი და ვინ გაისვრიდა პირველი, ამ დროს არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. ომისთვის ემზადებოდა ორი მხარე. ერთი მოემზადა უკეთესად.
-როგორ შევა ისტორიაში აგვისტოს ომი?
- ცუდად. შევრცხვით, ბატონო... სამწუხაროდ.
- რატომ დავკარგეთ კოდორის ხეობა?
-იმიტომ, რომ არ დავიცავით. მარტივი პასუხია.
- როგორ უნდა დაგვეცვა იმ კონკრეტულ მომენტში?
-უნდა გვებრძოლა, ზრდილობისგულისთვის მაინც. როგორც ვიცი, ბრძანება ჩავიდა -ადგილზე დატოვეთ ყველაფერი და გამოდითო. მაგრამ მე იმ მეთაურის ადგილზე, რადიოს გავთიშავდი და ვითომ არც მიმიღია ბრძნება. მაგრამ ამისთვის თავმოყვარეობაა საჭირო, რომელიც, როგორც აღმოჩნდა, არ ჰქონდა.
- ვინ იყო ეს ადამიანი?
- არ მაინტერესებს.
- პოლიტიკში წასვლაზე თუ გიფიქრიათ?
- ამ საქმიანობამ შესაძლოა მიმიყვანოს ამ გზამდე, არ გამოვრიცხავ.
-პოლიტიკა ბინძური საქმეაო. თქვენ როგორ ფიქრობთ?
- პოლიტიკა ბინძური საქმეა ბინძური ადამიანების ხელში.
- რა არის ომი?
- ომზე დღეს ისე ვერ ვილაპარაკებ, როგორც ამაზე ადრე შემეძლო საუბარი. მე გავეცანი საკმაოდ დიდ ლიტერატურას. ფილოსოფიურსაც, სამხედროსაც... თვალს ვადევნებ, რა კეთდება დღესაც ამ მიმართულებით. საკმაოდ ღრმა საკითხია და ამაზე რომ ვისაუბრო, უნდა დავიწყო ლექციის წაკითხვა ან მეტაფორების ძებნა. ომზე მახსენდება, რომ სულ ტალახში დავდიოდი. ომი მარტო, ეს არ არის, თუმცა არის ტალახში სიარულიც. რთული სათქმელია, ეს არის სახელმწიფო ცხოვრების წესი.
-მშვიდობა რა არის?
- ომის საპირისპირო მდგომარეობა.
- თქვენი ცხოვრების რომელიმე ეტაპს მიიჩნევთ თუ არა შეცდომად?
- არ ვიცი, როგორ ჩანს გარედან ჩემი ცხოვრება, მაგრამ შესაძლებელია ითქვას, მთელი ჩემი ცხოვრება იყო შეცდომა. ამას გავიგებ, როდესაც წარვსდგები უმაღლეს სამსჯავროზე და იქ ამიხსნიან, რომ ეს იყო ცოდვა და ეს არ უნდა გექნა, დავით... ერთმა მკითხა- თავიდან რომ იწყებდე ცხოვრებასო... თავიდან რომ ვიწყებდე ცხოვრებას, მაინც იმავეს გავაკეთებდი, მე ეს მერგო და ეს იყო ამ ცხოვრებაში ჩემი სატარებელი. იმ ცხოვრებაში რა იქნება, არავინ იცის და ამაზე არც ვფიქრობ. შესაძლოა, ვინმეს ვაწყენინე, მაგრამ პირადი არაფერი ყოფილა, ამაში ვარ ღრმად დარწმუნებული და თუ ვინმეს ჰგონია, რომ მე მას ვმტრობდი და ახლა ეკრანზე მიყურებს, იცოდეს, რომ არაფერი მსგავსი არ იყო. ყოველთვის მიმაჩნდა, რომ რასაც მე ვაკეთებ, ეს ჩემს ქვეყანას არგია.
- ხომ არ ნანობთ რამეს?
-მე? არა... როგორ შეიძლება, ვნანობდე... რას მიზამს... შეიძლება, რამე მოვინანიო, ვნანობ- არაფერს.
- ვინ არის დავით თევზაძე?
- არ ვიცი... ალბათ ადამიანი, რომელიც ჯობდა, სხვა დროს დაბადებულიყო.
- როდის?
- თუნდაც, იმ ბნელ შუასაუკუნეებში.
ინტერვიუს ვიდეოვერსია იხილეთ მითითებულ ბმულზე:
