მედიაჰოლდინგ „რეპორტიორისა" და ქვემო ქართლის ტელე-რადიოკომპანიის ერთობლივი პროექტის - „რეპორტიორის თვალით..." სტუმარია უშიშროების ყოფილი მინისტრი ვალერი ხაბურძანია:
- ბატონო ვალერი, 2015 წლის გაზაფხულია, როგორ აფასებთ ქვეყანაში დღეს შექმნილ ვითარებას?
- დავიწყოთ შიდა პოლიტიკური პროცესებით. ძალიან სუსტია ქვეყნის ეკონომიკური ბლოკი, ამას ემატება ეროვნული ბანკის ნაციონალი პრეზიდენტი, რომელიც იმ შეტევების მერე, რაც მის მიმართ განხორციელდა, კიდევ უფრო ნაციონალი გახდა და რას მოიმოქმედებს მომავალში, არავინ იცის.
ჩვენი საგარეო პოლიტიკა კი, ამორფულია, სრულიად გაურკვეველია. დასავლეთისკენ, გარეგნულად თითქოს არსებობს სწრაფვა, მაგრამ ჩემი ინფორმაციით, ამ სწრაფვას ბლოკავენ „ნაციონალები", „თავისუფალი დემოკრატები" და ყველა, ვისაც ხელი მიუწვდება, მუშაობს ხელისუფლების იმიჯის შელახვისთვის. ხელისუფლება მაინც დასავლეთისკენ ისწრაფვის, ამ დროს კი იკარგება რუსეთთან ურთიერთობის ყოველგვარი ძაფებიც კი.
-ამ ეტაპზე თქვენ ცხოვრობთ რუსეთში...
- ვერ ვიტყვი, რომ რუსეთში ვცხოვრობ. სამი წელი ვმუშაობდი რუსეთში, ახლა აღარ ვმუშაობ. ამჟამად ვმოძრაობ თბილისსა და მოსკოვს შორის, გარკვეულ პერიოდს ვატარებ საქართველოში, გარკვეულს კი - რუსეთში. იქ რაღაც ბიზნეს-პროექტები მაქვს წამოწყებული და მინდა, ბოლომდე მივიყვანო. ჩემი საბოლოო მიზანი, უახლოესი მომავლის გეგმები არის ის, რომ 2016 წლის არჩევნებში მივიღო მონაწილეობა. ამიტომ მომიწევს საქართველოში მთლიანად გადმობარგება.
- 2013 წელს გქონდათ აქტიურ პოლიტიკაში ჩართვის მცდელობა. რატომ არ გამოვიდა მაშინ ეს?
- არ გამოვიდა იმიტომ, რომ ყველაფერი თანხებთანაა დაკავშირებული. მე რუსულ ფულს ხელს არ მოვკიდებ და არც არავინ იძლევა. მე მინდა მივიღო კანონიერი ფული, ასეთი კი არის საქართველოს მოქალაქეების შეწირულობა. ამ თვალსაზრისით მოვსინჯე ნიადაგი და ვნახე, რომ ძალიან მწირია. იმიტომ, რომ არსებობს გარკვეული გამოყოლილი შიშის ფაქტორი და მოდური ამბავიც, რომ არავის უნდა, პრორუსულ ძალებთან ასოცირდებოდეს. თანხების მოძიება დავიწყე ქართულ დიასპორაში, რომელსაც აქვს ამის კანონიერი საფუძველი. უახლოეს პერიოდში ვგეგმავ შეხვედრას - უნდა შევკრიბო იქაური ბიზნესმენების შვილები. მათ თვალში ჩემი ასაკის ადამიანები არიან რეტროგრადები, ჩამორჩენილები და მინდა, დავანახო მათ, რომ ეს ასე არ არის. ეს ადამიანები სხვადასხვა სფეროში მოღვაწეობენ და კარგი იქნება, თუ ისინიც ჩაერთვებიან ამ პოლიტიკურ მოძრაობაში და გარკვეულ მატერიალურ დახმარებასაც გაწევენ. მაშინ ჩვენ ვიარსებებთ ლეგალურად და არავის დასაყვედრებელი არ გვექნება. ვერც ვერავინ შეგვიშლის ხელს, საქართველოში კონსტიტუციის ფარგლებში ვიმოქმედოთ.
- პოლიტიკურ პარტიას ჩამოაყალიბებთ?
- დიდი სიამოვნებით შევუერთდებოდი რომელიმე არსებულ პოლიტიკურ პარტიას, რომელთაც, მათი თქმით, აქვთ ე.წ. პროქართული პოზიცია. აუცილებელია რუსეთთან საუბრის დაწყება, ამისათვის კი საჭიროა სულ სამი საკითხის დაყენება - რომ რუსეთი არასდროს მიიღებს აფხაზეთს და ცხინვალის რეგიონს თავის შემადგენლობაში, გაუქმდეს სავიზო რეჟიმი და ჩვენი მხრივ, უნდა ავიღოთ ვალდებულება, რომ სამხედრო გზით არასდროს შევეცდებით, დავიბრუნოთ ეს სეპარატისტული რეგიონები. მე არ მინდა, კიდევ რაღაც ახალი პარტია შევქმნა. დიდი სიამოვნებით ვითანამშრომლებდი „პატრიოტთა ალიანსთან", ნინო ბურჯანაძის პარტიასთან.
- დაიბადეთ ქუთაისში...
- ქუთაისში დავიბადე, 1964 წლის 5 ივლისს. ვსწავლობდი ქუთაისის 31-ე საშუალო სკოლაში, სკოლა დავამთავრე წარჩინებით, ოქროს მედალი არ მომცეს გარკვეული მიზეზების გამო. პირველ წელს, იმის გამო, რომ არ მქონდა ოქროს მედალი, ვერ ჩავაბარე იურიდიულ ფაკლულტეტზე. მერე ვსწავლობდი ქუთაისში პროფტექნიკუმში, სადაც ავიღე წითელი დიპლომი და ამ წითელი დიპლომით ძლივს ჩავაბარე იურიდიულ ფაკულტეტზე. ჩემი მშობლები იყვნენ ჩვეულებრივი მშრომელი ადამიანები, დედა ელექტრომექანკურ ქარხანაში მუშაობდა, მძიმე საამქროში, მამაკაცებთან ერთად, მამა მუშაობდა სახერხში, იყო ჩვეულებრივი მხერხავი. დედამ და მამამ წესიერად არც იცოდნენ, სად იყო უნივერსიტეტი. უნივერსიტეტი დავამთარე წითელ დიპლომზე და დავრჩი ასპირანტურაში. 1992 წელს შემთხვევით შევხვდი ჩემს მეგობრებს - დათო მუმლაძეს და დათო დოიჯაშვილს, რომლებმაც მითხრეს, რომ შეიქმნა ახალი საინფორმაციო სპეციალური სადაზვერვო სამსახური, სადაც იყო თავისუფალი სამუშაო ადგილი. მეც მივედი, ვახტანგ ქუთათელაძესთან და ირაკლი ბათიაშვილთან გავიარე გასაუბრება და დავიწყე მუშაობა თავმჯდომარის მრჩევლის თანამდებობაზე. მერე იყო ჩემი კარიერული ზრდა. 1997 წელს გადამიყვანეს უშიშროების საბჭოში, სადაც ვიმუშავე 4 წლის განმავლობაში, შემდეგ ვიყავი პრეზიდენტის საპარლამენტო მდივანი და 2001 წელს დავინიშნე უშიშროების მინისტრად.
- რას გვეტყვით „ვარდების რევოლუციაზე" - მის მიზეზებზე, შედეგებზე და უშუალოდ თქვენს როლზე ამ პროცესებში?
- როდესაც ე.წ. საჯაიას ბიჭები მოვედით ხელისუფლებაში, ხელისუფლება იყო ამორფული, დაგლეჯილი. მძიმე მდგომარეობაში იყო ქვეყნის ეკონომიკური ნაწილი. ხელისუფლების იმ რგოლში, სადაც კორუფცია იყო და ფული კეთდებოდა, „მოღვაწეობდა" ახალგაზრდული ფრთა. ისინი იყვნენ საბაჟოზე, საგადასახადოებში, ყველაგან, სადაც ფული კეთდებოდა. მაშინ, სამინისტროებს არ ჰქონდათ ბიუჯეტი, თვითდაფინანსებებზე იყვნენ. თუ ძალოვან უწყებას ფული არ აქვს, მაშინ მისი მუშაობის შედეგი ნულის ტოლია, ამიტომ ჩვენც ჩავერთეთ იმ ზოგად კორუფციულ სისტემაში, რაც არსებობდა, თუმცა ყველაფერი ფარდობითია და ჩვენი ჩართვა ამ თვალსაზრისით იყო ძალიან მწირი. კორუფციულ ამბებში ასევე ნაკლებად ჩართული იყო შს სამინისტროც. ასე ვთქვათ - 100 ლარი კორუფციული ფულიდან, 1 ლარს თუ გადმოუგდებდნენ ძალოვან უწყებებს.
მე როგორც კი მოვედი ხელისუფლებაში, გავაუქმე ეკონომიკური სამსახური. ასეთი იყო შეკვეთა. 4 თვის მერე აღმოვაჩინე, რომ მე ვიყავი ერთი ჩვეულებრივი მინისტრი, რომელსაც ხშირად სალამსაც არ ეუბნებოდნენ, იმიტომ, რომ ჯაშუშების მინისტრი ვიყავი და ჩემი პატივისცემა აქ მთავრდებოდა. მაშინ მივხვდი, რომ რაღაც უნდა შემეცვალა. მივედი შევარდნაძესთან და ვუთხარი, რომ ვაპირებდი ეკონომიკური სამსახურის აღდგენას. ამ სამსახურმა სასაწაულები ვერ გააკეთა და ვერ მოსპო კორუფცია, პირიქით, რაღაცნაირად ამ კორუფციის ნაწილი გავხდით ჩვენც. ჩვენი უწყების ბიუჯეტის 8 მილიონიდან 6 მილიონი სახელფასო ფონდი იყო, მაშინ, როცა ელექტროენერგიის ფული უნდა გადამეხადა, უნდა გადამეხადა საწვავის ფული და ოპერტიული ხარჯები უნდა გამეწია. პანკისში ამ დროს ამერიკელები და რუსები დაახლოებით მილიონ დოლარს იხდიდნენ ინფორმაციაში. მე ამ დროს 30 ლარი მქონდა, რომ ინფორმაცია მომეპოვებინა პანკისში.
„ვარდების რევოლუცია" დაიწყო ამ მომენტებიდან. შევარდნაძეს ძალიან სუსტი ეკონომიკური განათლება ჰქონდა. ის ძალიან ენდობოდა საერთაშორისო ექსპერტებს. მაშინ, მახსოვს, შადმან ვალავი იყო საქართველოს ფინანსთა მინისტრიც, ეკონომიკის მინისტრიც და ყველაფერი. ჩამოვიდოდა მსოფლიო ბანკი, რაღაც რეკომენდაციებს მისცემდა ეკონომიკურ სამსახურს და ეგ იყო.
როცა ძალიან გართულდა სიტუაცია, მე ვთხოვე შევარდნაძეს, დავმდგარიყავი ბენზინგასამართ სადგურებზე და ბენზინი ჩაებარებინათ ჩემთვის. დაახლოებით ერთ თვეში, ნავთობპროდუქტების ლეგალიზაცია, 10 ათასიდან ავიდა 35 ათასამდე. მეორე თვეში ავიდა 45 ათასამდე. გავაკეთე ელემენტარული რამ - ყველა ბენზინგასამართ სადგურზე დავაყენე უშიშროების თანამშრომელი და მათ გარეშე არ ხდებოდა ბენზინის ჩასხმა. კონტრაბანდის გადაკეტვა შეუძლებელი იყო, ამიტომ დისტრიბუციასთან გადავკეტე კონტრაბანდა. მივიდა მირიან გოგიაშვილი და შევარდნაძეს უთხრა - ხაბურძანია ექსპორტიორებს აშინებს და ამიტომ გაიზარდა ლეგალიზაციაო. ეს აბსოლუტური სისულელე იყო.
ამ ყველაფერს დაემატა საგარეო ფაქტორები. კონკრეტულად აშშ-ის ფაქტორი. ბევრმა არ იცის, რა მუშაობა მიმდინარეობდა ამ თვალსაზრისით. ამერიკელებმა შევარდნაძეს უთხრეს, რომ მხარს უჭერენ მას ყველანაირად, მაგრამ კორუფცია მაღალ დონეზეა და საჭიროა რამდენიმე კორუფციონერის „თავის გაგორებაო." ანუ რამდენიმე კორუფციონერი უნდა დაეჭირა. ეს ვერ შეძლო შევარდნაძემ და ნელ-ნელა, ამერიკელები იწყებენ ალტერნატივის ძებნას ახალგაზრდა „მოქალაქეთა კავშირში" და ასეთად შეარჩიეს ნინო ბურჯანაძე. მიხეილ სააკაშვილზე აქცენტი არც კეთდებოდა იმიტომ, რომ მას მიიჩნევდნენ მსუბუქი გონების ადამიანად. ჰქონდა მაშინაც ამ ადამიანს გიჟური გამოვლინებები, რაც ხელისუფლებაში უფრო გამოავლინა. მაშინ პროცესები ისე წავიდა, რომ სააკაშვილმა შეძლო ყველაფრის სათავისოდ მორგება და თვითონ ჩაიგდო ხელში მთელი ძალაუფლება და ნინო ბურჯანაძე დატოვა გვერდზე.
ეს ვრცელი თემაა, მაგრამ უშუალოდ ჩემს როლზე ვისაუბრებ. გარედან ჩანდა, თითქოს მე რევოლუციონერებს თანავუგრძნობდი. იყო თუ არა „ვარდების რევოლუცია" ხელისუფლების ძალადობრივი გზით დამხობა? - თქვენ ეს კითხვა კობა ნარჩემაშვილს დაუსვით. მე ამ პროცესს დავარქვი „პრეზიდენტის აბდიკაცია" , რაც პრეზიდენტის იძულებით გადადგომას ნიშნავს. პრეზიდენტი, ფაქტობრივად, აიძულეს, გადამდგარიყო. ხელისუფლება არ დამხობილა. შევარდნაძე გადადგა და ეს ყველაფერი ჩაატიეს სამართლებრივ ჩარჩოებში.
2003 წლის ივნისში შევამჩნიე, რომ პოლიტიკური პროცესები მძიმედ მიდიოდა, ბატონ ედუარდს შევთავაზე, არც ერთი ძალისთვის არ დაეჭირა მხარი, რადგან, როცა რომელიმე გაიმარჯვებდა, ის ავტომატურად მისი ფრთის ქვეშ მოჰყვებოდა, იმიტომ, რომ მას წელიწადნახევარი ჰქონდა ვადა დარჩენილი. ასევე შევთავაზე ასეთი გეგმა - ჩვენ გვყავდა სულხან მოლაშვილი, რომელიც უნდა გადამდგარიყო, გამოეცხადებინა ახალი პოლიტიკური ძალის შექმნა და ჩართულიყო წინასაარჩევნო კამპანიაში. შევარდნაძემ არ მითხრა არც კი, არცა არა, ის გადაწყევტილებებს არ იღებდა. განიშნებდა - თუ გამოგივა, ხომ კარგი, თუ არა და, დაისჯებიო. ეს იყო მისი მართვის მეთოდი. შევარნაძის ეს პოზიცია არ მოეწონა სულხან მოლაშვილს, ამას დაემთხვა ის, რომ შევარდნაძემ არ დაურეკა მას მთელი კვირის განმავლობაში. მოლაშვილმა ჩათვალა, რომ შევარდნაძე მასზე გაბრაზდა და ამ იდეაზე უარი თქვა.
ამ დროს „მოქალაქეთა კავშირში" საარჩევნო სიები დგებოდა, პროცესს ხელძღვანელობდნენ მაია ცაცანაშვილი და ავთო ჯორბენაძე. ამ დროს ძალოვან მინისტრებს არაფერს არ გვეკითხებიან. კომპანია, რომელმაც სიების გადამოწმების ტენდერში გაიმარჯვა, დაახლოებული იყო ჟვანია-სააკააშვილთან. მათ მოახერხეს, რომ სიები აერ-დაერიათ, რაც გახდა მერე არჩევნების გაპროტესტების ერთ-ერთი მიზეზი - სიები იყოო არასწორი. ამ პროცესებში ტელევიზიის როლს, ჩემთან ერთად კარგად იაზრებდა ზაზა შენგელიაც. მაშინ, „რუსთავი 2"-ის ხელმძღვანელს ეროსი კიწმარიშვილს ჰქონდა თხოვნა - მისთვის მიეცათ „ОРТ"-ს სიხშირე და ითხოვდა მილიონნახევრიანი ვალის ან გადავადებას, ან ამ თანხის მიცემას, რადგან მას ვალი ჰქონდა, მაგრამ მის წინააღმდეგ მაშინ ძალიან ცუდად იმოქმედა აწ გარდაცვლილმა ბადრი პატარკაციშვილმა. ის მივიდა ედუარდ შევარდნაძესთან და უთხრა - მოდი, ეროსი ეკონომიკურად მოვგუდოთ, არ მივცეთ სიხშირეც, ამით „რუსთავი 2" განეიტრალდება და პროცესები წავა ჩვენს სასარგებლოდო. ეს ასე არ მოხდა, „რუსთავი 2" ვერ მოგუდეს და „რუსთავი 2"-მა შეასრულა უდიდესი როლი „ვარდების რევოლუციაში".
დაიწყო ვაჭრობა. ყველა ყველასთან ვაჭრობდა. ეს მერე დადასტურა აბაშიძის ზარებმა - ჯორბენაძესთან, ნათელაშვილთან და ა.შ. იყო ვაჭრობა, რომ არ შეეშვათ სააკაშვილი, ბურჯანაძე და ჟვანია პარლამენტში. ამ შემთხვევაში დასჯერდებოდნენ პირველ-მეორე ადგილებს. ხმების დათვლა გაწელეს ერთი თვის განმავლობაში. ამასობაში მშიერ-მწყურვალი შინაგანი ჯარი იდგა პარლამეტის გარშემო. ეს გადაწყვეტილება არ მიმიღია, ჩემი გადაწყვეტილების გარეშე მიიღეს კობა ნარჩემაშვილმა და შევარდნაძემ. მე წინააღმდეგი ვიყავი, არ იყო ჯარის შემორტყმა საჭირო სახელმწიფო უწყებებისთვის, თუ ეს ხალხი შეჭრას დააპირებდა, მაინც გაკეთებდა ამას და გააკეთეს კიდეც ყველაფრის მიუხედავად. მე რომ მაბრალებენ - ხაბურძანია შემოუძღვაო - ორი კორდონი შინაგანი ჯარის იყო და ერთი კორდონი სახელმწიფო დაცვის სპეცსამსახურის. როგორ შემეძლო მე, თუნდაც უშიშროების მინისტრს, გამერღვია ეს კორდონები და ხალხს შევძღოლოდი?! მე შემთხვევით აღმოვჩნდი ბოლო დარბაზის კართან, რომელიც უკვე შემტვრეული იყო, ხალხი იყო შესული და შემრცხვა იქიდან გაქცევა და სირცხვილი თუ ამ ქვეყანაში ღალატად ითვლება, მაშინ ეს სხვა თემაა.
მე ვიცოდი, რომ ყველაფერი ასე დამთავრდებოდა, იმიტომ რომ შინაგანი ჯარი იყო უძლური. ჯარი გვაგინებდა, რაციებში ისმოდა გინება, აგინებდნენ შევარდნაძეს, აგინებდნენ კობა ნარჩემაშვილს, ალბათ, სამსახურში რომ ჩავივლიდი, მეც მაგინებდნენ. კობა ნარჩემაშვილი გეუბნებათ ინტერვიუში - პოლიტიკური ნება რომ ყოფილიყო, ყველაფერი სხვანაირად წავიდოდაო... კიდევ კარგი, რომ არ იყო პოლიტიკური ნება, ვერ გავბედეთ, თორემ სისხლი დაიღვრებოდა, დღეს ხაბურძანიების და ნარჩემაშვილების გვარი იქნებოდა აკრძალული ამ ქვეყანაში და ჩვენი შთამომავლობა იქნებოდა დაწყევლილი. იმიტომ, რომ სააკაშვილი თავს არ შეაკლავდა არაფერს, თავს შეაკლავდნენ უბრალო ადამიანები.
მე მქონდა ინფორმაცია, მათ შორის სახელდებოდა სანოძე, ახალაია და დღეს მოქმედი რამდენიმე დეპუტატის გვარი, რომელთაც ჰქონდათ იარაღი და თუ ვერ გაარღვევდა პირველ კორდონს ხალხი, გაისროდნენ, რამდენიმე ადამიანი გარდაიცვლებოდა და მერე ვინ დაიწყებდა იმის გარკვევას, ვინ დაიწყო სროლა. ყველა იფიქრებდა, რომ ჯარმა ესროლა ხალხს და პროცესები აქ დასრულდებოდა. მე ამ თვალსაზრისით ბევრ ოპერატიულ ინფორმაციას ვფლობდი. მინდოდა, რომ ეს გაეგო შევარდნაძეს, მაგრამ შევარდნაძემ ეს ვერ და არ გაიგო. კობა ნარჩემაშვილი, სააკაშვილთან იმ ცნობილი შეძიძგილავების მერე, მიხვდა, რომ სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა, წავიდა, დაჯდა თავის სამინისტროში და დაელოდა პროცესების განვითარებას. ამ პროცესებში, რატომღაც მე ვიყავი მოაზრებული უარყოფით ფიგურად. ამ დროს კი, მე ვიყავი ის ადამიანი, რომელიც ბოლომდე იდგა იქ, იმიტომ, რომ მე არ შემეშინდა ჩემი ხალხის. რას მიზამდნენ?! ყველაზე დიდი, ჩამქოლავდნენ, მაგარმ მაინც მქონდა იმედი, რომ ხალხი ამას არ გააკეთებდა. კობა ასე არ მოიქცა, ის წავიდა, მიატოვა პროცესები. მერე გამოჩნდა... მე მგონია, რომ ამ პროცესებში ყველამ თავისი წვლილი უნდა გაინაწილოს და ნუ ასხამენ ყველანი ვალერი ხაბურძანიას ლაფს. მე რბილად ვსაუბრობ კიდევ, სხვანაირადაც შეიძლება ამაზე საუბარი.
- ვისაუბროთ, თუ შეიძლება...
- მაშინ უნდა ვთქვა, რომ ყველა გაიქცა, ყველა შეშინებული იყო და ბოლო ეტაპზე, შევარდნაძემაც ყველა გაგვწირა, როცა დაიწყო მოლაპარაკება ჟვანია-სააკაშვილთან, არ აიღო ახალი ხელისუფლებისგან ყოფილ მაღალჩინოსნებზე გარანტიები და წავიდა სახლში. რას ჰქვია „სახლში წავიდა"? ჩვენთან მაინც ჩაეტარებინა თათბირი და ეთქვა, მე უნდა გადავდგე. უნდა აეღო გარანტიები, რომ ყოფილ მაღალჩინოსნებს არ დაიჭერდნენ. რატომ არ დაიჭირეს ვალერი ხაბურძანია? ძალიანაც უნდოდათ ვალერი ხაბურძანიას დაჭერა. მაშინ ზურაბ ჟვანიას და ნინო ბურჯანაძეს, რომელსაც კარგი ურთიერთობა ჰქონდა ირაკლი ალასანიასთან, გადაწყვეტილი ჰქონდათ ჩემი გადაყენება და უშიშროების მინისტრად ალასანიას დანიშვნა. მე ამას შევეწინააღმდეგე. ჯერ ჩემს სამინისტროში დაიწყეს რაღაცების ძებნა, მაგრამ ვერაფერი იპოვეს. ჩემი ძალიან დიდი შეცდომა იყო, როცა მე ოქრუაშვილს გავყევი პროკურატურაში. მე მქონდა შიში, რომ კიდევ რაღაცას ამომიქექავდნენ და პროკურატურიდან კიდევ რაღაცას ვაკონტროლებდი.
- თქვენი საუბრიდან გამოდის, არ მიგიტოვებიათ ედუარდ შევარდნაძე...
- მე ვიდექი მის გვერდზე ბოლო წუთამდე. კარებთან რომ დავრჩი, ესეც ჩემი მის გვერდზე დგომა იყო, იმიტომ, რომ მე ჩემს მოვალეობას ვასრულებდი, მაგრამ მერე რა მოვიმოქმედე, რომ თავი გადამერჩინა, ეს უკვე ჩემი გადასაწყვეტი იყო, მე მქონდა მორალურიც და კანონიერი უფლებაც, ჩემი თავის გადასარჩენად მემოქმედა ისე, როგორც ვიმოქმედე, თუმცა ვაღიარებ, რომ პროკურატურაში წასვლა მერე უკვე ზედმეტი იყო. პროკურატურაში არ უნდა წავსულიყავი.
მაშინ ჩემთან მოვიდა ოქრუაშვილი და მითხრა, რომ მე ვერ მიტანდნენ ჟვანია და ბურჯანაძე და ამის გამო ხელისუფლებაში ჩემი დარჩენა ხდებოდა შეუძლებელი.
- რატომ ვერ გიტანდნენ?
- ალასანიას ფაქტორი იყო. რატომ ვერ მიტანდნენ, ეს მათ უნდა ჰკითხოთ, მაგრამ ეს იყო ფაქტი. ოქრუაშვილი რომ გადავიდა შს სამინისტროში, მოვიდა ადეიშვილი, ძალიან უზრდელად მომექცნენ, ოქრუაშვილი გაიქცა, შევარდა ლიფტში და წავიდა შს სამინიტროში, ხოლო ადეიშვილმა პროკურორის მოადგილე კახა კობერიძის პირით შემომითვალა, დაწეროს განცხადება და წავიდესო. მე, რა თქმა უნდა, განცხადება არ დავწერე, ავდექი და წამოვედი. აი, ასე შემოიფარგლა ჩემი როლი „ვარდების რევოლუციის" ბოლო ეტაპზე.
- ის ადამიანები, რომელთა პოლიტიკური მოღვაწეობაც ედუარდ შევარდნაძეს უკავშირდება, ასოცირდება კორუფციასთან...
- ყველაფერი შედარებითია. მე ვიყავი ყველაზე ნაკლებად კორუმპირებული. მაგალითად, სააკაშვილს, მინისტრობის დროს ამ მხრივ, ძალიან ფართო გემოვნება ჰქონდა და აქტიურადაც იყო ჩართული კორუფციაში. მისი მინისტრობის დროს გახდა ავად კოტე კუბლაშვილი, რომელსაც სისხლის დაავადება ჰქონდა. მისი მკურნალობისთვის 300 ათასი დოლარი იყო საჭრო. ამ დროს სააკაშვილმა გაყიდა ჯართი და სამინისტრომ აიღო დაახლოებით ამდენი თანხა. მათ შეეძლოთ, ეს თანხა გამოეყენებინათ კუბლაშვილის მკურნალობისთვის, მაგრამ მე როგორც ვიცი, მცირედი თანხა მისცეს, ასევე, ოქრუაშვილმა მისცა მცირედი თანხა თავისი დანაზოგებიდან. კუბლაშვილი თანხას ვერ აგროვებდა და ეს ახალგაზრდა კაცი განწირული იყო სიკვდილისთვის. მაშინ, შევარდნაძემ, საჯაიას წინადადებით და ჩემი და მაია მწარიაშვილის ჩართულობით, მოვიფიქრეთ როგორ დავხმარებოდით კოტე კუბლაშვილს და შევარდნაძემ გამოყო 250 ათასი დოლარი, რომელიც დაიხარჯა კოტე კუბლაშვილის ჯანმრთელობისთვის და ეს კაცი დღესაც ცოცხალი რომ არის, ედუარდ შევარდნაძეს უნდა უმადლოდეს. გარკვეულწილად მე და მაია მწარიაშვილსაც. ეს არ გააკეთეს მისმა მეგობრებმა სამინისტროში, მაგრამ ეს გააკეთა ედუარდ შევარდნაძემ.
- 2005 წლიდან წახვედით საქართველოდან...
- არსად არ წავსულვარ, ესეც მცდარი შეხედულებაა. მე საქართველოში ვიყავი 2011 წლამდე, მქონდა საადვოკატო ბიურო „ხაბურძანია, აბაშიძე და ადვოკატები". „თავისუფალი დემოკრატების" ზურაბ აბაშიძე მაშინ ჩემი პარტნიორი იყო. 2011 წელს გამოვიდა ინფორმაცია შს სამინისტროდან, რომ დაჭერას მიპირებდნენ და წავედი რუსეთში.
- რატომ მაინცდამაინც რუსეთში?
- ფილმი რომ არის, „იღბლიანი ჯენტლმენები" - ინგლისური ვიცით და ინგლისის საელჩოში წავალთო. რუსული უფრო კარგად ვიცოდი, ვიდრე ინგლისური და წავედი რუსეთში. თან მე იქ მყავდნენ მეგობრები, რომელთა იმედიც მქონდა, რომ დამეხმარებოდნენ. სამწუხაროდ, ამერიკაში არ არის იოლი გზის გაკვალვა, მე ჩემი მინისტრობის დროს როცა ვცადე, ცალკე, ამერიკული ლობის შექმნა, ამაში დავიხმარე ჩემი მეგობარი სერგო ძაგნიძე, რომელიც იყო პირველი კაცი ყოფილი პოსტსაბჭოთა სივრციდან, რომელმაც დამათავრა FBI-ის აკადემია. ირაკლი ალასანიას მჭიდრო კავშირები ჰქონდა ცენტრალურ სადაზვერვო სამსახურთან, სააკაშვილს - პრეზიდენტის ადმინისტრაციასთან და უშიშროების საბჭოსთან. თედო ჯაფარიძეს - ასევე ადმინისტრაციაში და ახალი ხალხის შესვლას ესენი არ დაუშვებდნენ. ამერიკაც არ იღებდა ადვილად ახალ ხალხს. მე რომ ვცადე FBI-სთან მჭიდრო ურთიერთობის დაჭერა, საქართველოდან რამდენიმე სატელეფონო ზარიც გაკეთდა, რომ FBI-ის დირქტორს მე არ მივეღე, გზა ჩამიკეტეს და ამიტომაც წავედი მოსკოვში.
- შეაფასეთ თქვენს მიერ გამოვლილი გზა...
- რთულია ჩვენს მიერ გამოვლილი გზის შეფასება. ერთადერთი, რასაც გამოვასწორებდი, საშუალება რომ იყოს, პროკურატურაში არ გავყვებოდი ოქრუაშვილს. ეს იყო ჩემი დიდი შეცდომა, თუმცა ამასაც ჰქონდა თავისი ახსნა. უშიშროების ბიჭები გადავარჩინე დაჭერას და თუნდაც ამად ღირდა ჩემი პროკურატურაში წასვლა.
- ვინ არის ვალერი ხაბურძანია?
- ვალერი ხაბურძანია არის ამ ქვეყნის ჩვეულებრივი მოქალაქე, რომელიც შეეცადა, რამე გაეკეთებინა თავისი ქვეყნისთვის და თუ არ გაუკეთებია, არც გაუფუჭებია რამე.
- რა გააკეთეთ ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყნისთვის?
- ეს იყო პანკისი, პირველი ტერიტორია, სადაც აღდგა საქართველოს იურისდიქცია, რაც იყო ჩემი ინიციატივა. ამაში აქტიურად მონაწილეობდა შს სამინიტრო, სხვა ადამიანებიც, მაგრამ ინიციატივა და აქტიურობა რომ ჩემი იყო, ამას ვერავინ წამართმევს. მე ვთქვი პირველად, რომ ამ საკითხს მოვერევით და მოვერიეთ კიდეც. მახსოვს, ედუარდ შევარდნაძე შემპირდა რამდნემე ჰექტარი მიწის ჩუქებას პანკისში, მაგრამ ამ საჩუქრის გარეშე დავრჩი. სხვათაშორის, პანკისის ოპერაციასთან დაკავშირებით არც ერთი ჯილდო და საჩუქარი არ მიმიღია.
ინტერვიუს ვიდეოვერსია იხილეთ აქ:
