ქართველი მგოსანი ვაჟა-ფშაველა, გარდა ლიტერატურული გენიისა, არც იუმორის ნაკლებობას უჩიოდა. აი, რას გვიამბობს ვაჟას უმცროსი მეგობარი ვეფხო აკობაშვილი შემთხვევაზე, რომელიც დიდ მგოსანს მის ოჯახში გადახდენოდა:

„ვაჟა ბავშვობიდანვე ძალიან მიყვარდა. როცა კი ჩვენსა მოვიდოდა, წინ ჩამოვუჯდებოდი და პირში შევყურებდი, ველოდი, რას იტყოდა. ვაჟა ისე არ აივლიდა და ჩაივლიდა, რომ ჩვენსა არ ჩამომხტარიყო და მამაჩემი არ ენახა, ერთად დრო არ ეტარებინათ და ხინკლით გული არ ეჯერათ. დედაჩემის გაკეთებული ხინკალი ხომ ნაქები იყო მთელ თიანეთში.

ვაჟაც ძალიან უქებდა დედაჩემს ხინკლის ოსტატობას. ერთხელ, როცა ვაჟა ჩვენსა ხინკალს შეექცეოდა, დედაჩემს უთხრა:

-შენმა ძმებმა მღვდელ-დიაკვნობა ისწავლეს, მაგრამ შენ უფრო უკეთესი ხელობა გისწავლია, - აიღო ღვინით სავსე მათარა, ხინკალზე თავი გადაუქცია და წარმოსთქვა: - ეს ღმერთმა შეიწყალოს შენი დედ-მამის სული, ასეთის ხინკლის გაკეთება რომ გასწავლესო და მათარა გამოცალა.

- ხინკლის გაკეთება დედ-მამამ კი არ ასწავლა, მე ვასწავლეო - უთხრა მამაჩემმა, მატნელებმა რა იციან - მაშ შენი შესანდობარიც იყოს, არც შენ დაგაკლებ გულსაო, - მიუგო ვაჟამ და მეორე მათარაც გამოცალა სიცილით", - იგონებს ვეფხვო აკობაშვილი.

გაზეთი „სამშობლო" 1916 წ. (სტილი დაცულია)

წყარო: NSP.ge