ერთი ძველი ანეკდოტი მახსენდება, მეგრელი ეკითხება გურულს - გამოიცანი, რა არის, წითელია, ჭყვიტინებს და როიალზე დევსო. ვერ გამოიცნო გურულმა და მითხარი პასუხიო. გოჭიო, უპასუხა მეგრელმა. რატომ წითელი და როიალზე რა უნდაო? გოჭი ჩემია, რა ფერადაც მინდა შევღებავ და სადაც მინდა, იქ დავდებო, იყო პასუხი - რკინის ლოგიკაა, ვერაფერს ვიტყვი.
ახლა ეს ანეკდოტი რამ გამახსენა, იცით? ბოლო დღეებში ყოფილი და მოქმედი ჩვენი პოლიტიკოსები აქტიურად მსჯელობენ, სტალინის სურათი უნდა ჩამოვკიდოთ ყველა ქართველის ოჯახში თუ არა. იოსებ ბესარიონოვიჩს ამ შემთხვევაში არაფერს ვერჩი, საკითხავი სხვა რამეა: პატივცემულო კანონშემოქმედებო და საზოგადო მოღვაწეებო, საქმე გამოგელიათ? სხვა ყველაფერი ხომ შვეიცარიული საათივით გვაქვს აწყობილი, ჰოდა, ახლა მოდით, გავმართოთ პოლემიკა, სტალინის სურათი უნდა მეკიდოს „სპალნაში" თუ ჭიჭიკიას წითელი გოჭის.
მთლად სურათის ჩამოკიდებაზე არა, მაგრამ 2013 წელს ჩვენი ახლანდელი პრეზიდენტისეული შეფასებაც მახსოვს სტალინის თაობაზე და ამაზეც მინდა მცირე რეპლიკა შემოგთავაზოთ, მანამდე მარგველაშვილის ციტატას მოვიყვან:
„მე ვერ გეტყვით, რომ სტალინის პიროვნება რამენაირად გადავაფასე, მაგრამ შემიძლია, დროის გასვლის პარალელურად გითხრათ, რომ ერთ საუკუნეში, დავუშვათ, როდესაც ის ოჯახები, რომლებსაც რეჟიმმა მიაყენა ტკივილი, დაივიწყებენ ამ ტკივილს, არ ეყოლებათ ბაბუები, ბებიები, რომლებმაც იტვირთეს ამ რეჟიმის ტვირთი, სტალინი იქნება აღქმული, როგორც ერთ-ერთი ძალიან დიდი მხედართმთავარი და ეს იქნება ის, რასაც დაწერენ სტალინზე, იმიტომ, რომ ის რეალურად იყო მსოფლიოში ყველაზე დიდი იმპერიის ხელმძღვანელი და აგრეთვე მხედართმთავარი, რომელმაც მოიგო მეორე მსოფლიო ომი. ეს ორი მსოფლიო ომი კი იყო ევროპის უდიდესი ტკივილი და უდიდესი კატასტროფა, რომლის შედეგადაც, კაცობრიობა მივიდა იმ დასკვნებამდე, როგორ უნდა იცხოვროს ერთობლივად ევროპამ. სტალინს ამ გამარჯვებაში ლომის წილი აქვს, შესაბამისად, სტალინს მომავალში აღიქვამენ, როგორც ძალიან დიდ პოლიტიკოსს და ძალიან დიდ მხედართმთავარს".
მინდა გითხრათ, ბატონებო, რომ სტალინის როლს და ადგილს კაცობრიობის ისტორიაში ვერც რეპრესირებული ოჯახების წარმომადგენლები, ვერც გადამდგარ-დასკუპებული პრემიერები და პრეზიდენტები გადაწყვეტენ. ამისთვის არსებობს გაცილებით დიდი მსაჯული - ისტორია და სწორედ ის მიუჩენს (თუ უკვე არ მიუჩინა) კუთვნილ ადგილს სოსო ჯუღაშვილს.
P.S. სხვათაშორის, როდესაც ამ პიროვნების შეფასებას ცდილობთ, ნუ დაივიწყებთ, რომ მის კალამს ეკუთვნის გენიალური ლექსი „ვარდს გაეფურჩქნა კოკორი..."
