ერთხელ მუშა პატრონთან მივიდა და ჰკითხა:

- ყოველთვის მაინტერესებდა, რატომ მიხდი მხოლოდ 2 მანეთს კვირაში, მაშინ როცა ლუკიანს - 15-ს?

პატრონმა არაფერი უპასუხა, ფანჯარაში გაიხედა და თქვა:

- მგონი, ვიღაც მოდის. იქნებ თივას ყიდიან? ნამდვილად გვჭირდება ზამთრისთვის. წადი, ნახე.

- კარგი, ახლავე.

მუშა გავიდა. ზუსტად ერთ წუთში დაბრუნდა და ეუბნება:

- ჰო, თივას ყიდიან.

- სადაური თივაა? შემთხვევით ელისეს მინდვრებიდან ხომ არა?

- არ ვიცი.

- მიდი და ჰკითხე.

ისევ გავიდა და დაბრუნდა:

- მართალია, ელისეს მინდვრებისაა.

- რომელი ცელვისაა?

- აბა, რა ვიცი?

- როგორ თუ, არ იცი? დაბრუნდი და გაიგე.

წუთის მერე მუშა ბრუნდება:

- ამბობენ, პირველისო.

- კარგია, და რამდენად ყიდიან?

- არ მიკითხავს...

- უნდა გეკითხა. გაიგე და მითხარი.

ცოტა ხანში მუშა დაბრუნდა:

- ერთი ურემი 25 მანეთი.

- ძვირია... ცოტა იაფად არ მოგვცემენ?

ამ დროს, მათ საუბარი ლუკიანმა შეაწყვეტინა, რომელიც ის-ის იყო შევიდა ოთახში:

- ბატონო, ბოდიშს ვიხდი, რომ საუბარს გაწყვეტინებთ, მაგრამ თივა იყიდება ელისეს მინდვრებიდან, პირველი ცელვისაა, 25 მანეთად ყიდიან, მაგრამ მოვახერხე და 18-ზე დავითანხმე. უკვე ეზოში შემოვიდნენ.

ბატონს გაეღიმა, პირველ მუშას მიუტრიალდა და ეუბნება:

- აბა, ახლა მიხვდი, რატომ გიხდი შენ 2 მანეთს და ლუკიანს 15-ს?

თარგმნა თამაზ ჩიქვანაიამ