მკითხველის ხასიათზე მოსაყვანად კი ერთ ნამდვილ ამბავს მოგიყვებით. ანეკდოტივითაა.

ამერიკის შეერთებული შტატები. ნიუ-იორკი.

ცნობილი რუსი კომპოზიტორი იგორ სტრავინსკი ტაქსტში ზის. ხედავს, მანქანის „ტორპედოზე" ფიფრიტას აწერია მისი გვარი - სტრავინსკი და ამ სტრავინსკისთან დაკავშირების მონაცემები - მისამართი, ტელეფონის ნომერი.

გაეხარდა და ეკითხება ტაქსისტს:

- თქვენ, შემთხვევით, კომპოზიტორ სტრავინსკის ნათესავი ხომ არ ხართ?

- არა, - უპასუხებს შოფერი, - არც გამიგია, ასეთი კომპოზიტორი თუ არსებობს. სტრავინსკი ტაქსის პატრონის გვარია. ჩემი გვარია როსინი.

ავტომობილთან დაკავშირებით ვიხსენებ ამას და ჩემს გზას განვაგრძობ.

ან „სითიპარკის" სადგომზე გავაჩერებ მანქანას და ჯიბეებს მოვიჩხრიკავ 50 თეთრის მოსაძებნად. უგულავას მიერ მხარდაჭერილი „სითიპარკის" ერთი წლის ხარკი გადახდილი მაქვს, მაგრამ თავზე რომ დაგადგება უმუშევარი კაცი, რომელსაც ოჯახის სარჩენად „სტაიანშჩიკობაღა" დარჩენია, იმას ვერ გააწბილებ.

და აღარ ვიცი, უფრო დიდი პარაზიტი რომელია - კომპანია „სითიპარკი", რომელიც სულ არაფერში - ცარიელ ასფალტზე მანქანის დაყენებაში გართმევს ფულს, თუ - თბილისის მერი გიგი უგულავა, რომელიც პარაზიტზე პარაზიტობს და აქეთ გვამადლის - თუ სამშობლოს დაჭირდება, ციხეშიც ჩავჯდებიო!

ვაი, რომ ჩვენ ორივეს ერთი სამშობლო გვაქვს და ორივე თავისუფლად დავდივართ იმ ქუჩებში, საიდანაც დიდ ფულს შოულობენ გაქსუებული ბობოლები!