სტატია, რომლის სათაურია „დასავლეთმა „ხუთდღიანი ომის“ გაკვეთილიდან დასკვნები ვერ გააკეთა“ ეხება საქართველოში მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებს, განსაკუთრებით კი ყურადღება გამახვილებულია მიხეილ სააკაშვილის წინააღმდეგ აღძრულ სისხლის სამართლის საქმეზე (ავტორი სერგეი მარკედონოვი, პოლიტოლოგი).
პუბლიკაციის შინაარსი:
„საქართველოს პროკურატურამ ყოფილ პრეზიდენტს სისხლისსამართლის ბრალდებები წაუყენა. ჯერ კიდევ წელიწადნახევრის წინ ამას ვერავინ წარმოიდგენდა - ვერც მისი მოწინააღმდეგეები და ვერც მხარდამჭერები. მიხეილ სააკაშვილს 2008 წლის აგვისტომდე დასავლეთი პრაქტიკულად აბსოლუტურ მხარდაჭერას უცხადებდა. მისმა აპოლოგეტებმა მხოლოდ „ხუთდღიანი ომის“ შემდეგ დაიწყეს იმის გაცნობიერება, თუ რა საფრთხეს გადარჩნენ, თუმცა სააკაშვილის სასახელოდ უნდა ითქვას, იგი მაინც ინარჩუნებს ტივტივს ზოგიერთი დასავლელი მფარველის ზრუნვით.
ბოლო ორი წლის განმავლობაში მიხეილ სააკაშვილის ბევრი თანამოაზრე და თანაგუნდელი ან დაპატიმრებულია, ან მათ წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართლის საქმეები სასამართლოს სხდომებზე იხილება. შეიძლება ბევრმა იფიქროს, რომ აი, უკვე ექს-პრეზიდენტის რიგიც მოვიდაო, მაგრამ ისმება კითხვა: რამდენად შეიძლება იმაზე ლაპარაკი, რომ ასეთი ფრონტალური შეტევა ყოფილი ხელისუფლების წარმომადგენლებზე საქართველოს პოლიტიკური პრიორიტეტების ცვლილებას ნიშნავს?
ვფიქრობ, რომ დასკვნების გამოტანა არ უნდა ვიჩქაროთ. საქართველოს მესამე პრეზიდენტის მემკვიდრეობასთან კავშირის გაწყვეტა, პირველ რიგში ეხება საკვანძო ფიგურების განლაგებას შიდაპოლიტიკურ საჭადრაკო დაფაზე: წინა ხელისუფლების „რჩეულნი“ პოლიტიკური სივრციდან ერთი მეორის მიყოლებით კი მიდიან, არამედ მათი პირდაპირი გაძევების პროცესი მიდის. მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ამით საქართველოს პრიორიტეტები იცვლება, რომ თბილისი უახლოეს ხანში რაიმე ახლით გააკვირვებს მსოფლიოს ქართულ-აფხაზურ ან ქართულ-ოსური კონფლიქტის მოგვარების საქმეში, ან შეიცვლება საქართველოს ევროატლანტიკური კურსი.. პირიქიტ, ახალმა ხელისუფლებამ კიდევ უფრო დიდი ნახტომი გააკეთა დასავლეთის მიმართულებით, ანუ იქით, საითაც სააკაშვილი საქართველოს ექაჩებოდა. ამის სადემონსტრაციოდ ევროკავშირთან ასოცირების შეთანხმებაზე ხელმოწერა და ნატოსაგან ურთიერთობის ახალი ფორმატის დაპირებაც კმარა. გარდა ამისა, ძველი ხელისუფლებაც თვლიდა და ახალიც თვლის, რომ კონფლიქტების მოგვარება მხოლოდ დასავლეთთან კოოპერირებით შეიძლება, განსხვავება მხოლოდ ტაქტიკასა და სტრატეგიაშია. ახალმა ხელისუფლებამ გაითვალისწინა რუსეთთან დამოკიდებულების მწარე გაკვეთილები და არ აქვს იმის ილუზია, რომ „დასავლეთი რუსეთს კისერს მოუგრეხს“. ამიტომაც პირველი პირების რიტორიკაში რუსეთის მიმართ ერთგვარი თავშეკავება შეიმჩნევა.(...)
თუმცა, მიუხედავად ამ ნაბიჯისა, რომელიც შეიძლება კიდევ ერთ გამარჯვებად შეიძლება ცაითვალოს ექს-პრეზიდენტზე და მის გუნდზე, ნათელია, რომ ეს წარმატება ვერაფრით ვერ უშველის საქართველოს ეკონომიკის პრობლემებს (სოფლის მეურნეობიდან დაწყებული, სიღარიბითა და უმუშევრობით დამთავრებული). საბოლოო ჯამში, [ადგილობრივი არჩევნების შემდეგ] თბილისი ახალ წრეზე წავიდა: ხელისუფლების განმტკიცება და პოლიტიკურ ოლიმპზე ფიგურების ჩანაცვლება-გადანაცვლება უკვე იდეა ფიქსი ხდება.
