_გამარჯობათ, ბატონო ზურა, ვერ მიცანით?

_ გამარჯობათ, როგორ არა, როგორ არა? შავები რატომ გაცვიათ მოხდა რამე?

 _ არაფერი ისეთი, ამას წინეებზე გარდავიცვალე, ჯერ ორმოცი არ გასულა და ვგლოვობ.

_ ეს რა მითხარით, რატომ არ გამაგებინეთ, აუცილებლად მოვიდოდი.

_ არა უშავს, აი ახლა ხომ მომისამძიმრეთ.

_ კი მაგრამ, რა მოხდა ასეთი, სულ ცოტა ხნის წინ გნახეთ და თითქოს ჯანმრთელად იყავით... ავადმყოფობდით?

_ არა, არა, უბრალოდ თავი მოვიკალი.

_ ოხ, რა საშინელებაა... კი მაგრამ, რატომ?

_ დეპრესია... ძალიან ცუდად ვიყავი.

_ უცნაურია... კონკრეტული მიზეზი გქონდათ რამე?

_ მიზეზი ყველას გვაქვს, თქვენ მაინც ხომ იცით.

_ მართალი ხართ, მაგრამ ესე მაინც არ შეიძლება, ყველამ ყველაფერი ვიცით, მაგრამ ვუძლებთ, აი, მარიამს სამი წლის ბიჭი მოუკვდა, ადგა და მეორე გააჩინა .

_ ალბათ, სწორი ბრძანდებით, არ უნდა მექნა, მაგრამ რას იზამ... უიმე, მაგვიანდება, დიდი ბოდიში, სამსახურში მელოდებიან.

_ არ იციან, რომ გარდაიცვალეთ?

_ იციან, როგორ არ იციან, მაგრამ არ აწყობთ და არ იმჩნევენ.

_ აბა, ნახვამდის, მაშინ...

_ ორმოცის ამბავს შეგატყობინებთ და აუცილებლად მოდით..

_ აუცილებლად მოვალ, მაგრამ მეორედ ასე აღარ მოიქცეთ.