მხატვარი რომ ვიყო სახლებს დავხატავდი, ხეები აივნებზე იქნებოდა დარგული. ფანჯრებიდან ცხოველები გამოჩნდებოდნენ, ზოგი საუზმის დროს, ზოგი - საუბრის დროს, ზოგს ეძინებოდა...
ადამიანები მიწაზე იცხოვრებდნენ, მანქანებში, კომპიუტერებში, კონდიციონერებსა და სარეცხ მანქანებში.
მხატვარი რომ ვიყო, დავხატავდი ცხოველებს, რომლებიც ადამიანებს აივნებიდან დანანებით გადმოხედავდნენ. ადამიანებს არ ეყოლებოდათ ცხოველები - დასაკლავად; მოსაკლავად; შესაჭმელად... არ ეყოლებოდათ შინაური ცხოველები მოსავლელად... არ ექნებოდათ მცენარეები მოსაჭრელად, დასაჭრელად, დასაჩეხად, არ ექნებოდათ მცენარეები სასუნთქად...
მხატვარი რომ ვიყო, დავხატავდი ზღვის და მდინარეების ადგილებს... დამშრალს, გამქრალს... იმ ადგილებზე ადამიანებს, რომლებიც კვლავ აშენებენ ცათამბჯენებს, ქარხნებს, ბენზინგასამართ სადგურებს... ადამიანებს, რომლებსაც არ ექნებოდათ ტყე, ტბა, აგარაკი ხეები, ხედები, ჰაერი... ადამიანებს, რომლებიც ემსგავსებოდნენ არა ადამიანებს, არამედ რაღაც სხვას... მოძრავ არსებებს, რობოტებს, საცოდავ რობოტებს... მონებს... ფულის, სახლების...
ისეთებს, ცხოველები დანანებით რომ გადმოხედავდნენ აივნებიდან...
