- აი, ახლა ორმა კაცმა ჩამოიარა და რატომღაც გამახსენდა, რომ ამ კაცებმა, ოდესღაც, ზუსტად აქ ჩამოიარეს...

- მერე, რა გატირებს?

-ხშირად მემართება ესეთი რაღაცები. ხშირად ვაკეთებ რაღაცას და რატომღაც მგონია, რომ ოდესღაც ეს უკვე იყო...

- ეგ მეც მემართება, რა არის მანდ სატირალი?

- რა და, მეშინია როდესმე კიდევ ასე რომ განმეორდეს ჩემი ცხოვრება...

- გინდა შენზე მოთხრობა დავწერო?

- არ მინდა...

- რატომ?

- შენს მოთხრობებში ყოველთვის კვდებიან...

- მერე შენ ამის გეშინია?

- შენ არ გეშინია?!

- რისი უნდა მეშინოდეს?!

- დასასრულის...

- დასასრული არ არსებობს..

- როგორ თუ არ არსებობს?!

-რაიმეს დასასრულში ყოველთვის დასაწყისი დგას... ყოველი არსი თვითონ ეძებს თავის დასასრულს. ესაა მიზანი.. მაგრამ, ხომ გითხარი, დასასრული არ არსებობს მეთქი...

- მაშ, რატომ ტირიან ადამიანები?

-ეშინიათ და იმიტომ...

- რისი ეშინიათ?

- დასაწყისის... ვისაც არ ეშინია დასაწყისის, ის არც ტირის...

- მაგრამ სხვა როცა ტირის სხვის სიკვდილს?

- თავის თავი ჰყავს მის ადგილას წარმოდგენილი. მკვდარი არ ტირის იმიტომ, რომ სიკვდილი უკვე დასაწყისია...

- იქნებ მაგიტომ არ ტირიან?!

- მაშ, რატომ?

- შეიძლება სხვაგნიდან ვართ მოსული და რაკი ვეღარ წავედით ტირილითაც იმიტომ ვტირით, აქ რომ ვრჩებით...

- ეგ რამ გაფიქრებინა?

- ეკლესიებმა... ხედავ, როგორ არის ზოგი აშენებული?! ცაში ასაფრენად გამზადებულ რაკეტას ჰგავს. ჩვენ შიგნით შევდივართ და ვლოცულობთ. რატომ? იქნებ ისევ ცაში ამაღლება გვინდა და რომ არაფერი გამოგვდის და მიწას ვაბარებთ ერთმანეთს, ვტირით...

- შენ ხომ თქვი, რომ შენში რაღაცები მეორდება. რატომ არ განმეორდა ციდან აქ მოსვლა?

- შეიძლება ოდესმე ისიც განმეორდეს...

- და თუ განმეორდა, მაინც იტირებ?

- არ ვიცი. მე საერთოდ არ ვიცი რატომ ტირის ადამიანი...

-იმიტომ, რომ თავისუფლება უნდა...

- მერე აღარ იტირებს?

- არა. თავისუფალ კაცს დასაწყისის არ ეშინია.

- დაწერე რა..

- რა?

- მოთხრობა დაწერე ჩემზე...

- შენც რომ შემომაკვდე ბოლოს?

- არა. იცი, როგორ დაწერე?

- როგორ?

- ვიცხოვრე დედამიწაზე, დიდხანს ვიცხოვრე, დაახლოებით ას წელს...

- მერე?

- ამ ასი წლის განმავლობაში ხშირად ისეთ რაღაცებს ვაკეთებდი, რაც ოდესღაც გაკეთებული მქონდა..

- მერე?

- ერთ დღეს, ციდან ოქროსფერი ხომალდი მოფრინდა. მე გამახსენდა, რომ ამ ხომალდს უნდა წავეყვანე. ჩავჯექი და წავედი ცაში. დაწერ?

.....

დავწერე..."