ზაზა მუჯირი სოციალურ ქსელში ხათუნა დონდუას იხსენებს და სტატუსს აქვეყნებს:

„ხსოვნა

ნათელი, წარუშლელი, გაუხუნარი, ბედნიერი, ღიმილიანი, სევდიანი, ტკივილიანი. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ძალიან მიყვარდა, გამორჩევითაც კი. მუდამ მოწესრიგებულს სახეზე თბილი ღიმილი დასთამაშებდა. სხვა ხიბლი ჰქონდა, სხვა პეწი, სხვა შარმი, სხვა აურა - დადებითი და მომნუსხავი. ადრე გაილია მისი სავალი ბილიკი, მეტად ადრე, განგებამ არ ინება, ხანდაზმული, სიბერეშეპარული გვენახა, ვერ გამოიმეტა მისთვის სიცოცხლის წლები, დაენანა და თავის წიაღში წაიყვანა სამარადისოდ... ვარსკვლავივით გადაუქროლო ჩვენს ცხოვრებას და კი არ ჩაჰქრა, მიინავლა, არამედ ზეციურ საქართველოში აკიაფდა ჩაუქრობელ ვარსკლავად.

P.S. 1983 წლის იანვრის თვეში, კახიანის სახელობის დიღმის სავადმყოფოში ვიწექი გამოკლევის მიზნით. ჩემი პალატის პირდაპირ პალატაში იწვა მამამისი (ახლა სახელს ვერ ვიხსენებ). მე მაშინ მოზარდი ვიყავი, ის კი ჩემზე ბევრად უფროსი. ასაკის მიუხედავად, დავუმეგობრდი, გავუშინაურდი, დიდ დროს მის პალატაში ვატარებდი. ვსაუბრობდით ათას რამეზე... თბილი, უშუალო, კონტაქტური კაცი იყო, ისეთი, რომ გულთან ახლოს მიგიშვებდა... ხათუნა იქ ვნახე პირადად პირველად („მზიურის" და ტელევიზიის მეშვეობით კი ვიცნობდი), ხილი მოჰქონდა მამასთან, ზრუნველობას არ აკლებდა (მამამისიც ტელევიზიაში მუშაბდა). შემოვიდოდა თუ არა პალატაში, საოცარ შუქს, სურნელს, ღიმილს, სითბოს შემოიყოლებდა თან, ჰაერიც ამსუბუქდებოდა, უფრო გამჭვირვალე ხდებოდა. იშვიათად მინახავს მაშინაც და შემდეგშიც ასეთი დასახამახსორებელი, ეშხით შეზავებული ღიმილიანი, პირმომცინარე სახე. მაგრამ დაკვირვებული თვალი მის ლამაზ სახეზე სევდის ჩრდილსაც შეამჩნევდა..." - წერს ზაზა მუჯირი.



















.