- +

საზოგადოებრივ მაუწყებელზე რადიოსადგურ „თავისუფლებასთან" ერთობლივი პროექტით არსებულ გადაცემა „ინტერVIEW-ში ბიძინა ივანიშვილის სატელევიზიო ეთერმა სხვადასხვა ტიპის შეფასებები მიიღო. თუმცა მისი განხილვა დღეს სულაც არ არის „პრაიმტაიმის" თემა.

ქვემოშემოთავაზებული სტატიის ე.წ. „პროვოკატორი" „ექსკლუზივ ნიუსის რედაქტორი, დარეჯან ლიპარტელიანის შეფასებაა: „შეგახსენებთ, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებელი ხალხისგან ფინანსდება... ხოდა შეწყვიტეთ ხალხის დაყაჩაღება და დამიბრუნეთ ჩემი ფული, უცოდინრებო!"

არასამთავრობო ორგანიზაცია „საერთაშორისო გამჭვირვალობა - საქართველოს" ბოლო კვლევის შედეგების მიხედვით უკანასკნელი წლების მანძილზე საზოგადოებრივი მაუწყებლის დაფინანსება მზარდია. 2015 წელს საზოგადოებრივი მაუწყებლისთვის ბიუჯეტიდან გამოყოფილი იყო 40,8 მილიონი ლარი, ხოლო გასული წლის სექტემბრის ჩათვლით სპონსორობიდან და პროდუქტის განთავსებიდან შემოსულმა თანხამ დაახლოებით 123 500 ლარი შეადგინა.

წელს საზოგადოებრივი მაუწყებლის ბიუჯეტი 44 მილიონია.

რამდენად მიზნობრივად იხარჯება ეს ფული და აქვს თუ არა არხს ასეთი დაფინანსების პირობებში ადეკვატურად რეიტინგული გადაცემები? ეს იყო ჩვენი ძირითადი კითხვები ქვემოშემოთავაზებულ რესპონდენტებთნ.

ია ანთაძე:

- საზოგადოებრივი მაუწყებლის გარშემო უკვე დიდი ხანია მიდის მსჯელობა ორი კუთხით. შესაძლებელია თუ არა, საზოგადოებრივი მაუწყებელი გადაიქცეს საზოგადოებისთვის რეალურად საჭირო ტელევიზიად და საერთოდაც, ღირს თუ არა ბიუჯეტიდან იხარჯებოდეს თანხა მისი განვითარებისთვის, მეორე მხრივ კი, თუ საჭიროა მისი არსებობა, საკმარისია თუ არა ის თანხა, რასაც ის ბიუჯეტიდან იღებს. მე იმ ადამიანების რიცხვში ვარ, ვისაც მტკიცედ სჯერა, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებელი ჩვენ გვჭირდება სხვა ტელევიზიების განვითარებისთვისაც და საზოგადოების განვითარებისთვისაც. აუცილებელია მისი არსებობა. რაც შეეხება ფინანსებს, მე არ მაქვს მყარი აზრი ამასთან დაკავშირებით. რა თქმა უნდა, მეც არ მაკმაყოფილებს ის დონე, რაც არის საზოგადოებრივ მაუწყებლებში, პირველ რიგში, საინფორმაციო კუთხით. პირველ რიგში, თუ რაიმეს გამო ეს მაუწყებელი უნდა არსებობდეს, ეს უნდა იყოს ინფორმაციის მიღების ყველაზე სანდო წყარო. არ ვფიქრობ, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებლის მთავარი დანიშნულება უნდა იყოს ის, რომ მან საზოგადოების სხვადასხვა ჯგუფებს მოუმზადოს ის გადაცემები, რაც მას სჭირდება. რა თქმა უნდა, ესეც უნდა იყოს, მაგრამ პრიორიტეტი მაინც საინფორმაციო პროგრამებს უნდა მიენიჭოს. ეს კი ყველაზე სუსტი რგოლია. თუმცა არის ბევრი გადაცემა, ვიდრე იყო წინა წლებში.

- შეგიძლიათ, დაასახელოთ რომელიმე რეიტინგული გადაცემა?

 

- მე პირადად, „რეალური სივრცის" მაყურებელი ვარ. მგონია, რომ საჭირო გადაცემაა... გარდა ამისა, ძალიან მომწონს სალომე ასათიანის „ინტერVIEW", რომელსაც, ასევე, ბადალი არ ჰყავს ჩვენს სატელევიზიო სივრცეში, რადგან ის არის ყველაზე მიმზიდველი გადაცემა. ყველაზე ახლოს „Hard talk"-თან. ასევე, გოგი გვახარიას გადაცემაც... მაგრამ ვფიქრობ, რომ პოლიტიკური თოქ-შოუ ბევრი უნდა იყოს...

 

- ხომ არ ფიქრობთ, იმ ჟურნალისტებისთვის, რომლებმაც თავის დროზე ამ ტელევიზიის სკოლა გამოიარეს, დღეს არაპრესტიჟულია საზოგადოებრივ მაუწყებელზე მუშაობა.

- არა მგონია. პირიქით... პირადად მე ყოველთვის მინდოდა აქ მუშაობა და ახლაც მაქვს ამის სურვილი, რასაკვირველია, არ შეიძლება ჭკუათმყოფელი ადამიანი დღეს ამბობდეს, რომ არ უნდა საზოგადოებრივ მაუწყებეში მუშაობა.

ვასილ მაღლაფერიძე:

- მგონია, რომ იქ მუშაობენ ძალიან ნიჭიერი ადამიანები, მაგრამ გასაქანს არ აძლევენ. საკუთარი რესურსებით ამ ტელევიზიას შეუძლია, იყოს ლიდერი და ამ დროს არის აუტსაიდერი. ვფიქრობ, რომ იქ არის მენეჯმენტის სერიოზული პრობლემა...

- რეიტინგული გადაცემა დამისახელეთ...

 

- მე ვუყურებ ნინო ზაუტაშვილის გადაცემას. ვფიქრობ, რომ ერთ-ერთი კარგი გადაცემაა, რაც ქართულ ტელევიზიებშია.

- თქვენთვის პრესტიჟული იქნებოდა იქ მუშაობა?

 

- პრესტიჟულობა პრობლემა არ არის... პრობლემა ცუდი მენეჯმენტია.

- როდესაც ფულს იხდით, ყიდულობთ იმ პროდუქტს, რაც თქვენს სურვილს შეესაბამება... საზოგადოებრივი მაუწყებლის შემთხვევაში, თქვენ მიერ გადახდილი თანხის საფასურად იღებთ სასურველ პროდუქტს?

- ცხადია, რომ არ ვიღებ, რად უნდა ამას საუბარი?"

გიორგი მამაცაშვილი:

- საზოგადოებრივი მაუწყებელი არსებობს ამ ქვეყანაში? გრანტების ფულებით სულელური ინფორმაციების გამავრცელებელ ტელევიზიაზე არ გესაუბრები... თითოეული ჩვენგანის ფულით რომ სულდგმულობს და ჩვენს ინტერესების სფეროს რომ უნდა მოიცავდეს, ასეთი ტელევიზია არსებობს? ასეთი მახსოვს, იყო ჩემს ბავშვობაში. დიდი ხანია ასეთი ტელევიზია საქართველოში აღარ არის. საზოგადოების მაჯისცემას არც ერთი ტელევიზია არ გამოხატავს...

- ამ არხზე რომელ რეიტინგულ გადაცემას დაასახელებდით?

- ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, შეიძლება ძალიან ბევრი ისეთი გადაცემა ჩამოგითვალოთ, რომელიც თვითონაც შეიძლება არ ახსოვდეთ, აქვთ თუ არა ეთერში. მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ღირებული გადაცემებია. რიგით მოქალაქეებს ჰკითხეთ, ვისი ფულითაც იმართება საზოგადოებრივი მაუწყებელი, ერთი გადაცემა კი არა, ერთი წამყვანი მაინც თუ იციან ამ ტელევიზიაში, ერთხელ მაინც თუ გადაურთავთ ამ არხზე...

ნინო ზურიაშვილი:

 

- ამ თემაზე მონიტორი გამოძიებას ატარებს, ამიტომ ვრცლად ვერ შევეხები ამ თემას. ვისურვებდი, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებელი უფრო უკეთეს პროდუქტს დებდეს, ვიდრე დღეს წარმოგვიდგენს. თუმცა არის გამონაკლისი: სალომე ასათიანისა და ნინო ზაუტაშვილის გადაცემები არ არის ცუდი, კარგი გადაცემებია. მაგრამ ამდენ ფულს რომ ხარჯავს, უფრო კარგი გადაცემები უნდა იყოს, ჟურნალისტური თვალსაზრისით.

ზვიად ქორიძე:

- საზოგადოებრივი მაუწყებლის ბიუჯეტი, რა თქმა უნდა, არ არის მცირე, საკმაოდ მსუყეა, თუმცა ეს არ არის ერთი ტელეკომპანიის ბიუჯეტი - არის რამდენიმე ტელეკომპანია და რამდენიმე რადიო. თან აქვს დავალიანებები. მისი მნიშვნელოვანი ნაწილი ბოლო წლებში დაიფარა, 2015 წელს ვგულისხმობ. ფინანსური მართვის თვალსაზრისით გაუმჯობესებაა, თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ საუკეთესო შედეგებია. იგივე შემიძლია, ვთქვა, რომ შესამჩნევად გაუმჯობესდა კრეატიული პროდუქციის ხარისხი. რაც შეეხება საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ პროგრამებს, იქ, რა თქმა უნდა, ბევრი რამ არის გასაკეთებელი, თუნდაც საინტერესოა ამ ახალი „ნიუსრუმის" ფორმატს რამდენად კარგად დახვდება თვითონ ტელევიზიის „ნიუსრუმი" და როგორ პროდუქტს შექმნის ის. სხვათა შორის, ორშაბათს საზოგადოებრივ მაუწყებელს დაგეგმილი აქვს რეფორმების განხილვა და იქაც გაგრძელდება მსჯელობა...

- ამ არხზე რამდენი რეიტინგული გადაცემა იცით?

 

- საზოგადოებრივი მაუწყებლის გამოწვევა ის არის, რომ ერთი მხრივ, მან უნდა აწარმოოს პროდუქტი, რომლითაც ის შევა კონკურენციაში კერძო მაუწყებლის მიერ წარმოებულ პროდუქციასთან. მეორე მხრივ კი, მისი პროდუქტი უნდა იყოს საზოგადოებრივი ინტერესის შემცველი.

- ამ ამოცანებს ასრულებს?

 

- მგონია, რომ ასეთი ტიპის გადაცემები საზოგადოებრივ მაუწყებელზე არის. ვერ გეტყვით, რეიტინგები როგორ იზომება, მაგრამ ვიცი, რომ თინეიჯერებში დიდი პოპულარობით სარგებლობს „წიგნის თარო" და „სიტყვების თამაში". არის შემეცნებითი ხასიათის საინტერესო გადაცემა „დღე მუზეუმში". „წითელ ზონაზე" არ ვსაუბრობ, რომელიც „თავისუფლების" წარმოებული პროდუქტია... საერთო ჯამში, ეს არხი საზოგადოებას სთავაზობს სადისკუსიო სივრცეს. ძალიან გაუმჯობესდა „რეალური სივრცის" ფორმატი. ის თემატური თვალსაზრისით ბევრი კერძო ტელევიზიის გადაცემას უწევს კონკურენციას არა მარტო თემატური მრავალფეროვნებით, არამედ სიღრმისეული გაშუქებითაც. მე მგონია, რომ საზოგადოებრივ მაუწყებელზე მიდის პროცესი. შეიძლება გვინდოდეს, უკეთესი პროდუქტი ვნახოთ და უფრო ხარისხიანიც იყოს საზოგადოებრივი მონიტორინგი, მაგრამ ის, რომ არ არის მკვდარი სტილი, ამას ვხედავთ. ძალიან მნიშვნელოვანია ისიც, რომ საზოგადოებრივ მაუწყებელს აქვს სურვილი, რომ კიდევ რაღაცები შეცვალოს. მგონია, რომ საზოგადოებრივ მაუწყებელს დღეს სჭირდება მეტი კრიტიკა და ამისთვის კარგი იქნება, თუ მის სტრუქტურაში ჩვენი მოქალაქეების ჩართულობით შეიქმნება საზოგადოებრივი საბჭოები.

გოდერძი შარაშია:

- რასაც ვუყურებ, რამდენიმე გადაცემა შემიძლია გითხრათ, რაც მომწონს საზოგადოებრივ მაუწყებელზე, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არხზეც ასეთივე წარმოდგენა მაქვს. თუ 4 მილიონი ვართ, ნიშნავს, რომ ამდენივე ვიხდით ფულს ამ არხის არსებობისთვის. შესაბამისად, ამდენივე მილიონი მოსაზრება არსებობს იმასთან დაკავშირებით, როგორი უნდა იყოს საზოგადოებრივი მაუწყებელი. ამიტომაც, როგორი უნდა იყოს ეს ტელევიზია, უნდა გადაწყვიტონ იმ ადამიანებმა, ვინც ტელევიზიის სფეროში ერკვევიან, ვინც არიან კარგი პროდიუსერები, კარგი მენეჯერები, რომლებიც მეტ-ნაკლებად შესთავაზებენ საზოგადოებას იმას, რაც მათთვის საინტერესოა. „ბიბისიც" საზოგადოებრივი ტელევიზიაა და წელიწადში რამდენჯერმე ეკითხება ქვეყნის მოსახლეობას, რა თემების გაშუქება უნდათ მათ - არჩევნების დღეს, არჩევნებამდე და ა.შ. მიუხედავად იმისა, რომ პრობლემები არის ამ არხზე, მე მაინც მომწონს რამდენიმე გადაცემა და რამდენიმე წამყვანი. დიდი სიამოვნებით ვუყურებ ნინო ზაუტაშვილის გადაცემას, სერგი გვარჯალაძის „კომუნიკატორს", ძალიან მიყვარს თამთა სანიკიძის საინფორმაციო გამოშვება. მე მასთან მიმუშავია და ვიცი, როგორი ინფორმაციის მიწოდება უყვარს მას საინფორმაციო კუთხით.... რა თქმა უნდა, ბევრი რამ გამოსასწორებელია ამ არხზე, თუმცა, ზოგადად, მედიაში განათლებისა და კომპეტენციის პრობლემა არსებობს...

- თქვენ მუშაობდით ამ არხზე...

 

- დღეს სხვა წამყვან არხებზე თუ ვინმე მუშაობს გამორჩეულად, თითქმის ყველას აქვს ამ არხზე ნამუშევარი, ყველას აქვს მისი სკოლა გავლილი და გამორჩეულები არიან. შეიძლება სხვა ჯიპას ამთავრებს და კიდევ სხვა უამრავ ინსტიტუტს, მაგრამ ეს სულ სხვა სკოლა იყო. დღეს თუ რამე შემიძლია, თუ რამე ჩემი მომწონს, ეს მივიღე პირველ არხზე...

- პირადად თქვენთვის იქნებოდა პრესტიჟული საზოგადოებრივ მაუწყებელზე მუშაობა?

 

- რატომაც არა...  გააჩნია რა გადაცემას გავაკეთებდი. უბრალოდ, ერთი რამეა. მთლიანობაში შეიძლება დღეს ყურებადობა ნაკლები აქვს ამ არხს, მაგრამ, თუ „ბიბისი"-ს არ ჩავთვლით, მსოფლიოს ნებისმიერ ქვეყანაში, რომ გითხრათ, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებელი ყველგან რეიტინგულია, არ ვიქნები მართალი. მას ყველგან კერძო კომპანია უსწრებს რეიტინგით. ამ წუთას, ასეთ პირობებში, როცა კარგად არ ვიცი, იქ რა ხდება, ალბათ, არ მომინდებოდა იქ მუშაობა, თუმცა თუ გუნდი შეიკვრებოდა და იქაური პროფესიონალებიც მიემატებოდნენ, შესაძლებელი იქნებოდა, კარგი პროდუქტის დადება. დიდი სიამოვნებით მივიღებდი ამაში მონაწილეობას. მარტო მე კი არა, ბევრისგან გამიგია იგივე...

მაია ფურცელაძე:

- „ალბათ, ათი წელია საზოგადოებრივი მაუწყებლისთვის არ შემიხედავს. გადაცემაც კი არ ვიცი, რა აქვთ. ერთადერთი ბიძინა ივანიშვილის ინტერვიუს ვუყურე ინტერნეტში. შეგიძლიათ, მიმათვალოთ იმ ადამიანების რიცხვს, რომლებიც საერთოდ არ უყურებენ ამ არხს. იცით, რატომ? დავიღალე და მომწყინდა მე-20 საუკუნის 80-იან წლებში ყოფნა. მარტო გოგი გვახარიას ვუყურებ და იმასაც „თავისუფლების" საიტზე. თვითონ არხს არ ვეკონტაქტები. ვერ დაადგა საშველი ამ არხს. თუმცა, გამახსენდა - დაახლოებით სამი თვის წინ ვუყურე რატი ამაღლობელის ძალიან სასაცილო გადაცემას, მგონი, სიტყვების თამაში ჰქვია. მოკვდებით სიცილით. „ვანოს შოუს" „უჯოკრავს". ორი კაცი უზის და კარტებით რაღაც უნდა გამოიცნო... რაღაც სიტყვები იწერება... თამაშის წესებს ვერ მივხვდი, მაგრამ ძალიან სასაცილო იყო... თანაც საოცარი სიცილი ჰქონია რატის და ამაზე საერთოდ გულიანად ვიცინე, მართლა. სამი თვის წინ ძალიან გამიმხიარულა განწყობა. გირჩევთ, თქვენც უყუროთ. ოღონდ თამაშის პირობებს თუ გაიგებთ, ძალიან გთხოვთ, დამირეკეთ და მეც გამაგებინეთ. უბედურება ის არის, რომ ამ არხს რამდენი მილიონიც არ უნდა გადაუხადო, არასდროს არ დაადგა საშველი".

არჩილ გამზარდია:

- თქვენ რომ გააკეთოთ გამოკითხვა, იცის თუ არა მაყურებელმა საზოგადოებრივი მაუწყებლის რაიმე პროდუქტი, უკვე მიიღებთ პასუხს ამ კითხვაზე...

- ეს კითხვა თქვენთანაც გვაქვს...

 

- არა მგონია, ის დაფინანსება ასახული იყოს იმაში, რასაც ქმნის საზოგადოებრივი მაუწყებელი. მისი იდეა რაში მდგომარეობს? - მან უზრუნველყოს ისეთი პროდუქტის შექმნა, რომელსაც კომერციული არხები არ აწვდიან საზოგადოებას. კომერციული არხები ქმნიან ისეთ პროდუქტს, რაც ადვილად იყიდება და კომერციულად მომგებიანია. ჩვენ კი იმიტომ ვაფინანსებთ საზოგადოებრივ მაუწყებელს, რომ ამის იძულება არ ჰქონდეს... მე მინახავს რაღაც საინტერესო გადაცემები, ვთქვათ, სოფლის მეურნეობასთან, ან მოგზაურობასთან დაკავშირებით, მაგრამ მე მას ვუყურებ, როგორც სპეციალისტი. არც მე ვარ ამ გადაცემების მუდმივი მაყურებელი და მით უმეტეს არც სხვა. ამიტომაც მე, როგორც მაყურებელი, ვერ ვხედავ იმას, რომ ამხელა თანხა ასახულია შესაბამის შედეგში. როდესაც საპატრიარქოსთვის ბიუჯეტიდან გამოყოფილ 23 მილიონთან დაკავშირებით ჩნდება კითხვები, როგორ ხარჯავს ის ამ ფულს, როდესაც აფინანსებს საკუთარ მედიასაშუალებებს, სკოლებს, სამშობიაროს და ა.შ., ბუნებრივია, უნდა გაჩნდეს კითხვები საზოგადოებრივ მაუწყებელთან დაკავშირებითაც - რამდენად ეფექტურად ხდება 44 მილიონის ხარჯვა და რამდენად ვიღებთ იმას, რაშიც ფულს ვიხდით."

მალხაზ გულაშვილი:

 

- ძალიან დაბალი რეიტინგი აქვს. ხალხი საერთოდ არ უყურებს, არც ხალხის აზრს გამოხატავს, მისი საინფორმაციო სამსახური ყველაზე გვიან აშუქებს მოვლენებს. ეს არის ტელევიზია იმისთვის, რომ ფული დახარჯოს და ხელფასები დაუნიშნოს ხალხს. იქ მე არც ნორმალური ჟურნალისტი მინახავს და არც პროდიუსერი. საერთოდ, რისთვის არის ეს არხი და რა ფუნქცია აქვს, არ ვიცი. ვერ ვიგებ, უბრალოდ. რეიტინგში, ამ არხს არანაირი შედეგი არ აქვს. ახალდაწყებულმა ტელევიზიებმა გაუსწრეს რეიტინგით. დღეს, ფაქტობრივად, გადაცემა არ არის, რომელსაც ხალხი უყურებს. ამხელა შენობა აქვს, ამხელა ტერიტორია აქვს... ფაქტობრივად, შეიძლება ითქვას, რომ ეს არხი არის მუქთამჭამელი, რომელიც არანაირ პროფესიონალიზმს, გამოცდილებას არ აქცევს ყურადღებას. შეკრებილი ჰყავთ საკუთარი სანათესაო, ახლობლები და მათ აპურებენ მაღალანაზღაურებადი ხელფასით. თვითონ ტელევიზია მოსპობილია და მორალურად განადგურებულია, შენობაც - დანგრეული და გაპარტახებული. და საერთოდ, მგონია, რომ 44 მილიონი ასეთი ტიპის არხებზე არ უნდა იხარჯებოდეს. მე თუ მკითხავთ, საერთოდ არ სჭირდება საქართველოს საზოგადოებრივი მაუწყებელი. მან არანაირად არ გაამართლა თავისი ფუნქცია. არანაირი პერსპექტივაც არ აქვს. ჩვენი ჯიბიდან იღებენ ფულს და აძლევენ ამ ტელევიზიას. მე არ ვიცი, როგორ უნდა შევიტანოთ განცხადება საკონსტიტუციო სასამართლოში, რომ მოსახლეობამ მოითხოვოს მისთვის დაფინანსების შეწყვეტა. ამის გარდა, არსებობს ორი ბორდი. ეს, საერთოდ, საოცარი გაუგებრობაა. ერთი მთლიანად ნაციონალებით არის დაკომპლექტებული, მეორეში - ნახევარი „ოცნებისა" და ნახევარი ისევ „ნაციონალების წარმომადგენელია. ეს რა არის? პარტიული არხია? ინფორმაციას არც ობიექტურად აშუქებენ არც ოპერატიულად. ვერ გავიგე, საერთოდ, რა ფუნქცია აქვს ამ არხს."

ქეთი ხოსიტაშვილი:

- ვისურვებდი, რომ ამ დაფინანსების პირობებში საზოგადოებისთვის უფრო აქტუალურ თემებზე მომზადებული გადაცემები ვიხილო. მე თავად პირველი არხის ყოფილი თანამშრომელი ვარ და ამ არხზე გული ყოველთვის ძალიან შემტკივა.

დიმიტრი ტიკარაძე:

- აბსოლუტურად არ არის ადეკვატური ის პროდუქტი, რასაც ეს არხი აწარმოებს იმ 44 მილიონით, რასაც ბიუჯეტიდან იღებს...

- უყურებთ რომელიმე გადაცემას?

 

- თუ არ ჩავთვლით ინტერვიუს ბიძინა ივანიშვილთან, ბოლოს რაც ვნახე, იყო გადაცემა „ეკიპაჟი". ასეთი ტიპის გადაცემა ყველა ქვეყანაში ყურებადია, თუმცა სხვა არაფერი მახსენდება. ამ არხს მხოლოდ მაშინ ვუყურებ, როცა რაღაც კონკრეტულს ველოდები. მაგალითად, ბრიუსელის ტერაქტს საზოგადოებრივი არხის ჟურნალისტი შეესწრო და ვიცოდი, რომ ექსკლუზიურ ინფორმაციას იქიდან მივიღებდი. ისე, ზოგადად, არ არის ჩემთვის საინტერესო არხი. ძირეული რეფორმაა საჭირო. გადმოცემით ვიცი, რომ თანამშრომელთა სამოც პროცენტთან მაინც წლების წინათ დაიდო ისეთი ხელშეკრულება, რომელსაც ვერ აუქმებენ. არის ბევრი ადამიანი, რომელიც არაფერს აკეთებს, მაგრამ ვერ უშვებენ. თუ ამ ხელშეკრულებებს გაუუქმებენ, კომპენსაცია იმდენი დაუჯდება არხს, რომ ურჩევნიათ, უხადონ ეს ხარკი თუ პენსია, რასაც უხდიან... თუ ასე გაგრძელდება, სულ ეს ჭაობი იქნება და გააგრძელებენ პენსიის მსგავსი ხელფასების დარიგებას. რეალურად კი ვიღებთ სურათს, რომ, როდესაც გადაცემა შეიძლება გააკეთონ 100 ათასად, უჯდებათ მილიონი.

 

მარიამ ნადირაძე