მთელი უბანი „მაშმაშას“ ვეძახდით.

დღემდე არ ვიცი, ნამდვილი სახელი რა ერქვა.

მაშმაშა იმიტომ რომ :

- პური ახალია ?

- მაშ, მაშ.

- გადამინახე პური ?

- მაშ, მაშ.

- უჰ, რა სითბო გამოდის შენი საცხობიდან.

- მაშ, მაშ.

ყველაფრის პასუხი იყო - მაშ, მაშ.

ჩემს უბანში ახალი თონის გახსნა მახსოვს.

მოკრძალებული კაცი იყო მაშმაშა. ქალაქის მერიამ დიდ ხანს ალოდინა და როგორც იქნა დართო ნება.

გაცოცხლდა კაცი ერთწლიანი უმუშევრობის მერე და ერთგულად დაიწყო პურის ცხობა.

პირველი კურსის სტუდენტი ვიყავი, პოლიციამ რომ ყვითელი ლენტი შემოავლო მაშმაშას თონეს და მაშმაშა მას შემდეგ თვალით არ მინახავს.

განზრახ მკვლელობის მუხლით გასამართლდა.

ათასმა ჭორმა მოიარა უბანი, ეზოები, აივნები, მაღაზიები, სალონები...

ათასი ვერსია ითქვა.

ზოგმა უთანაგრძნო, ზოგმა შეიძულა, ზოგმა საერთოდაც დაივიწყა - ეს უკანასკნელი ყველაზე საშინელი სასჯელი მგონია კაცთაგან.

იყო ჩვენს შორის ერთი, ლოთი, რომელსაც არასოდეს დავიწყებია ძია მაშმაშა.

არა იმიტომ, რომ პური მოაკლდა ან იმიტომ რომ თონის სითბო აღარ უხურებდა ბეჭებს ბორდიულზე ჩამომჯდარს, არა - ლოთებმა სიყვარული იციან, მარტო სასმლის კი არა, ადამიანებისაც.

- ლოთი არ არის ეგა, მოყვარულია - ვერ ვიხსენებ, რატომ, მაგრამ ნამდვილად აქვს ძია მაშამაშას ჩემთვის ეგ სიტყვები ნათქვამი.

ალბათ პურს ვყიდულობდი და ვთხოვე - ერთიც, ძია მაშმაშ, ლოთისთვის.

ან... რავიცი, რავიცი.

ჩემი პირველი სტატია რომ დაიბეჭდა გაზეთში, მთელმა უბანმა გაიგო.

დედაჩემმა ერთი კვირის წინ შეჭრილი თმა, კიდევ შეასწორებინა სალონში და გაზეთიც მიიტანა.

ყოჩაღ დედას, სწორად შეარჩია ამბის გასავრცელებელი ადგილი.

დილით ლექციებზე მიმეჩქარებოდა.

კიბეებზე ვუყრიდი ქურთუკში მკლავებს.

სადარბაზოდან გამოსულს მკლავში ლოთი წამწვდა, ლოთი არა მოყვარული.

(აქაც მოყვარულს დავწერ).

- ჟურნალისტი ხარ ?

- ვსწავლობ. (ოხ დედაჩემო!)

- წერა ხომ იცი, გოგო? ხოდა, მიწისქვეშა გადასასვლელებში შარდის სუნზე კი არა, მაშმაშაზე უნდა დაგეწერა!

- მაინც რა ?

- განზრახ არ მოუკლავს.

- სასამართლომ ასე დაადგინა.

- ებეე, ერთი შენა ყოფილხარ. არ მოუკლავს, განზრახ არ მოუკლავს, არ მოკლავდა, ვერ მოკლავდა.

- რატომ ვერა ?

- იცი, ძველი სამსახურიდან რატომ გამოაგდეს ?

- ნწუ - თავი დავუქნიე და ქურთუკის ბოლო ღილიც შევიკარი.

- ხორცს ამუშავებდა ერთ-ერთ რესტორანში და ძვალს ნახევარზე მეტ ხორცს ატანდა, აბა თუ იცი რისთვის?

- ვერ ვხვდები.

- უპატრონო ძაღლებს ასე აჭმევდა, გოგო, ხორცს უტოვებდა ძვალზე, რომ ზამთარი გადაეტანათ... ეგეთი კაცი ადამიანს მოკლავდა?! შემოაკვდა... შემოაკვადა... შემოაკვდა...

- დუმბაძე! - ისე წამოვიყვირე თითქოს ახალი ამერიკა აღმოვაჩინე.

გაოცებულმა შემომხედა და ქვაფენილს გაუყვა ნანგრევებად ქცეული ძია მაშმაშას თონისკენ.

მას შემდეგ, ზამთარგადატანილი ყველა ძაღლი ძია მაშმაშას გადარჩენილი მეგონა.

და ახლაც, როცა მისი ძვლებიც აღარ იქნება, სადმე თუ უპატრონო ძაღლს წავაწყდები თბილად მეღიმება და ძია მაშმაშა მახსენდება.

არ ვიცი, მკვლელობის დღე რა მოხდა, არ ვიცი, როგორი სინანულით იცოცხლა, მაგრამ ამაზე მეტად როგორღა უნდა იცხოვრო და ამაზე მეტი რა უნდა დატოვო ადამიანმა სამყაროში?!