მომენატრა ხმა, რომელიც მე მომმართავდა და თვალები, რომლებიც უთქმელად ხვდებოდა ყველაფერს.  მომენატრა ჩვენი გულები, რომლებიც ერთად ფეთქავდნენ და უფრო ხშირად ჩერდებოდნენ, ჩერდებოდნენ მაგრამ ეს მომაკვდინებელი სიჩუმეც ხომ ჩვენი იყო. მომენატრა ძილის წინ შენი ნათქვამი ყოველი სიტყვა და შემდეგ მხოლოდ სუნთქვა შენი სახით ჩემი მეორე ნახევრის. მე ახლა მომენატრე ისე როგორც არასდროს, სადღაც შიგნით გაუსაძლისად მტიკვა. გეძახი, თუმცა შენ არ მოდიხარ! ჰორიზონტს მიღმა გასული მზე ჩაესვენა და სიბნელეში უსასრულობამ ფრთებიი წამართვა!