ავტორი ნუგზარ ფოფხაძე
კიდევ ერთხელ „აგრესიული პროვინციალიზმის“ შესახებ
***********************************
წუხელ და დღეს თვალს ვადევნებდი მავანის და მავანის (ერთი და იმავე პოლიტსახეების და ჟურნალისტების) დიალოგებს პირდაპირ სატელევიზიო ეთერში, ვეცნობოდი მათ ნააზრევს ფბ-ზე, განსაკუთრებული ინტერესით - კომენტარებს და ერთი დ ა ს კ ვ ნ ი ს მოთხოვნილება და ერთის - „გ ა ფ ი ქ რ ე ბ ი ს“ გასაჯაროების სურვილი გამიჩნდა.
ჯერ დასკვნა:
სახელმწიფოს მართვის რამდენი სწორუპოვარი მცოდნე გვყოლია და აქამდე რატომ ვერ ვამჩნევდით. განსაკუთრებით პირტიტველა გოგო-ბიჭები და ბალზაკის ასაკის ქალბატონები. მამრებზე აღარაფერს ვამბობ, ისინი ხომ სპეცები არიან, განსაკუთრებით ეკონომიკის.
და თუ ამდენი „გენიოსია“ ჩვენს ირგვლივ, რატომ ვართ ამ „უბედურებაში“?
რა თქმა უნდა, ეს შეფასება არ ეხება უმრავლესობას - ქვეყანაზე ზრუნვით, დაუღლელი შრომით, წესიერებით, თავმდაბლობით, ჭკუით და გონებით დატვირთულ ადამიანებს.
ახლა „გაფიქრება“:
ერთი მხრივ - სწორედ თავმდაბალთა, სამშობლოზე გულწრფელ გულშემატკივართა და მეორე მხრივ - „ყველაფრისმცოდნეთა“ აგრესიულ ნაწილს შორის სხვაობამ მეხსიერებაში ამოატივტივა მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი გამორჩეული მოღვაწის რეზო თაბუკაშვილის მოსაზრება პროვინციალიზმის შესახებ, რომელიც მან დედაუნივერსიტეტის სტუდენტებთან შეხვედრაზე გამოთქვა, თუ არ ვცდები, 1988 წელს.
რა არის პროვინციალიზმი:
„მოგახსენეთ, თბილისი ასეთი ეროვნული არასდროს არ ყოფილა-მეთქი. სამწუხაროდ, იმის ხარჯზე, რომ სოფელი დაიცალა. მაგრამ ეს არ გახლავთ ერთადერთი მავნე შედეგი, არის მეორე შედეგიც – გაჩნდა ახალი კატეგორიის ქართველი, აგრესიული პროვინციელი, ეს არის საშინელება, მით უმეტეს, პროვინციალიზმი პოლიტიკაში ხომ კატასტროფაა. პროვინციალი არ ნიშნავს სოფლიდან ჩამოსულს, ისტორიულად ჩვენ ყველანი სოფლიდან ვართ ჩამოსულები, ზოგი გუშინ და ზოგი გუშინწინ. ჩვენი სათაყვანო მამა-პაპა, ჩვენი თავადაზნაურობა, ჩვენი კულტურის შუქურები სოფლებში ცხოვრობდნენ. პროვინციალიზმი ქალაქის მოვლენაა. პროვინციალიზმი პროვინციაში არ არსებობს, ის თავის ორგანულ სამყაროშია იქ. აი, როცა თავის ორგანულ ნაწილს მოწყდება და მოდის აქ, სადაც მისთვის ჩვეული გარემო არ არის, ის ხდება აგრესიული შეუთავსებლობის გამო.
ისევ მონადირული პრაქტიკიდან. თქვენ გედები გინახავთ, ზოოპარკში რომ დაცურავენ. მე, როგორც მონადირეს, გაფრენილიც მინახავს ნადირობის დროს. ღმერთმა გედი გააჩინა იმისთვის, რომ არ უნდა იფრინოს და დედოფალია ცაში, როცა ფრინავს, ან წყალში უნდა იყოს და დედოფალია, როცა ცურავს, მაგრამ საკმარისია, მიწაზე დადგას ფეხი, რომ ის ხდება აბსოლუტურად დაგვაჯული, რაღაც საზიზღარი ბატი. იმიტომ, რომ ღმერთმა გედი ან საცურაოდ, ან საფრენად გააჩინა. სრულებით არ არის სათაკილო, რომ ვიღაცის ადგილი არის სოფლად, ვიღაცისა კი – ქალაქში, დაბაში და ა.შ. როდესაც ეს ირღვევა, ჩნდება ის უცნაური ტიპი ქართველი კაცისა – „აგრესიული პროვინციალი“. ის მოდის და შეუთავსებლობის გამო, ეძებს, რადგან შენ სხვა რამით ვერ გჯობნის (ხომ არსებობს კიდევ რაღაც სხვა, გენეტიკური, ხომ არის სამასი წლის ნაკრეჭი ინგლისური გაზონები, რაზედაც ამერიკელი გულზე სკდება, დღესაც ვერ ინელებს და ეძებს საიდუმლოებას…).
ის ეძებს მერე თავშესაფარს იმით, რომ აქტიურობდა კომკავშირში, შედიოდა პარტიაში, აგვივლიდა გვერდს და აღმოჩნდებოდა შენი დიდი უფროსი. დღეს ძალიან იოლ თავშესაფრად იქცა პატრიოტიზმი. პატრიოტიზმი გახდა თავშესაფარი უამრავი – აბსოლუტურად უმაქნისი ადამიანისა და ის ისეთი ტონით გელაპარაკება იქიდან, რომ ჰკითხო, ვინა ხარ – გეუბნება, – პატრიოტი. პატრიოტობა პროფესია არ არის – პროფესიონალიზმია პატრიოტიზმი. ის პროფესიონალიზმი, რომელსაც შენს სამშობლოს მოახმარ“.
გმადლობთ, დიდებულო ქართველო მოღვაწევ, ბატონო რეზო!