ავტორი ნინო კვაჭანტირაძე
„ციციკორეეეე, შე ულხინებელოოო“, აგერ, პატარძეულში მარიტას ბროწეულის ბაღებს უშენებენ და ამოვა მის ნასახლარზეც, ადრე თუ გვიან, ყველა სიყვარულის ნასახლარზე ამოვა და ამოღუდღუდდება „ცეცხლური ყვავილი, ბროწეულების მზის ყვავილი“, მზიანეთის სხივმფენარა ალნაკადი, ოქრომდინარი, სეფესანთელივით რომ ბრდღვიალებს; მიყვარს მისი გულის ავსებულობა! თითქოს მზე სავსებით შეუწოვიაო.
არა, არა მჯერა, რომ იგი სხვა ყვავილივით დასჭკნეს როდესმე, ჩამოსცვივდეს, განქარდეს, ამტვერდეს! არა, არა მჯერა! მზის ნაბადებია; მის კოკორში დაგუბებული სხივთანაგალობარი; შიგ ჩაწერილია ანკარა სხივთა რაკრაკი; მზისობა უჩანს თითოეულს ნაკვთში. ყვავილი კი არა, მზის ნაკადულის კამკამია!“
„ციციკორე, შე ულხინებელო“, პატარძეულში ადამიანები მარიტას მარადიულ (და არა მარადიას) სიყვარულს მზისფერი ყვავილის ბაღებს უშენებენ, გესმიიიის?!