გიორგი ძამუკაშვილი ვახტანგ ჯავახაძეს დაბადების დღეს ულოცავს და მისი მოგონებების შესახებ წერს:

„ეხლა კარქა მამისმინეთ რასაც ვუბნონ! აქ ჩემს თავზე არ ვყვები, აქ ვყვები კაცის აბსოლუტურად უანგარო სიკეთეზე მოზარდისადმი, რაც ბოლო წუთამდე არ დამავიწყდება! ღმერთი არავის გაუწყრეს და არ იფიქროს რო ჩემზედა ვსწერამდე აექ რაღაცას  რასაც ძმაკაცებს მთელი ცხოვრებაა ვეღადავები, სულ ჩემს და ასაკით  ჩემზე ბეეეევრად უფროსი ადამიანების მეგობრობაზე იყრიან ხოლმე საშუტკე ჯავრსა, ჰოოომდააა, აჰააათ, იღადავეთ ძაღლებოოოუუუ.

ბალღობას ეს კაცი მაააგრად მისწორებდა, ყველგან დამყვებოდა, თეატრში, საღამოებზე, სახინკლეში და თავისთანაც მიმიღებდა ხოლმე ხშირად გამომცემლობაში და ასე მეუბნებოდა (არ ვიცი რამდენად სიმართლეს შიძლება უბრალოდ მასტიმულებდა ) ამ სკამზე გალაკტიონი იჯდა ხოლმეო და დამადებინებდა ხოლმე ჩემს პატივცემულსა, მერმე დავსცხებდით ახალს რასმე ტექსტებსა, მე ჩემსას, "ვახო ბიძია" თავისას ძალიან მოსწონდა ჩემი ლექსები (მაშინდელი ) ნუ მე როგორ მომწონდა და მიყვარს მისი პოეზია ამას აღარც დავწერ, ჯერ ერთი იმიტომ რომ ვითვალისწინებ ვისზეა საუბარი და რომ ჩემი შექება ნაააამდვილად არაფერში სჭირდება  და მერე იმიტომ, რომ ახლობლებმა, ბავშვობიდან იციან ჩემი ამ კაცისადმი სიყვარული და პატივისცემა და ისიც ეხსომებათ როცა ჩემით აღმოვაჩინე, წავიკითხე და ყველას ვაკითხებდი მის ნაწერებს