უყვარდა და შემაყვარა ლავანდები, საათობით ეჭირა ხელში თავმოჭმული ფუნჯი და მხოლოდ ლავანდებს ხატავდა.

ლავანდების სუნი გაქვსო, ამბობდა და ორივე ნესტოთი ღრმად ისუნთქვადა ძველი და ნესტიანი სახელოსნოს ჰაერს.

- ერთ დღესაც მოკვდები, - ფუნჯი დადო და თითებით განაგრძო ტილოზე ხატვა.

გამეცინა, ერთ დღესაც ყველა ვკვდებით-მეთქი.

- ეს სხვა სიკვდილია, შენ მოკვდები და მე ლავანდებს აღარ დავხატავ.

აუხდა.

ერთ დღესაც ჩუმად მოვუკვდი და სამუდამოდ დავივიწყე მისი სახელოსნოს ჭრიალა კარი.

ახალ გზებზე ათობით სხვა ყვავილი გადავთელე და ათობით ყვავილი შევიყვარე, მაგრამ ლავანდებს არ შევხებივარ.

დარჩა ტილოებზე, ერთ სარჭზე ჩამოკონწიალებულ ტილოებზე და ალბათ მრუმე და ნესტიან სახელოსნოს შეეზარდა.

ან იქნებ ათობით და ასობით სხვა ყვავილი გადაახატა ბიჭმა ტილოებს შურისძიების მიზნით.

რა მესაქმებოდა - ახალ გზებზე, ახალ ყვავილებში და ცხოვრების ახალ ტილოებზე არ იყო ლავანდების ადგილი.

იმ მოჟამულ დღეს ბავშვი ბაღში მივიყვანე და საყვარელ კაფეს მივადექი.

ჭიქა ყავასთან ყველაფერი გამახსენდა ლავანდების გარდა.

ამნაირმა ამინდებმა იცის - ათას მოგონებას აგიშლის.

თხელი შარფით მოღეღილი ყელი დავიმალე და გარეთ გამოვვარდი, მოგონებებისგან თავის დასაღწევად.

თავიდან მეგონა, რომ გვიანი შემოდგომის სუსხმა ამიწვა ბეჭები, მაგრამ მალევე მივხვდი, მზერა იყო.

ის ბიჭი იდგა მარტო და ჰგავდა ყინვაში დამზრალ ხეს.

ცალი ფეხით და ზურგით კედელს მიყრდნობოდა.

მოვბრუნდი და რამდენიმე ნაბიჯში წინ დავუდექი.

თავი არ აუწევია. დავინახე, თხელ ქურთუკში ჩაყოფილი ხელები მომუშტა და პირიც ისეთივე სიძლიერით მოკუმა, როგორც მუშტები.

ეს რამდენიმე წამი იყო ყველაზე საძულველი სიჩუმე, რაც შეიძლება მოხდეს ქალის ცხოვრებაში.

- როგორი კაცია შენი ქმარი?! - ძლივს გახსნა პირი.

დავბარბაცდი. შარფზე წავივლე ხელი და კიდევ ერთხელ შემოვიხვიე ყელზე (რაღაც ხომ უნდა მექნა?!).

- ლავანდები არ უყვარს, - ძლივს ამოვილუღლუღე.

ასე იცის გვიანმა შემოდგომამ, ყველა წესისა და ლოგიკის თანახმად რომ უნდა იწვიმოს, მაშინ არ წამოვა თავსხმა.

წვიმა ვინატრე, რომ იქიდან უკანმოუხედავად გავქცეულიყავი, აბა, სხვა მიზეზით როგორ შეიძლება გაექცე კაცს,  ვისთვისაც შენ ლავანდების სურნელი გაქვს?!