გამომპარვია.

ალუჩისოდენა გამხდარა შენი კოჟრები ხელებზე.

უძილობაც შემოგჩვევია - დედამ დაგაბეზღა.

გამახსენდა, სადმე წასულს როგორ გამოგეტირებოდი.

ფანჯარაში დავდგებოდი და ვსხაოდი ბოლო ხმაზე.

ბრუნდებოდი, შენ ბრუნდებოდი, მა.

- ამხელა კაცი ამის ჭკუაზე დადიხარო! - გსაყვედურობდა დედა.

„ამხელა კაცი“ ჩემთან პატარავდებოდი.

მერე მე გეპარებოდი სახლიდან უკვე დიდი გოგო,

ლიანდაგებს გადავჭრიდი და დანარჩენი იცი შენც.

გეხსომება, სად წამომადექი მაშინ -

სასაფლაოზე.

- აი, აქ რომ წევს, იმის დასავიწყებელი არაფერი დაგმართნოდეს ცხოვრებაშიო, -  მითხარი.

იმ წუთას ვერ მიგიხვდი, მაგრამ იგივე გისურვე.

მერე მე ისე და ისეთი დამემართა, რომ ჩვენ ორივეს დაგვავიწყდა ის, რამდენიმე წყება მიწის ქვეშ რომ იწვა.

ცალი ხელით საკუთარი გული დაგქონდა და ცალით ჩემი მაჯა გეჭირა.

ხომ გახსოვს, რა შიში დამჩემდა - მარტოობის შიში.

წამს არ მიგიტოვებივარ.

შენი სუნთქვით ამივსე ოთახი.

და შენ იყავი მშვიდი - არაამქვეყნიურად მშვიდი.

შენ არ სცემდი ბოლთას, მამებმა რომ იციან ისე, როცა მათ პრინცესას ატკენენ.

შენ უბრალოდ ეწეოდი ბევრს და არ ლაპარაკობდი.

აღარ ქოთქოთებდა დედაც: ამხელა კაცი ამის ჭკუაზე დადიხარო.

იმ დღეებში თვითონაც კუდში დამდევდა და მასაც აღარ ახსოვდა არავინ.

- რომ ავდგები, ვფიცავ, ამაზე მეტად აღარ მეტკინება, აღარაფერს ვიტკენ, მა.

- ჩუუ,  - მაშინვე ჩამაჩუმე, - ასე ვთქვით მაშინაც, შევიპირეთ კიდეც ერთმანეთი, მაგრამ ხომ ნახე, რა მოხდა?!

გამომპარვია და თვალების ირისი წითელი გაგხდომია, მა.

დარდმა და ცრემლის ამოშრობამ იცის ეგ, მაგრამ ალუჩისოდენა კოჟრები, რაღას მოასწავებს ნეტავ შენს ხელებზე...