თქვენ, ქალბატონო ცოლო, რომელიც ნივთებს აფასებთ ღირებულებისა და გამოსადეგობის შეფარდებით, პრაგმატულად, როგორ აგიხსნათ, რომ ურეკის სამვარსკვლავიანი სასტუმროს 24-ე ნომრის გატეხილი ორსართულიანი ლოგინი, ჩემთვის გაცილებით ძვირფასია, ვიდრე თქვენი მზითვებში მოყოლილი საძინებლის კომპლექტის რბილმატრასიანი „სოფა".

რომ მასთან ვალში ვარ, როგორც კაცი და როგორც პოეტი და როგორც მეოცნებე.

რომ მას სულ სხვა მოგონებები და სიზმრები და განცდები მოაქვს.

რომლებიც სავსეა ტკივილებით და სევდით და ბავშვობით,

რომ მან წარსულის ერთი უგზო-უკვლოდ დაკარგული დღის ნიჟარა გამომირიყა სიზმრის ნაპირთან.

რომ ამ ნიჟარაში გარკვევით გავიგონე თბილისი-ბათუმის მატარებლის ხმა და ქარის ხმა და ავტომატის კაკანის ხმა 1994 წლის 13 სექტემბრიდან,

როდესაც პირველად მეძინა ვაგონის მეორე სართულის ნარზე, რომ ამ ნიჟარაში ცხოვრობს ჩემი ტოლი დედა, რომელმაც ხათრი ვერ გამიტეხა და მთელი ღამე არ უძინია ჩემი გადმოვარდნის შიშით და შიმშილის შიშით და ყაჩაღების შიშით,

რომ ამ ნიჟარასთან ერთად ბევრი სხვა ასეთი ნიჟარაა გამორიყული,

ზოგი ცარიელია განცდებისგან და კადრებისგან და მუსიკისგან... ზოგი სავსეა ტკივილებითა და წარსულებითა და სითბოთი. მაგრამ თქვენ მე ვერ გამიგებთ, თქვენ ხომ პოეტი არ ხართ! ამიტომ სჯობს, დღევანდელი დღე, როდესაც ჩემმა შვილმა პირველად მიგრძნო და უხილავად მიგულისხმა, მოვათავსო ერთ-ერთ ცარიელ ნიჟარაში და მოვისროლო შორს ყოფიერების უკიდეგანო ზღვაში.

ვინ იცის, იქნებ, ერთხელაც, როცა ჩემი გოგო უკვე დედა იქნება, მის ნაპირთანაც გამოდევნოს ყველაზე მკრთალმა სიზმარმა წვიმით დაცხრილული ღამე, როცა საწოლის მეორე სართულზე მყოფი მამა მის მშვიდ ძილს სდარაჯობდა.

გენრი დოლიძე