კომენტარის გასტატუსება

— მადლობთ. ვიფიქრებ. საჭირო და აუცილებელი კი ნამდვილად არის! — ეს პასუხი მივწერე ჩემთვის უცნობ ეკა ნინიძეს, რომელმაც ასეთი რამ მირჩია ჩემს ამდილანდელ კომენტარზე ლევან თაქთაქიშვილის პოსტზე:

— ბატონო პაატა, ეს კომენტარი რომ გაასტატუსოთ და საჯარო იყოს, არ გნებავთ? მგონი საჭირო და აუცილებელია.

ხოლო ლევან თაქთაქიშვილმა იოსებ გრიშაშვილის ერთი საბავშვო ლექსი დადო, 1948 წელს დაწერილი, სადაც პოეტი პატარებს რუსული ენის შესწავლას ურჩევს. და პატარა ტექსტი წარუმძღვარა: „არაფერს არ მოგიწოდებთ, არც არავითარი ირონია! მხოლოდ ეპოქის დოკუმენტი! იოსებ გრიშაშვილი. 1948 წელი!“

სხვადასხვა აზრი გამოითქვა. ზოგი ესარჩლებოდა გრიშაშვილს, – ეპოქა იყო ასეთიო, მარცხენა ხელით დაწერაო, ზოგი კი პრიმიტივობას და მავნებლობას აბრალებდა. მეც გამოვთქვი ჩემი აზრი ძირითადად მათ გასაგონად, ვინც პრინციპულად არ სწავლობს რუსულს და ვინც სწავლობს, იმასაც ამუნათებს გულზე მჯიღის ბრაგუნით.

და სწორედ იმ კომენტარის გასტატუსება მირჩიეს.

ჰოდა, ვასტატუსებ. იმედია, ახალგაზრდებიც წაიკითხავენ, მათ შორის – ჩემი სტუდენტები, ძველები თუ ახლები თუ მომავლები. იქნებ ჯერ კიდევ არ არის გვიან, იქნებ ჯერ კიდევ შეგვრჩა ანალიზის უნარი, იქნებ ისტორია ჯერ კიდევ ისტორიაა და გეოგრაფია ჯერ კიდევ – გეოგრაფია...

აი, ეს კომენტარიც:

ერთი ეს მითხარით, ჩემო გულზემჯიღდაკრულო მეგობრებო, რა ენაზე უნდა ისწავლო და რა ენაზე უნდა წაიკითხო, ვთქვათ, ის მრავალტომიანი „აქტები“, სხვაზე რომ არაფერი ვთქვათ, რომლის გარეშე საქართველოს ისტორია ცალკე იქნება და ჩვენ ცალკე? თუ იმ ყველაფერს ქართულად ან ინგლისურად გვითარგმნის ვინმე? ან რა ენაზე უნდა ველაპარაკოთ აფხაზებსა, როცა, ღმერთი იზამს, და კვლავ ერთად ვიქნებით. არ მითხრათ, ახლა, მაგ მჯიღს გაფიცებთ, აფხაზურს ვისწავლითო! ან რა ენაზე ველაპარაკებით დღეს ბორჩალოელ აზერბაიჯანელებს ან ახალქალაქისა თუ ნინოწმინდის სომხებს – ჩვენს მოქალაქეებს? კი, კანონი ავალდებულებს, რომ უნდა ისწავლონ სახელმწიფო ენა, მაგრამ 30 წელი გავიდა და არ ისწავლეს და ვერც ვასწავლეთ! მათაც ინგლისურად ველაპარაკოთ? იმ ევროპაში, რომელსაც ასე ძალიან მიველტვით, ყველა ადამიანმა ორი-სამი ენა იცის და მეზობლისა – პირველ რიგში, პოლიტიკური სიმპათია-ანტიპათიებისა და გულზემჯიღდაკრულობის მიუხედავად. ისე, როგორ იქნება გულზემჯიღდაკრულობა ინგლისურად? და რუსულად? და ჩინურად? და სხვა ენაზე? რა ვართ მაინც ეს ქართველები, ასე გულზემჯიღდაკრულები! რა თქმა უნდა, ინგლისური კარგად უნდა ვიცოდეთ, არა ისე, როგორ ყბადაღებული „კომპიუტერი-ინგლისურის“ პროგრამა ითვალისწინებს, როცა არც კომპიუტერი ვიცით და არც ინგლისური და, სხვათა შორის, არც არავინ გვთხოვს, თუ ფეისბუქის დონეზე გვეცოდინება კომპიუტერი და ტაქსისტისა და ოფიციანტის დონეზე – ინგლისური. ინგლისური საერთაშორისო ენად ჩამოყალიბდა (იქამდე, რომ ევროკავშირში მთავარი ენაა, თუმცა, იქ არცერთი ინგლისურენოვანი ქვეყანა არ არის!), და მის გარეშე დღეს გაგვიჭირდება, მაგრამ იგი ვერ გვიშველის, რომ არც ჩვენს ისტორიას მოვწყდეთ და არც ჩვენს გეოგრაფიას, რაც შეიძლება ძალიან უნდოდეს მავანს, ვისთვისაც ინგლისური მშობლიური ენაა. ვირტყათ ახლა გულზე მჯიღი, ხოლო გრიშაშვილს ჩემი გამოსარჩლება არ სჭირდება. რამდენადაც ვიცი, თავადაც განიცდიდა, რომ როგორც სჭირდებოდა, იმ დონეზე არ იცოდა რუსული. პოსტის ავტორის არ იყოს, არც მე მოგიწოდებთ არაფერს – გულზე მჯიღის ცემა ადვილია, კიდევ ერთი ენის შესწავლა, რაგინდ ის საჭირო იყოს – ძნელი, ხოლო ჩვენ ხომ გულზემჯიღდაკრულებთან ერთად ზარმაცებიც ვართ! ღმერთმა ყველას ხელი მოგიმართოთ – გულიც თქვენია და მჯიღიც! მაგრამ გაითვალისწინეთ, რომ საქართველოა ერთი – თავისი ისტორიითა და გეოგრაფიით!