- +

- ბაბუ, მითხარი, მე ხომ თბილისელი ვარ?

- შენ თბილისში დაიბადე.

- შენ სად დაიბადე?

- მე... სოხუმში.

- დედიკო და მამიკოც?

- კი, დედიკო და მამიკოც.

- სოხუმი სად არის, ბაბუ?

- დედამიწაზე უამრავი ქალაქია, ძალიან ბევრი ქალაქი... მათ შორის არის ერთი პატარა ქალაქი, იმას სოხუმი ჰქვია და იგი ჩვენი ქალაქია.

- მართლა ჩვენია?

- ჰო.

- რატომ არის ჩვენი?

- იმიტომ, რომ... ჩვენ იქ დიდი სახლი გვაქვს, ჩვენი სახლი.

- მეტი კიდევ რა გვაქვს?

- კოხტა ეზო, ცივი წყარო და რკინის ჭიშკარი.

- ვერავინ რო ვერ შემოვა ისეთი?

- სტუმარი შემოვა, ბაბუ, ჭიშკარს გააღებს და შემოვა.

- ქურდი არ შემოვა?

- ქურდი არა, ვერ გაბედავს.

- რატომ, დიდი ძაღლიც გვყავს?

- კი, დიდი ძაღლი გვყავს, ქურდს არ შემოუშვებს.

- ე, ჩვენს ძაღლს რა ჰქვია?

- რა ჰქვია და ჯეკა.

- ჯეკა! ბაბუ, იცი, ძალიან მინდა მყავდეს ლეკვი, ვგიჟდები ისე მიყვარს.

- კიდევ რა არის სოხუმში? აუ, მიდი რა, მითხარი!

- ცა არის, ბაბუ, იმოდენა, საითაც არ გაიხედავ, ცქერით ვეღარ გაძღები. ზღვა არის ვეებერთელა, ღრმა და საოცარი. ზაფხული იცის ისეთი, გულს რომ სიხარულით აგივსებს. ბევრი, ბევრი ადამიანი ჩამოდის ჩვენთან ზაფხულობით.

- რატომ?

- სოხუმი ზღვისპირა ქალაქია და ადამიანები იქ დასასვენებლად ჩადიან.

- ზღვაში რომ იცურაონ?

- ჰო, რომ იცურაონ, დაისვენონ და სიცოცხლე გაიხანგრძლივონ.

- უხარიათ მერე?

- როგორ არა! გაოცებული ადამიანები ყველაფერს ათვალიერებენ.

- რას ათვალიერებენ?

- ზღვას, გემებს, კოპწია სახლებს, ლამაზ სასტუმროებს, შადრევნებს, მაღალ მთებს...

- კიდევ, ბაბუ, სოხუმში მტრედებს არავინ იჭერს?

- ოჰ, არა, მტრედს იქ არავინ იჭერს!

- არც თოლიას?

- არა, არც თოლიას.

- მაწანწალა ძაღლებს?

- არიან ადამიანები, რომლებიც მაწანწალა ძაღლებს უვლიან. ვის როგორ შეუძლია, ხან რას აჭმევენ და ხან რას.

- ისინი ცოდონი არიან, ხო?

- სახლი მაგათ არა აქვთ და პატრონიც არ ჰყავთ... ცოდონი როგორ არ არიან.

- ბაბუ, ჩვენს ძაღლს სოხუმში ვინ უვლის?

- ჩვენი ჯეკა ისეთი ყოჩაღია, თავს არ დაიკარგავს.

- წვიმა როცა წამოვა, სად უნდა დაიმალოს?

- თავის სახლში.

- მაგარი სახლი აქვს?

- კი, ხის სახლი აქვს, მაგარი, პატარა მწვანე სახლი... ჩემი ხელით ავუშენე.

- ნეტა, ახლა სოხუმში თუ წვიმს?

- შეიძლება წვიმს კიდეც.

- ვითომ ცოტას იწვიმებს თუ ბევრს?

- შენ ნუ ღელავ, იქ ხშირად წვიმს ხოლმე, მაგრამ ისე ლამაზად წვიმს, თავი ზღაპარში გეგონება... წვიმა თავს კი არ გაბეზრებს, გეთამაშება, შენთან განშორება ეძნელება, გეალერსება... გამოიდარებს და მოგენატრება.

- კიდევ, ბაბუ, კიდევ რა არის სოხუმში?

- ულამაზესი ტბები, ზღაპრული გამოქვაბულები და უძველესი ეკლესიები, ქვები, საუკუნეები რომ გამოუვლიათ... კიდევ ჯადოსნური მაგნოლიები და ზღვაში მოცურავე იალქნიანი ნავები.

- მაგნოლია რა არის?

- დიდრონი ხეა, თეთრი და სურნელოვანი ყვავილის ხე... ამ ყვავილს ჯადოსნური ძალა აქვს, ბაბუ.

- როგორ ჯადოსნური?

- მაგნოლიები ამბებს ჰყვებიან.

- რას მომიყვებიან, როგორ მაინტერესებს!

- ბევრ საოცარ ამბავს.

- ბაბუ, სოხუმი საით არის?

- იქით, დასავლეთისკენ.

- შორსაა დასავლეთი?

- არა, აქვეა, ახლოს.

- ძალიან მინდა სოხუმში, ჯეკასთან მინდა, ჩვენს სახლში... მაგნოლიებთან მინდა, ზღვაც მინდა ძალიან, სულ ძალიან.

მე ცურვასაც ვისწავლი, ბაბუ!

- მჯერა შენი!

- იცი რა, დედიკო და მამიკო სახლში რო არ არიან, მეშინია შენც არ დამტოვო. მარტო ყოფნა არ მინდა. უჩემოდ ხომ არსად წახვალ?

- ეგ რამ გაფიქრებინა, უშენოდ სად უნდა წავიდე? შენ ჩემი ვაჟკაცი ხარ, ბაბუ, გვარის გამგრძელებელი!

- მაგნოლიების ამბებს კიდე მომიყვები?

- მოგიყვები, შენ თავს გეფიცები, ყოველდღე მოგიყვები.

ოთარ პერტახია - „მაგნოლიები ამბებს ჰყვებიან"