„გიოს ვერ და­ვემ­შვი­დო­ბე... ასე დავ­წე­რე კი­დეც: „დრო­ე­ბით ჩემო ძმო­ბი­ლო, დრო­ე­ბით“, - ამის შესახებ ambebi.ge-ს კულ­ტუ­რის პა­ლა­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლმა დავით ოქი­ტაშ­ვი­ლმა განუცხადა, რო­მელ­მაც ცოტა ხნის წინ მომ­ღე­რალ გიო ხუ­ციშ­ვი­ლის ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნის ღო­ნის­ძი­ე­ბას ორ­გა­ნი­ზე­ბა გა­უ­კე­თა და მომ­ღე­რალს ბო­ლომ­დე გვერ­დით და­უდ­გა.

უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­ნიც­დის გიო ხუ­ციშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას და გულ­წრფე­ლად ემ­შვი­დო­ბე­ბი­ან ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მარ­თლაც და­აკ­ლდა ქა­ლაქს. თი­თო­ე­ულს თა­ვი­სი გიო ხუ­ციშ­ვი­ლი ჰყავს და დღეს AMBEBI.GE-სთან ამ მო­გო­ნე­ბებს აცო­ცხლე­ბენ...

დავით ოქი­ტაშ­ვი­ლი, კულ­ტუ­რის პა­ლა­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლი:

„რო­დე­საც ვუ­თხა­რი, რომ მისი ვარ­სკვლა­ვი უნდა გაგ­ვეხ­სნა, მისი ბედ­ნი­ე­რი სახე უნდა გე­ნა­ხათ - უც­ბად მოძ­ლი­ერ­და. მე, მისი მე­უღ­ლე, ბა­კურ ბა­კუ­რა­ძე და ირაკ­ლი მეძ­მა­რი­აშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვით და რო­დე­საც და­ვი­წყეთ ფიქ­რი იმა­ზე, თუ რო­გო­რი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო მისი სა­ღა­მო, რა­ღაც მო­მენ­ტში თქვა - არა, ეს არ გა­მო­ვა. რა­ტომ-მეთ­ქი? ცუ­დად ვარ და მთე­ლი კონ­ცერ­ტის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვერ ვიმ­ღე­რე­ბო. ვუ­თხა­რი, სხვე­ბი იმ­ღე­რე­ბენ, ბო­ლოს გა­მოხ­ვალ და მა­ყუ­რე­ბელს მო­ე­ფე­რე­ბი-მეთ­ქი. ეს მო­ე­წო­ნა, კარ­გია, მა­ყუ­რე­ბელს მარ­თლა მინ­და მო­ვე­ფე­რო და დიდი მად­ლო­ბა ვუ­თხრა წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში იმ სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის, რა­საც მათ­გან ვგრძნო­ბო...

ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნის სა­ღა­მო იყო სა­ო­ცა­რი. ის თა­ვის მსმე­ნელს და­ემ­შვი­დო­ბა, თუმ­ცა არა­ვის სჯე­რო­და, რომ ასე მალე წა­ვი­დო­და... ბო­ლოს ერ­თად უწ­მინ­დეს­თან ვი­ყა­ვით, არ და­მა­ვი­წყდე­ბა მისი ბედ­ნი­ე­რი სახე... პატ­რი­არ­ქმა სან­თლე­ბი აჩუ­ქა, სახ­ლში რომ მი­ვი­და, მა­შინ­ვე და­ან­თო... იქი­დან რომ გა­მო­ვე­დით, ერთი რამ მი­თხრა, რაც გულ­ში ხინ­ჯად მაქვს და ჩემს თავს ვერ ვპა­ტი­ობ. იქ­ნებ ამ დღე­ებ­ში მე, შენ და ბა­კუ­რი (ბა­კურ ბა­კუ­რა­ძე კონ­ცერ­ტის რე­ჟი­სო­რი იყო - ავტ.) დავ­სხდეთ, მინ­და, მო­გე­ფე­როთ იმის­თვის, რო­გო­რი კარ­გი სა­ღა­მო გა­მო­ვი­დაო. ის­რა­ე­ლი­დან რომ ჩა­მოხ­ვალ, მა­შინ დავ­სხდეთ-მეთ­ქი. ვფიქ­რობ, რა­ღა­ცის თქმა უნ­დო­და, მაგ­რამ იმ­დე­ნად ცუ­დად იყო, ის­რა­ელ­ში ვე­ღარც წა­ვი­და. კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლეს ურე­კავ­და, მად­ლო­ბას უხ­დი­და, თით­ქოს ემ­შვი­დო­ბე­ბო­და. კონ­ცერ­ტმა ბედ­ნი­ე­რი გა­ხა­და. მძი­მე სენს ბოლო წუ­თამ­დე ებ­რძო­და. მე­უბ­ნე­ბო­და, ამე­რი­კა­ში გაგ­ზავ­ნი­ლი გვაქვს სა­ბუ­თე­ბი და იქი­დან პა­სუხს ვე­ლო­დე­ბი­თო. ვუ­თხა­რი, არ ინერ­ვი­უ­ლო, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა-მეთ­ქი.

მი­ჭირს გი­ო­ზე წარ­სულ­ში სა­უ­ბა­რი. ყვე­ლას დიდი მად­ლო­ბა, ვინც 29 მა­ისს და­ა­ფა­სა და კონ­ცერ­ტზე მო­ვი­და, მო­ე­ფე­რა გიოს. მის ბედ­ნი­ერ სა­ხეს ვერ ვი­ვი­წყებ, რო­დე­საც მისი ვარ­სკვლა­ვი იხ­სე­ნე­ბო­და, მსმე­ნელს შეჰ­ხა­რო­და. სულ ვამ­ბობ, ვარ­სკვლავს დათო ოქი­ტაშ­ვი­ლი არ ხსნის, ვარ­სკვლავს ხნის ხალ­ხი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა. ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი თუ არ გაქვს, გახ­სე­ნი რამ­დე­ნი ვარ­სკვლა­ვიც გინ­და... გიომ ვარ­სკვლა­ვი ხალ­ხის­გან და­იმ­სა­ხუ­რა".

წყარო :