უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი გა­ნიც­დის გიო ხუ­ციშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას და გულ­წრფე­ლად ემ­შვი­დო­ბე­ბი­ან ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მარ­თლაც და­აკ­ლდა ქა­ლაქს. თი­თო­ე­ულს თა­ვი­სი გიო ხუ­ციშ­ვი­ლი ჰყავს და დღეს AMBEBI.GE-სთან ამ მო­გო­ნე­ბებს აცო­ცხლე­ბენ...

კომ­პო­ზი­ტო­რი ნატო გე­ლაშ­ვი­ლი ის ადა­მი­ა­ნია, რომ­ლის უამ­რა­ვი სიმ­ღე­რა გიო ხუ­ციშ­ვილ­მა რო­გორც მარ­ტომ, ისე ნა­ტოს­თან ერ­თად, დუ­ეტ­ში ააჟ­ღე­რა. თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი მსმე­ნელს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უყ­ვარს...

„ჩემ­თვის გიოს სა­ხით თბი­ლი­სის დიდი ნა­წი­ლი მოკ­ვდა. ჩემი 20 წელი მოკ­ვდა, სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი, მე­სა­ი­დუმ­ლე, ოჯა­ხის წევ­რი დავ­კარ­გე, გი­ოს­თან ერ­თად, ჩემ­ში ეპო­ქა მოკ­ვდა. არც ვიცი, რა გან­ცდა მაქვს, სა­ო­ცა­რი - ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი ის არის, რომ სა­ნამ დი­ლით ამ ყვე­ლა­ფერს გა­ვი­გებ­დი, გიო სიზ­მარ­ში და­მემ­შვი­დო­ბა, გა­ვიღ­ვი­ძე და გიო მარ­თლაც აღარ იყო. ეს სიზ­მა­რი არას­დროს ამო­მი­ვა თა­ვი­დან. ჩემ­თან სახ­ლში მო­ვი­და, დე­რე­ფან­ში იდგა, ოღონდ, უკვე ბო­ლოდ­რო­ინ­დე­ლი გიო, გა­და­მეხ­ვია - ხომ იცი, რო­გორ ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­ხა­რო. რომ გა­მო­ვიღ­ვი­ძე, ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ არ იყო. არ ვიცი, ეს რა ჯაჭ­ვია... ფაქ­ტია, რომ ჩემი ნა­წი­ლი იყო... ოჯა­ხის წევ­რე­ბი დავ­კარ­გე და ასე­თი რამ არა­ვის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­სას არ მქო­ნია.

მოკ­ლედ, ამ დი­ლას, ტე­ლე­ფო­ნამ­დე არც მივ­სულ­ვარ, რომ ამ­ბა­ვი გა­მე­გო, ჩემს თავ­ში გიოს უკვე და­ვემ­შვი­დო­ბე. ბოლო ორი დღე ცუ­დად იყო, საკ­ვებ­ზეც უარი თქვა, მაგ­რამ მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას მა­ინც არ ვუშ­ვებ­დი... დღეს გი­ოს­თან ერ­თად ვა­ცი­ლებ ბევრ ლა­მაზ წელს, მო­გო­ნე­ბას. ალ­ბათ ოდეს­მე მეც და ყვე­ლა იქით წა­ვალთ, თუმ­ცა იცო­ცხლებს ის, რაც მე და გიომ დავ­ტო­ვეთ, ვი­ღა­ცის­თვის მა­ინც აყ­ვავ­დე­ბა ნუში. ერთი რამ ვიცი, რომ ერ­თად ბევ­რი რამ შევ­ძე­ლით. ბევ­რი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ამ სიმ­ღე­რე­ბით გა­ვა­ბედ­ნი­ე­რეთ. ასე რომ, რამ­დენ­ჯე­რაც ეს მუ­სი­კა აჟ­ღერ­დე­ბა, ვი­ღა­ცის­თვის მა­ინც იყ­ვა­ვი­ლებს ნუში და გიო გა­ცო­ცხლდე­ბა... ბევ­რი წელი ამ ქა­ლაქ­ში ერ­თად მო­ვი­ტა­ნეთ და ჩვე­ნი ტან­დე­მით ეს ქა­ლა­ქიც ვა­ბედ­ნი­ე­რეთ. ვზი­ვარ ახლა ჩემ­თვის და ნა­ბიჯს ვერ ვად­გამ, არ მინ­და, რომ ისე­თი ვნა­ხო, რო­გო­რიც ახ­ლაა. ჩემს თვალ­წინ კად­რე­ბად გარ­ბის მას­თან ერ­თად გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი, სა­ა­თე­ბი, წუ­თე­ბი.

ბო­ლოს დიდი ხანი არ გვიმ­ღე­რია, მაგ­რამ არ არ­სე­ბობ­და დღე, ჩემ­თვის არ და­ე­რე­კა. ბოლო 4 წელი, როცა ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, იცო­და, რომ ცუ­დად ვი­ყა­ვი და სულ მთხოვ­და - ნა­ტაშ, დეპ­რე­სი­ი­დან გინ­და გა­მო­გიყ­ვა­ნო და გა­მო­გი­ა­რო? ჩემი სიმ­ღე­რე­ბი შე­სის­ხლხორ­ცე­ბუ­ლი ჰქონ­და, იმა­საც ვერ იტან­და, რომ ვინ­მე რო­მე­ლი­მეს იმ­ღე­რებ­და, ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და და ამი­ტომ ცო­ტას ეგო­ის­ტობ­და...“

წყარო :