რა ეშველება ამ ქვეყანას, სადაც ერთ კაცს რომ დანიშნავ თანამდებობაზე, ორი კაცი მეთვალყურედ უნდა მიუჩინო, რომ არ იქურდოს, არ იმამაძაღლოს, არ მოიპაროს, თუმცა არც ეს შველის საქმეს - დრო გადის, ის ერთი იმ ორ მოყურიადესთან საერთო ენას პოულობს და ახლა უკვე სამნი იპარავენ ერთად.

საყოველთაო-სახალხო უბედურებაა ის, რაც გვჭირს, ეროვნული, ზოგადნაციონალური ავადმყოფობა, რომლისგანაც ვერა და ვერ განვიკურნეთ.

მსოფლიოში, ალბათ, ძნელად მოიძებნება ქვეყანა, რომელსაც ასეთი ენთუზიაზმით, ასეთი აზარტით და ხალისით ძარცვავდნენ მისი მოქალაქეები, როგორც ამას ქართველები აკეთებენ.

ჩვენ კი დავმგარვართ და ბიძინა ივანიშვილისკენ ვიშვერთ ხელს - რატომ არ ასწორებს ამ ზნეგამრუდებულ, მამაძაღლობის და ოღრაშობის გზაზე შემდგარ ქვეყანასო.

ერთმა ბიძინა ივანიშვილმა რა ქნას, ერთმა კაცმა როგორ დაუმოკლოს საჯიბგიროდ გამზადებული ხელი და როგორ გამოუცვალოს საცუღლუტოდ მომართული ტვინი და გონება ათასებს და ასიათასებს?

არა მარტო ილია ჭავჭავაძე, მე 19 საუკუნის მთელი ქართული მწერლობა იმის თავგამოდებულ ცდაში იყო, ადამიანი თავისი ქვეყნის პატრიოტად და ჭეშმარიტ მოქალაქედ აღზრდილიყო, ჩვენ კი იოლი გამოსავალი მოვძებნეთ - ავიღეთ და ილია მოვკალით, მოგვიანებით კი საერთოდ მოვკალით ქართული მწერლობა, რომ კიდევ ვიღაცას არ შევეწუხებინეთ ზედმეტად თავისი აღმზრდელობით-დიდაქტიკური შეგონებებით.

ეკლესიაა და, როგორც ირკვევა, თვითონ იქცა ბიზნესცენტრის მაგვარ რაღაც ორგანიზაციად, სადაც მილიონები ტრიალებს თურმე.

სკოლაა და იმ სკოლამ სხვას რა განათლება უნდა მისცეს, სადაც მასწავლებლები თვითონ ვერ აბარებენ გამოცდებს.

ოჯახია და მშობლები უცხოეთში არიან წასული სამუშაოდ, შინ მარტო დარჩენილი ბავშვები და ბებია-ბაბუები კი, ერთმანეთისგან ეპოქებით დაშორებულნი, ერთმანეთს ვერ უგებენ, ერთმანეთისა არ ესმით.

არა ეკლესია, არა მწერლობა, არა სკოლა, არა ოჯახი - აბა, სად უნდა აღიზარდოს და ვინ უნდა აღზარდოს ადამიანი თავისი ქვეყნის ღირსეულ მოქალაქედ?

არა ეკლესია, არა მწერლობა, არა სკოლა, არა ოჯახი, სამაგიეროდ, ყოველივე ამას ჩანაცვლებული ინტერნეტი და ამ ინტერნეტის ჯუნგლებში „აღზრდილი“ თანამედროვე მაუგლები - ეს არის კაცობრიობის საბედისწერო მომავალი და, როგორც ჩანს, ამ მომავალს ვერც საქართველო ასცდება.

სხვათა შორის, პოლიტიკაში შემოსვლის პირველ ხანებში ბიძინა ივანიშვილმა სცადა არა მხოლოდ მატერიალურ, არამედ სულიერ ფასეულობებზე წამოეწყო საუბარი და საზოგადოების ყურადღება იმაზე გაემახვილებინა, თუ როგორ უნდა აღიზარდოს ადამიანი სრულყოფილ ადამიანად, სრულყოფილ პიროვნებად, თუმცა მალევე გაირკვა, რომ საზოგადოებას ნაკლებად აინტერესებდა ეს თემები.

საზოგადოებას დღესვე, ახლავე, დაუყოვნებლივ სურდა ყველანაირი სიკეთე მიეღო და თანაც ისე, რომ თავად დიდად არ გარჯილიყო.

ჩვენ გვინდა, უკეთესად ვიცხოვროთ, მაგრამ არაფერს ვაკეთებთ იმისთვის, რომ უკეთესები გავხდეთ.

ჩვენ გვინდა, ეს დუხჭირი რეალობა შევცვალოთ, მაგრამ არაფერს არ ვაკეთებთ იმისთვის, რომ თვითონ შევიცვალოთ.

თუ უკეთესები არ გავხდით, თუ უკეთესობისკენ არ შევიცვლებით, ვერაფერს ვერ შევცვლით და ამ მოჯადოებული წრიდან ვერ გამოვალთ.

სახელმწიფოს ფუნქცია სულაც არ არის მხოლოდ ის, რომ ქვეყანაში რაც შეიძლება მეტი პური, რაც შეიძლება მეტი კარტოფილი და ლობიო მოიყვანოს.

სახელმწიფოს უპირველესი დანიშნულებაა, ხელი შეუწყოს სახელმწიფოსთვის ყველაზე მთავარი „პროდუქტის“, მაღალი სულიერების და მაღალი კულტურის ადამიანის ჩამოყალიბებას.

თუ ეს არ გაკეთდება, პურიც შეიჭმება, კარტოფილიც და ლობიოც, მაგრამ ქვეყანა სახელმწიფოდ, ხალხი კი ერად ვერ შედგება.

მინაწერი: სასაცილოა და იმავე დროს უკიდურესად გამაღიზიანებელი, როცა „ნაცმოძრაობა“ „ქართულ ოცნებას“ ფინანსურ დარღვევებსა და ეკონომიკური ხასიათის დანაშაულებებზე უკიჟინებს.

ცალკეული ფაქტები, ცხადია, დღესაც ხდება, მაგრამ ეს ფაქტები იმ გრანდიოზული მასშტაბების კორუფციასთან და ბანდიტიზმთან შედარებით, რასაც „ნაცმოძრაობის’ ხელისუფლებაში ყოფნის დროს ჰქონდა ადგილი, ზღვაში წვეთია.

ექსპერტების და ანალიტიკოსების დასკვნით, „ნაცმოძრაობამ“ ცხრა წლის განმავლობაში 16 მილიარდი „აითვისა“ და მიიტაცა.

ამას თუ მივუმატებთ შევარდნაძის პერიოდში მიტაცებულ მილიარდებს, ადვილი მისახვედრია, რა უმძიმესი მემკვიდრეობა ერგო „ქართულ ოცნებას“, რომელსაც, სახელმწიფოს ნაცვლად, ფაქტობრივად, სახელმწიფოს ნანგრევები დახვდა, კეთილდღეობის და ბედნიერების იმიტაციის შესაქმნელად ნანგრევებზე გადაფარებული ბრჭყვიალა და ჭყეტელა ფალასფულასით.

ჩემი აზრით, „ქართული ოცნების“ მიერ ბოლო დროს განხორციელებული, მე ვიტყოდი, რევოლუციური რეფორმები, ვგულისხმობ სამინისტროების შერწყმას და ე.წ. მცირე მთავრობის ჩამოყალიბებას, ბევრ სხვა სიკეთსთან ერთად, მკვეთრად შეამცირებს ბიუროკრატიულ-ჩინოვნიკური ელიტისგან მომდინარე კორუფციული საფრთხეების რისკებს.

განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანია განთლებისა და კულტურის სამინისტროს შერწყმა, რომელიც, ფაქტობრივად, ადამიანის სრულყოფილ პიროვნებად ჩამოყალიბების ახალ ფილოსოფიურ ხედვად, ახალ კონცეფციად მიმაჩნია.

ვახტანგ ხარჩილავა

წყარო :