- +

 

 

პოლიტიკა და ჟურნალისტიკა

 

მე დღესაც ჟურნალისტი ვარ - არამარტო პროფესიით, არამედ სულითაც ჟურნალისტი ვარ, მაგრამ გარკვეული გარემოებების გამო, თუნდაც იმის გამო, რომ პოლიტიკურ არენაზე აქტიურობაა საჭირო, აღმოვჩნდი პოლიტიკაში.

 

ვერ გეტყვით, რომ ჩემთვის ამის მერე რამე არსებითად შეიცვალა, იმიტომ, რომ მე არ ვარ კლასიკური ტიპის პოლიტიკოსი - მიმაჩნია, რომ პოლიტიკოსი, პირველ რიგში, უნდა იყოს გულწრფელი, უნდა იყოს ის, ვინც სინამდვილეშია, იმიტომ, რომ პოლიტიკოსი ელაპარაკება ხალხს და ხალხს უნდა ესმოდეს შენი ენა. ხალხს ესმის ჩემი, მე ეს მიხარია და რა მნიშვნელობა აქვს, სად ვიქნები - პოლიტიკაში თუ სხვა სფეროში.

 

ვთვლი, რომ პოლიტიკაში სულ ვიყავი, იმიტომ, რომ როგორც ჟურნალისტი, სულ ვაშუქებდი პოლიტიკურ თემებს. არაერთი პოლიტიკოსი შევქმენით ჟურნალისტებმა - მოვიყვანეთ ხელისუფლებაში, გავუშვით ხელისუფლებიდან და ეს ჩემთვის უდიდესი გამოცდილებაა. ჩემთვის არსებითად არაფერი შეცვლილა, იმიტომ, რომ ვინც ვიყავი, ისევ ის ვარ, რაც მომწონდა, ან არ მომწონდა დღესაც იგივე მომწონს, ან არ მომწონს.

 

მგონია, რომ ზოგადად პოლიტიკოსების ახალი სტანდარტი უნდა ჩამოყალიბდეს, რასაც საქართველოში მუდმივად ხელს უშლიან - როგორც ხელისუფლება, ასევე ოპოზიციური მარადმწვანე პარტიები, ამიტომაა, ახალი სახეები რომ არ მოდიან პოლიტიკაში. ქართული პოლიტიკა არ არის ის, რაც არის კლასიკური გაგებით ევროპული პოლიტიკა. ქართული პოლიტიკა ძალიან ჰგავს იტალიურ მაფიას, სადაც ყველაფერი მოსულა, ყველაფერი შეიძლება - პოლიტიკოსი მოსპო, შავი პიარი გამოიყენო, გაანადგურო. ამ წნეხს გაურბის ახალგაზრდობა.

 

 

პოლიტიკა და პოლიტიკოსი

 

დღეს ასეთი აზრია დამკვიდრებული - პოლიტიკოსია? ე.ი. იტყუება. პარტიის გენერალური მდივანია? - ე.ი. ამას მარტო ხელისუფლებაში მოსვლა უნდა. პოლიტიკოსი და პოლიტიკა ხალხისთვის უნდა იყოს. ხალხს უნდა ესაუბრო გასაგები ენით, უნდა დაიცვა ხალხის ინტერესი... რამდენი პოლიტიკოსი გვყავს, რომ გამოდიან და მათი ლექსიკა საერთოდ არ გვესმის. მარტო უბრალო ადამიანებს კი არა, იმათაც კი, ვინც მათ მოსმენაში გამოცდილები ვართ.

 

პოლიტიკოსი უნდა იყოს ღია ნებისმიერი კითხვისთვის, თუმცა ვერ ვეთანხმები იმას, რომ პოლიტიკოსს აქვს თმენის ვალდებულება და ყველაფერი უნდა მოითმინოს. კი, უნდა მოითმინო კრიტიკა, შეურაცხყოფა, მაგრამ დედის გინება არ უნდა მოითმინო და თუ საჭიროა, როცა ამის დრო მოვა, უნდა უპასუხო შესაბამისად და დაიხ, როცა არ ვიქნები პოლიტიკაში, ყველას თავ-ყბას დავუნგრევ, ვინც მე დედას მაგინებდა! დღეს მე ვარ პარტიის გენერალური მდივანი და არ შემიძლია, ყველას დავუარო და თავ-ყბა დავუნგრიო - ვინც მე დედას მაგინებს, რადგან არ არის ეს პოლიტიკური კულტურის გამომხატველი, მაგრამ არც ისაა კულტურა, პოლიტიკოსს რომ დედას აგინებ.

 

ომი და სტუდენტობა

 

ტელე-რადიოჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე რომ ჩავაბარე, სულ 10 სტუდენტი ვიყავით ჯგუფში. 80-იანი წლები იყო, გარდამტეხი პერიოდი - საბჭოთა კავშირი ინგრეოდა და იწყებოდა ბრძოლა საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის. ორი ეპოქა, ძველი და ახალი შეეჯახა ერთმანეთს და ჩვენ, ჩვენი თაობა აღმოვჩნდით შუაში.

 

ამის მერე დაიწყო ომები, სიბნელე, გაჭირვება, არა საკვები, არა სინათლე... სანთლის შუქზე ვმეცადინეობდით.

 

1992-93 წლებში ომში აღმოვჩნდი ცხინვალში, მერე აფხაზეთის ომში. 1993 წელი, ძირითადად აფხაზეთის ომში გავატარე. მაშინ არსად ვმუშაობდი, ოფიციალურად ვინმეს რომ გავეგზავნე და ამიტომ, მოხალისე ჟურნალისტად ვიყავი წასული. „პირველი არხის" დილის გადაცემისთვის ვამზადებდი რეპორტაჟებს, უამრავი კადრი დაგროვდა და ძალიან ბევრი კადრი ინახება „საზოგადოებრივი მაუწყებლის" არქივში. დღეს, როცა ამ კადრებს უშვებენ, არავის ახსენდება ის ხალხი, ვინც ისინი გადაიღო.

 

აფხაზეთის ომში მარტო საომარ მოქმედებებს არ ვაშუქებდი. მაშინ 20-21 წლის ვიყავი. ვცდილობდი, ომი სხვა კუთხით მეჩვენებინა.

 

სოხუმში, როცა დაბომბვები იწყებოდა, თოლიები სანაპიროს ტოვებდნენ და ზღვა იყო ცარიელი. სულ მიკვირდა, რატომ ქრებოდა ამდენი თოლია ერთად. მერე დავაკვირდი, რომ დაბომბვა როცა იწყებოდა, ძაღლებიც აღარ ჩანდნენ. ერთ დღეს, როცა დაბომბვა არ იყო, მე და ჩემი ოპერატორი ზღვის ნაპირზე ვსეირნობდით,  მოხუცმა ვეტერინარმა გამოიარა. გამოგველაპარაკა და ვკითხე, რატომ ხდებოდა ასეთი რამ... მან გვითხრა, როცა დაბომბვა იწყება, ძაღლების უმეტესობა ინფარქტისგან კვდება, ხოლო თოლიებს ეშინიათ სროლის ხმის, ნაპირს ტოვებენ და ამის გამო პირდაპირ კვდებიან და ზღვაში ან მიწაზე ეცემიანო. ვცდილობდი, სულ ასეთი დეტალები დამეჭირა... ეს ყველაფერი „საზოგადოებრივი მაუწყებლის" არქივში ინახება.

 

მერე მომიწია დაბრუნება ჭუბერის გზით. ეს უკვე აღარ იყო აფხაზეთის ომი. ეს იყო ჯოჯოხეთი როგორც ჩემთვის, ასევე ყველა იმ ადამიანისთვის, ვინც ეს გზა გამოიარა. ძალიან მძიმე იყო ეს გზა ჩემთვის, იმიტომ, რომ ჯინსებით, ბოტასებით და ერთი ჯოხით ალპურ ზონაში აღმოვჩნდით. მთელი 2 000 კილომეტრი ფეხით უნდა გვევლო. მანქანაში ადგილი ჩვილ ბავშვებს დავუთმეთ. იქ, სადაც სამი ადამიანი უნდა მოვთავსებულიყავით, 7 ჩვილი ბავშვი ჩაეტია. მაშინ არ იყო ინტერნეტი და კასეტა უნდა ჩამოგვეტანა.

 

ვერც კი წარმოიდგენთ, რა მძიმე სცენები ვნახე ამ გზაზე... მინდა, ოდესმე დავჯდე და წიგნი დავწერო ამაზე. იმ გზაზე ადამიანი სულიერად გაშიშვლდა მთლიანად, ყველა თვითგადარჩენისთვის იბრძოდა. ამ გზაზე დავინახეთ საკუთარი თავები - შეგიძლია თუ არა გაწირო ადამიანი, როცა ის სულს ღაფავს, გადაუარო და გაიარო. თუ - შეგიძლია გაჩერდე და დაეხმარო, შენს თავზე იფიქრებ თუ პატარა ბავშვს წამოიყვან, ან მოხუცს... ადამიანები გაშიშვლდნენ ამ გზაზე, სხვათაშორის, ამ გზას მოხუცები უფრო უძლებდნენ, ვიდრე პატარა ბავშვები. პატარები იყინებოდნენ, მახსოვს, ჩვილ ბავშვებს შეშინებული დედები ხელს უშვებდნენ და ეს ბავშვები ხრამებში ცვიოდნენ... ეგონათ, რომ მოკვდნენ და მერე ამოჰყავდათ.. ათბობდნენ და ცოცხლდებოდნენ ეს ბავშვები.

 

მე ერთი მოხუცი ქალბატონი მომყავდა. ამ გზის რაღაც მონაკვეთი ერთად გამოვიარეთ, ბინდდებოდა და ჩქარა თუ არ ვივლიდით - გავიყინებოდით. ბებიას გაზრდილი ვარ და ბებიები განსაკუთრებით მიყვარს, ყველა ბებიაში ბებიაჩემს ვხედავ. ეტყობა, მაშინაც ბებია მენატრებოდა. ხელი რომ ჩამკიდა ამ ქალბატონმა, დავაკვირდი, ხელში სათვალე ეჭირა, რომელსაც ფეხსაცმლის თასმისგან გაკეთებული საყურე ჰქონდა. ეს სათვალე ჩაყინული ჰქონდა ხელში... მომყვება და მეუბნება - ყველაფერი სოხუმში დავტოვე, ჩემი ქმრის საფლავი, ჩემი სახლი და წინ სად მივდივარ, ისიც არ ვიციო... მე ვეუბნები - ჩქარა ვიაროთ-მეთქი და ვერ მომყვებოდა... მერე დავხედე და ფეხშიშველი ყოფილა. მერე ერთ-ერთ კოცონთან მთხოვა, აქ დამტოვეო. ბებია ჯარისკაცებს ჩავაბარე და ჩვენ წამოვედთ, სწრაფად უნდა გვევლო, რომ კასეტები ჩამოგვეტანა.

 

რა მახსენდება, იცით? - თავშალი ჰქონდა, რომელიც მე მომახურა. მე 80 წლის ვარ და თუ გავიყინები, ეგ არაფერი, მაგრამ შენ კიდევ უნდა იცოცხლო და თავშალი გაგათბობსო.

 

იქ იყო საოცარი მაგალითები - უწესობისაც, სხვათაშორის, ისეთი მაგალითებიც მახსოვს, დედამ შვილი რომ მიატოვა და შვილმა - დედა და მერე ატირებულები ისევ ერთმანეთს რომ შეხვდნენ. ამავდროულად, უკიდეგანო სიკეთის მაგალითები იყო.

 

მახსენდება ყველა ის ჟურნალისტი, რომლებიც ამ დიდ ომებს შეეწირნენ. ჭუბერში ჩვენი ოპერატორი გრიშა დოლგოპულოვი აფეთქდა ვერტმფრენში. მინდა, ამ ადამიანის სახელი და გვარი დაიმახსოვროს ჩვენმა მაყურებელმა, ეს ადამიანი ლტოლვილების კადრების გადასაღებად მიდიოდა, მეც უნდა ავსულიყავი ვერტმფრენში, მაგრამ ადგილი არ იყო და ერთ-ერთმა კაცმა ხელი მკრა - არ არის შენი ადგილი  - ჩადი რა ამ ვერტმფრენიდანო. ზუსტად 5 წუთში აფრინდა ვერტმფრენი, კლდეს შეეჯახა და ... ძალიან ბევრი ადამიანი დაიღუპა მაშინ, მათ შორის გრიშკა.

 

ასევე, საშა იოსელიანს გავიხსენებ, ჩემს უახლოეს მეგობარს, რომელთან ერთადაც მთელი ომი გავიარე. ასევე, გულიკო გოდილაძეს - უნიჭიერესი რეჟისორი, რომელიც ფილმს იღებდა აფხაზეთის ომზე და აფეთქდა 500-კილოგრამიან ნაღმზე.

 

იცით, რაზე მწყდება გული? - დღეს, აი, ასე უბრალოდ რომ გაისვრიან ხოლმე იარლიყებს - შენ პრორუსი ხარ, შენ იმის აგენტი ხარ და შენ ამისო, მე და ჩემი მეგობრები რომ აფხაზეთის ომში ვიყავით და სწორედ რუსების ჩამოგდებულ ბომბებზე რომ აფეთქდნენ ჩემი მეგობრები, ეს მაია ორჯონიკიძეები და ნათია მეგრელიშვილები სად იყვნენ მაშინ?! რატომ არის ასეთი ადვილი ადამიანებისთვის იარლიყების მიკერება?!

 

მოკლედ, ეს იყო ულამაზესი თაობა, რომელიც ჩაწვა აფხაზეთის ომში და ჩვენ უნდა უკვდავყოთ მათი სახელები. სამწუხაროდ, მე დღეს არ მაქვს ძალა, რომ ამ ჟურნალისტების და ოპერატორების სახელები გავაცოცხლო, მაგრამ აუცილებლად მოვა ის დრო, როცა მათთვის და პირველ რიგში მათი შვილებისთვის რაღაცის გაკეთებას შევძლებ.

 

მედიაკავშირი „ობიექტივი"

 

 

მედიაკავშირი „ობიექტივი" მაშინ შევქმენით, როცა ხელისუფლებაში მიხეილ სააკაშვილი მოვიდა. კარგად ვიცნობდი „ვარდების რევოლუციის" პერსონაჟებს ჩემი ჟურნალისტური საქმიანობიდან გამომდინარე. იმ დროიდან დარწმუნებული ვიყავი, რომ სააკაშვილი სიკეთეს ვერ მოიტანდა და დაანგრევდა ქვეყანას. მასთან დასაპირისპირებლად შევქმენით მედიაკავშირი „ობიექტივი". ეს ყველაფერი გრძელდებოდა მთელი 10 წლის განმავლობაში. ახლა რომ იკითხავენ - რამდენი წელი ებრძოდით მიხეილ სააკაშვილის რეჟიმსო, - ვპასუხობთ - 10 წელი და ამას ისე ვამბობთ, თითქოს არაფერი. 10 წელი ხომ მთელი ცხოვრებაა?! 10 წელი ერთი დიდი ეპიზოდია ადამიანის ცხოვრებისა. 10 წელი ვიყავით ქუჩაში, ზეწოლების ქვეშ... რამდენი განსაცდელი გამოვიარეთ... ახლა თქვენ იმას გიყვებით, რას თქვენც კარგად იცით, თქვენც ჩვენთან ერთად იდექით მაშინ. ერთად გავიარეთ ეს ყველაფერი.

 

მეუბნებინ ხოლმე, რატომ გამოდიხარო წყობილებიდან ტელეეთერშიო. მინდა გითხრათ, რომ ძალიან მშვიდი ადამიანი ვარ ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ვინც მიცნობს, ყველამ იცის, რომ არც სახლში, არც სამსახურში, არც მეგობრებთან ხმისთვის არ ამიწევია, ყოველთვის ვცდილობ, რომ მშვიდობისმყოფელი ვიყო, მაგრამ როგორ შეიძლება, მშვიდად მოვუსმინო იმ ზონდერებს, რომლებიც 2009 წლის 15 ივნისს გვარბევდნენ, მაგალითად, გიორგი ონიანი, დღეს რომ ადვოკატობს. ზიხარ მის წინ და დემოკრატიის არსზე გელაპარაკება. მართლაც რა ვუთხარი ამ ხელისუფლებას, რომ „ნაციონალური მოძრაობა" გააცოცხლა და ოპონენტებად დაგვისვა იმ ხალხს, რომელსაც გვავიწროვებდნენ და რეპრესიებში გვაყოლებდნენ მთელი ამ ხნის განმავლობაში.

 

2012 წლის ოქტომბერი და ციხის ის კადრები

 

სწორედ ღმერთის ნება იყო, რომ ეს კადრები ჩემს და ჩემი გუნდის ხელში აღმოჩენილიყო. როცა მე იმ ციხეში წამებაზე ვლაპარაკობდი, გიჟად ვიყავი გამოცხადებული. ახლა რომ ბრტყელ-ბრტყელი წინადადებებით საუბრობენ, არც ერთი მათგანი, ტელევიზიებიდან - არც ერთი არ გვედგა გვერდზე. არავინ აშუქებდა ამ წამების ფაქტებს. ყველა ტელევიზიაში ბლოკირებული ვიყავით, სამარცხვინოდ იქცეოდნენ და ალბათ, ჟურნალისტიკამაც უნდა გადახედოს თავის წარსულს და რაღაც-რაღაცები უნდა ვისწავლოთ შეცდომებზე და გავაანალიზოთ.

 

როცა ციხეებში წამებაზე ვსაუბრობდი და არავის სჯეროდა ჩემი, სწორედ მაშინ აღმოჩნდა ეს კადრები ჩემს ხელში. ამიტომაც ვარ ღმერთის მადლობელი, რომ ეს კადრები ჩემს ხელში აღმოჩნდა. სულ არ მაინტერესებს, რაში დაეხმარა ხელისუფლებას ეს კადრები. მთავარია, რომ ათასობით პატიმარი გადაურჩა ამ წამებას და ჩემთვის ეს არის მნიშვნელოვანი.

 

მე საქართველოში 15 ოქტომბერს ჩამოვედი. ის პროტესტი, რაც მაშინ აქ ხდებოდა, ინტერნეტის საშუალებით მაქვს ნანახი და ახლაც მეტირება, როცა მახსენდება ის მომენტი, როცა ჟურნალისტები შედიან გლდანის მე-8 საპყრობილეში და პატიმრები „მამაო ჩვენოს" რომ კითხულობენ.

 

საჭირო რომ გახდეს, დღესაც იმავენაირად მოვიქცეოდი აბსოლუტურად, ძალიან მძიმე გადაწყვეტილება იყო, რომ ამეწია „ფლეშკა" და მეთქვა, რომ მე გავავრცელე ეს კადრები. მე რომ ეს არ გამეკეთებინა, უდანაშაულო ადამიანებს ბრალდებოდათ ყველაფერი.

 

რომ მისვამენ შეკითხვას - არჩევანი შვილებსა და პროფესიას შორის - არ არის შეკითხვა სწორი. შვილი ყველა დედისთვის განსაკუთრებულია, მაგრამ ისეთი მომენტია შენი ქვეყნის ცხოვრებაში, ეს რომ არ გააკეთო, როგორ შეიძლება?! ამიტომ, დღესაც რომ მქონდეს იგივე კადრები და დღესაც რომ არჩევანის წინაშე ვიდგე, იმავეს გავაკეთებდი. არ ვფიქრობ, რომ ის თავგანწირვა წყალშია გადაყრილი, იმიტომ, რომ ეს ხელისუფლება, შესაძლოა, უუნაროა, გამოცდილება აკლია, რაღაც სისუსტეები აქვს, მაგრამ ბოროტი არ არის.

 

დღეს ჩემი მთავარი პრეტენზია ისაა, რომ დამნაშავეები უნდა დაისაჯონ და „ნაციონალური მოძრაობაც" ძალიან მშვიდად ნუ იქნება, იმიტომ, რომ დღეს ეს ხელისუფლება გვყავს და ხვალ შეიცვლება და ის სხვა ხელისუფლება მას აუცილებლად დასჯის.

 

პატრიოტიზმი

 

პატრიოტიზმია, როცა იქცევი, სუნთქავ, საუბრობ ისე, რომ შენი სამშობლოს სიყვარულით ხარ გაჟღენთილი. პატრიოტიზმია, როცა შენს ქვეყანაში მცხოვრები სხვა ერების წარმომადგენლები გიყვარს, რომლებიც თავს შენივე ქვეყნის, საქართველოს პატრიოტებად მოიაზრებენ. პატრიოტიზმი საკუთარი ქვეყნისთვის თავგანწირვის უნარია. თქვენ რომ მკითხეთ კადრებზე - გარისკავდით თუ არაო, მე ეჭვიც არ მეპარება, თქვენ რომ ყოფილიყავით ჩემს ადგილზე, ერთი წამითაც არ დაფიქრდებოდით და თქვენც იმავეს გააკეთებდით, ანუ მარტო მე არ ვარ ასეთი. პატრიოტიზმია, როცა ყველანაირ კომფორტსა და სიკეთეზე უარს ამბობ და სამშობლოს აყენებ მაღლა. ესაა პატრიოტიზმი და კიდევ ბევრი რამ.

 

ქალი და პოლიტიკა

 

არ მგონია, რომ ქალების დეფიციტს განიცდიდეს ქართული პოლიტიკა. უამრავი საინტერესო ქალბატონია დღეს ქართულ პოლიტიკაში, როგორც ხელისუფლებაში, ასევე, ოპოზიციაში.

 

რთულია. ერთმანეთს შეუთავსო ოჯახი და  კარიერა. ყველა ქალბატონი, რომლებიც საჯარო სივრცეში საქმიანობენ, ერთი და იმავე პრობლემის წინაშე დგანან. ოჯახის წევრების მხრიდან რომ არ იყოს თანადგომა, ვერაფერს გავაკეთებდი და ესაა ჩემთვის შვება. ჩემი თანამოაზრეები არიან.

 

ჩემი შვილები ძალიან აპოლიტიკურები არიან. არ უყურებენ ჩემს გამოსვლებს და თუ ოდესმე ნახავენ, მაკრიტიკებენ. ძალიან საღ შენიშვნებს მაძლევენ, სხვათაშორის. უკვირთ, რატომ ჩხუბობენ პოლიტიკოსები. ისე, პოლიტიკაზე სახლში არც ვლაპარაკობ.

 

ხუმრობები

 

მე მგონია, რომ უფრო მაგინებენ, ხუმრობენ - ნაკლებად. ისე, ხუმრობები რომ იქმნება, ეს არ არის ცუდი, პირიქით, კარგია. ე.ი. პოპულარული ხარო, ასე მამშვიდებენ. პოლიტიკოსი ხარ და თმენის ვალდებულება გაქვსო, მეუბნებიან და კიდევ ერთხელ ვამბობ - თმენის ვალდებულებას ყველაფერთან მიმართებაში გამოვიჩენ, არ არის პრობლემა, მაგრამ მიუღებელია ჩემთვის დედის გინება საჯარო სივრცეში და ყველას გიმახსოვრებთ! ყველა გინებას ვაკოპირებ, ყველას გვარი, სახელი და ფოტო მაქვს შენახული, ვინც მე დედას მაგინებს და დრო მოვა, როცა არ ვიქნები საჯარო პერსონა და პოლიტიკოსი და მერე ყველას სათითაოდ დაგივლით. სამარცხვინო, იცით, რა არის? კაცები იქცევიან ასე... არ ვიცი, რა დეგრადაცია ხდება. მაგინეთ ჩხუბში, გამაკრიტიკეთ, მომეცით შენიშვნები, არ მოგწონვართ? კი ბატონო, დამიწუნეთ გარეგნობაც, მეტყველებაც, ტანიც, ფეხიც, ცხვირიც, მითუმეტეს, ცხვირთან დააკავშირებით მიზეზიც გაქვთ, მაგრამ დედის გინებაზე ყველამ უნდა შეიკავოთ თავი და მამაკაცები მაინც უნდა ამაღლდეთ ამაზე.

 

შემოქმედება და ირმა ინაშვილი

 

იშვიათად ვწერ. რამდენმე დღის წინ, მე და ჩემი ბავშვობის მეგობარი ნატო გელაშვილი ერთად ვისხედით და ვსაუბრობდით კაფეში - რა კარგი იქნებოდა, ერთი კვირა რომ მოგვცენ თავისუფალი, რამდენ ახალ სიმღერას და ლექსს დავწერდით... მაგრამ ისეა დატვირთული ცხოვრება...

 

ჩემს სამუშაო ოთახში დგას „იამაჰას" როიალი. დიდი ხანია მუზა მაწუხებს, ლექსი მიდევს და მინდა, სიმღერა დავწერო. მოვემზადე დასაწერად, დავიწყე. კარი იღებოდა ყოველ 5 წუთში - ხალხი შემოდიოდა პრობლემებით და მივხვდი, რომ დანაშაული იყო ამ ხალხის წინაშე, მე რომ ვუკრავდი და ვწერდი. შევწყვიტე. გაუგებარია ადამიანებისთვის, როცა მათ უჭირთ მე რა მამღერებს. იმედია, სიბერეში მომეცემა იმის საშუალება, რომ დავჯე და ბევრი კარგი ლექსი და სიმღერა დავწერო.

 

ჩემი ლექსი, რომელიც კონკრეტულ  მომენტში მახსენდება:

 

- რაღაც ახალი ხდება,

ვეღარ ვაჩერებ წამებს,

შენს გახუნებულ თმებში

ვმალავ ქვიშიან თვალებს.

 

რაღაც ახალი ხდება,

მზე შიშის ქალაქს ათბობს,

თავისუფლების ჩიტი

ხის კენწეროზე გალობს.

 

- იყო ასეთი ლექსი...

 

შეცდომები

 

როგორც ყველა მოკვდავს, მეც ბევრი შეცდომა მაქვს. ვინაა უშეცდომო... ბევრ რამეზე მაქვს სინანული. აღსარებაში ბევრი რამ მითქვამს და მიტირია, იმიტომ, რომ ადამიანებისთვის გული მიტკენია, იმიტომ, რომ რაღაც შემეშალა, არასწორად მოვიქეცი... ამას განვიცდი. ყოველთვის მეშინია, ვაი თუ, მე ვერ ვიგრძნო და ისე ვატკინო გული ვინმეს და მერე ვერც მოვინანიო ეს.

 

მინდა, ბოდიში მოვუხადო ყველას, ვისთვისაც გული მიტკენია და ვერ აღვიქვი, რომ გული ვატკინე. ძილის წინ სულ ვცდილობ, გავაანალიზო შეცდომები - ვინმეს ხომ არ ვაწყენინე. ვფიქრობ უამრავ რამეზე, წარსულზე, აწმყოზე, მომავალზე და ამასობაში თენდება კიდეც. არ მეძინება...

ვინ არის ირმა ინაშვილი?

 

ირმა ინაშვილი არაფრით განსხვავდება სხვა ქართველებისგან. ირმა ინაშვილი ის ადამიანია, რომელსაც აღმოაჩნდა ნებისყოფა, არ შეცვლილიყო ამ წლების განმავლობაში. ადამიანები თვალსა და ხელს შუა იცვლებიან.

 

მეუბნებიან, რომ არ ვარ შეცვლილი. ეს მახარებს და ვთვლი, რომ არავისგან არაფრით არ ვარ განსხვავებული. მე ვხედავ ჩემს ირგვლივ ძალიან ბევრ ადამიანს, რომლებითაც აღტაცებული ვარ და გამოვხატავ ჩემს აღტაცებას. დღეს რომ მეუბნებიან, მაგარი ჟურნალისტი იყავი და მაგარ რამეებს აკეთებდიო, მიკვირს, იმიტომ, რომ ისეთ მაგარ რამეებს აკეთებდნენ სხვები, რომ მე იმათით ვიყავი აღტაცებული.

 

ჩემს თავზე არ მაქვს გაზვიადებული წარმოდგენები და შორიდან ვუყურებ ჩემს თავს. წნეხში ვატარებ, ამპარტავნობამ რომ არ მძლიოს და არ ვიფიქრო - რა დიადი ვარ. ამიტომ ვერიდები მაქებარ ადამიანებს, იმიტომ რომ ქებას რომ გიწყებენ, განგრევენ, კარგავ რეალობის აღქმას, იჯერებ, რომ მაგარი ხარ და იწყებ უკუსვლას.

 

 

20 ივლისი, 2015 წელი