„ომის დროს, სასტუმროს გარეთ, სადაც ჩვენ ლტოლვილები ვცხოვრობდით, სულ კედელთან ვთამაშობდი ბურთს. ვოცნებობდი დიდ სტადიონებზე თამაშს და გავქცეულიყავი ყველაფრისგან, რაც ჩემს ირგვლივ ხდებოდა. მინდოდა პროფესიონალი ფეხბურთელი გავმხდარიყავი“, - ამის შესახებ ხორვატიელი ფეხბურთელი ლუკა მოდრიჩიერთ-ერთ ინტერვიუში საუბრობს.

„ყველას შეშლილი ვეგონე. მაგრამ მე მხოლოდ ბურთზე ვფიქრობდი. ომის დამთავრების შემდეგ მამა არმიაში მექანიკოსად მოეწყო. მამამ საფეხბურთო სკოლაში მიმიყვანა, თუმცა ჩემს ფეხბურთელობას სკეპტიკურად უყურებდნენ. ძალიან გამხდარს, ძვლებიც პატარა მქონდა. დანებებას არ ვაპირებდი. ომმა ვერ ამაღებინა ხელი ოცნების ასრულებაზე და ახლა ხომ ეს გამორიცხული იყო. პირდაპირ სიარული და ოცნების ასრულებას შევუდექი. ჩემ კლუბში ყველაფერი მოვიგე, ახლა კი მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალში ვარ ჩემ ხორვატიასთან ერთად. ფინალური სასტვენის თანავე მთელმა ცხოვრებამ გამირბინა გონებაში. და მე ავტირდი“, - აცხადებს ლუკა მოდრიჩი.