2018 წლის 25 დეკემბერს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმიდესისა და უნეტარესის ილია II -ის აღსაყდრების 41 წლისთავი აღინიშნება.

„ღვთივკურთხეული ტახტი სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქისა, მუდამჟამს ერის სულიერი სიწმიდის ამაღლებას უნდა ემსახუროს, მშვიდობის იმ წმიდათაწმიდა საქმეს, რომელსაც განუხრელად მიჰყვება ჩვენი ქვეყანა".

„ვიდრე ვცოცხლობ, მუდამ ჩემ თვალწინ იქნება ის უხილავი და მაინც ხილული ტახტი, რომელზეც მეუფის ძლიერმა მარჯვენამ ამიყვანა. ჩემს გულზე წარუშლელად წერია ის მოვალეობანი, რომელნიც მისმა უსაზღვრო მოწყალებამ დამაკისრა, ბედნიერებას მანიჭებს ფიქრი, რომ ეს მოწყალება და ქრისტეს მოძღვრების ერთგული ქართველი ერის მუდმივი თანადგომა შემმატებს ძალას, რათა განვახორციელო ყოველივე, რაც მაღალმა ღმერთმა დამისახა", - უწმიდესი და უნეტარესი, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II.

პატრიარქი არსაყდრების დღეს 1977 წლის 23 დეკემბერს თბილისის სიონის საპატრიარქო ტაძარში გამართულმა საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის XII ადგილობრივმა კრებამ განიხილა საქართველოს ეკლესიის ახალი კათოლიკოს-პატრიარქის არჩევის საკითხი, მიტროპოლიტი ილია ერთხმად დაადგინეს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქად და მას ილია II ეწოდა.

1977 წლის 25 დეკემბერს საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის საპატრიარქო ტახტზე ახალი პატრიარქი ავიდა. უწმიდესისა და უნეტარესის ილია მეორის აღსაყდრება მცხეთის საპატრიარქო ტაძარში შესრულდა. აღსანიშნავია, რომ საქართველოს ასეთი ახალგაზრდა კათოლიკოს-პატრიარქი არ ჰყოლია.

უწმიდესი და უნეტარესი ილია II, ერში ირაკლი გიორგის ძე ღუდუშაურ-შიოლაშვილიდაიბადა 1933 წელს ძაუგში, ახლანდელ ვლადიკავკაზში, ქრისტიანულ ოჯახში.

შიოლაშვილები უძველესი ქართული გვარის - ღუდუშაურების განშტოებას წარმოადგენენ და როგორც გადმოცემითაა ცნობილი, ამ გვარის წარმოშობა მეფე ვახტანგ გორგასლის სახელს უკავშირდება.

საქართველოს მომავალი კათოლიკოს-პატრიარქის მშობლების - გიორგი შიოლაშვილისა და ნატალია კობაიძის ახლადშექმნილი ოჯახი სნოში იწყებს ცხოვრებას. იმ პერიოდისთვის მეტად გაუჭირდათ, რის გამოც იძულებულები გახდნენ 1927 წელს ქ. ძაუგში (ვლადიკავკაზში) გადასულიყვნენ საცხოვრებლად.

უწმიდესი და უნეტარესი ილია II, სამი დღის ახალშობილი ქრისტეშობის დღეს ძაუგის, ანუ ქ. ვლადიკავკაზის წმიდა ნინოს სახელობის ქართულ ეკლესიაში მოინათლა, მას მეფე ერეკლე II - ის პატივსაცემად ირაკლი დაარქვეს. ნათლობის საიდუმლო არქიმანდრიტმა ტარასიმ (კანდელაკმა) შეასრულა. ირაკლის, შემდგომში კი ილიას ნათლია მონაზონი ზოილე (დვალიშვილი) იყო, რომელიც ბედიის მონასტრის წინამძღვარი გახლდათ, ბოლო ხანებში კი - მცხეთის სამთავროს დედათა მონასტრის.

მონაზონ ზოილეს თავისი ნათლული ირაკლი ხშირად დაჰყავდა სამთავროს მონასტერში და ბავშვს, მშობლებთნ ერთად, ისიც შთააგონებდა ღვთისადმი რწმენასა და სიყვარულს.

1952 წელს ირაკლი შიოლაშვილმა ვლადიკავკაზის სკოლა დაამთავრა და იმავე წელს სწავლა მოსკოვის სასულიერო სემინარიაში განაგრძო, რომელიც 1956 წელს წარჩინებით დაამთავრა და როგორც საუკეთესო სტუდენტი, მოსკოვის სასულიერო აკადემიის პირველ კურსზე ჩაირიცხა.

1957 წლის 16 აპრილს, კათოლიკოს-პატრიარქ მელქისედეკ III -ის ლოცვა-კურთხევით, თბილისის წმიდა ალექსანდრე ნეველის ტაძარში, 24 წლის ირაკლი შიოლაშვილი მეუფე ზინობმა ბერად აღკვეცა და დიდი წინასწარმეტყველის -ილიას სახელი უწოდა.

1957 წლის 18 აპრილს სიონის საპატრიარქო ტაძარში ბერი ილია ხელდასხმულია იეროდიაკვნად, ხოლო 1959 წლის 10 მაისს, კათოლიკოს-პატრიარქ მელქისედეკის ლოცვა-კურთხევით - მღვდელ-მონაზვნად მოსკოვისა და სრულიად რუსეთის უწმიდესი და უნეტარესი პატრიარქის, ალექსის მიერ - წმიდა სერგის მონასტრის ტაძარში და დაჯილდოებულია ოქროს სამკერდე ჯვრით.

1960 წლის 19 დეკემბერს იგი აიყვანეს იღუმენის ხარისხში, ხოლო 1961 წლის 16 სექტემბერს - არქიმანდრიტის ხარისხში.

1967 წლის 1 სექტემბერს იგი დაინიშნა ცხუმ-აფხაზეთის ეპისკოპოსად, ხოლო 1969 წელს მიტროპოლიტის ხარისხში აიყვანეს. 1977 წლის 9 ნოემბერს კი უწმიდესისა და უნეტარესის, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის დავით V-ის გარდაცვალების შემდეგ, წმიდა სინოდის გადაწყვეტილებით, დაადგინეს პატრიარქის მოსაყდრედ. 1977 წლის 23 დეკემბერს აირჩიეს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქად. იმავე წლის 25 დეკემბერს მოხდა მისი ინტრონიზაცია. პატრიარქს მიეკუთვნა სახელი ილია II (ილია I საქართველოს ეკლესიას მართავდა 1600 წლის წინ, 390-400 წწ. -ში).

1978-1983 წწ. კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II იყო ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსპრეზიდენტი. იგი დაჯილდოებულია მსოფლიოს საპატრიარქოს, ანტიოქიის, იერუსალიმის, ალექსანდრიის, რუსეთის, საქართველოს, საბერძნეთის, ბულგარეთის, რუმინეთის პატრიარქების, პოლონეთის, ჩეხოსლოვაკიისა და თითქმის ყველა სხვა მართლმადიდებელი ეკლესიის უმაღლესი ჯილდოთი. ნიუ-იორკის სასულიერო აკადემიამ კათოლიკოს-პატრიარქ ილია II-ს ღვთისმეტყველების დოქტორის საპატიო წოდება მიანიჭა. 1997 წელს მისი უწმიდესობა კრეტის სასულიერო აკადემიამ თავის საპატიო წევრად აირჩია. ამ წელსვე იგი დაადგინეს გაეროსთან არსებულ ინფორმატიზაციის საერთაშორისო აკადემიის ნამდვილ წევრად, 1998 წელს კი ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმ. ტიხონის საღვთისმეტყველო სემინარიამ ღვთისმეტყველების დოქტორის საპატიო წოდება მიანიჭა.

სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის უმთავრესი მიზანი საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენა იყო.

ღვთის შეწევნითა და სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის დაუღალავი მოღვაწეობით, მსოფლიოს საპატრიარქომ 1990 წელს ოფიციალურად ცნო და აღიარა საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალურობა. ამავე წლის 4 მარტს, მართლმადიდებლობის დღესასწაულის დღეს, კონსტანტინეპოლის მთავარეპისკოპოსმა და მსოფლიო პატრიარქმა, ყოვლადუწმიდესმა დიმიტრიოსმა საზეიმო ვითარებაში გადასცა სრულიად საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქს ილია II-ს საქართველოს უწმიდესი მართლმადიდებელი ეკლესიის ავტოკეფალიის ცნობისა და მტკიცების საქართველოს უწმიდესი ეკლესიის მეთაურის საპატრიარქოს ტიტულის ცნობისა და ბოძების სიგელები.

ეს იყო უდიდესი გამარჯვება და სიხარული. ამ ამბავს გამოეხმაურა სრულიად საქართველო, როგორც უწმიდესმა და უნეტარესმა, საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა ილია II-მ აღნიშნა, ეს იყო ქართული ეკლესიის დამოუკიდებლობის საზეიმო და საბოლოო აღიარება.

1995 წელს უწმიდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ ასე გაიხსენა პატრიარქობის პირველი რთული, მაგრამ საინტერესო წლები: „დღეს მე მხოლოდ ჩვენი ეკლესიის ცხოვრების ზოგიერთ ასპექტს შევეხები, გავიხსენებ, რა ურთიერთობა იყო ეკლესიასა და ინტელიგენციას შორის, რომელიც თითქმის ისეთივე ზეწოლას განიცდიდა და ისევე იდევნებოდა, როგორც სასულიერო პირნი. მიუხედავად ამისა, შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენმა ინტელიგენციამ ქართველი კაცის სული გადაარჩინა. ამიტომ ჩვენი მიზანი იყო მჭიდრო კავშირი ეკლესიასა და ინტელიგენციას შორის. სახელმწიფო ცდილობდა, არ მომხდარიყო ეს დაახლოება. ინტელიგენციას ჰქონდა სულიერებისაკენ სწრაფვა, მაგრამ გამოცდილება აკლდა. მახსოვს, საპატრიარქოში ჩვენი გამოჩენილი ისტორიკოსები მოვიწვიეთ საქართველოს ეკლესიის ისტორიის აკადემიური გამოცემის მოსამზადებლად, დავამუშავეთ გეგმა და გავანაწილეთ თემები, მაგრამ, როდესაც დამუშავებული ნაწილები წარმომიდგინეს, მივხვდი, რომ მათი გამოცემა არ შეიძლებოდა, რადგან ეს არაეკლესიური ადამიანების მიერ დაწერილი ისტორია იყო... მიუხედავად ამისა, სწრაფვა დაახლოებისაკენ არ შეჩერებულა. საპატრიარქოში გრძელდებოდა შეხვედრები მეცნიერებთან. ხშირად საკითხები, რომელთაც ჩვენ ამ შეხვედრებზე განვიხილავდით, იმდენად საინტერესო იყო, რომ უნივერსიტეტის პროფესორ-მასწავლებლები მათ შესახებ სტუდენტებს ლექციებზე უყვებოდნენ... ჩვენმა მეცნიერებმა დიდი მისიონერული ღვაწლი გასწიეს და მე მადლობელი ვარ მათი მძიმე მდგომარეობაში გამოჩენილი თანადგომისათვის."